Περάστε μέσα, παρακαλώ, μη στέκεστε στην πόρτα!

Καλώς όρισες στο προσωπικό μου blog. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι για τον τίτλο, αυτός έχει προέλθει από το τραγούδι "Πάρτυ στον 13 Όροφο" των Τρυπών (κατά την ταπεινή μου άποψη, το κορυφαίο ελληνικό ροκ συγκρότημα).

Σε αυτή την ιστοσελίδα σκοπεύω να αναρτώ γνώμες, ειδήσεις και αφιερώματα ποικίλης ύλης. Κυρίως, όμως, θα ήθελα και τη δική σου συμμετοχή για τα θέματα που σ' ενδιαφέρουν! Θα πρέπει ωστόσο να σέβεσαι τις απόψεις του υπογράφοντος, αλλά και των άλλων συνομιλητών. Αλλιώς, οι αγαπητοί κύριοι Vega και Winnfield, θ' αναλάβουν δράση...

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ηπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ηπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Μια Νύχτα στον Κόσμο

Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ένας ιδιαίτερα αγαπητός σκηνοθέτης της λεγόμενης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι η ικανότητά του να παίρνει φαινομενικά βαρετές ή συνηθισμένες ιδέες και να τις μεταφέρει με έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Το έχει κάνει αρκετές φορές και η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα.

Υπόθεση

Πρόκειται για μια ανθολογία, με τις ιστορίες πέντε ταξιτζήδων και των πελατών τους, οι οποίες διαδραματίζονται την ίδια νύχτα σε πέντε πόλεις της Γης. Στο Λος Άντζελες η Κόρκι (Γουινόνα Ράιντερ) πηγαίνει σπίτι της μια κυνηγό ταλέντων για ταινίες (Τζίνα Ρόουλαντς) και στη Νέα Υόρκη ένας Αφροαμερικάνος (Τζιανκάρλο Εσπόσιτο) βοηθά έναν μετανάστη από την Ανατολική Γερμανία (Άρμιν Μύλλερ-Σταλ). Στο Παρίσι ένας Αφρικανός (Ισαάκ ντε Μπανκολέ) πιάνει κουβέντα με μια τυφλή γυναίκα (Μπεατρίς Νταλ), ενώ στη Ρώμη ένας εύθυμος πολυλογάς (Ρομπέρτο Μπενίνι) εξομολογείται σε έναν ιερέα (Πάολο Μπονατσέλι). Στο Ελσίνκι ο Μίκα (Μάτι Πέλονπαα) παίρνει τρεις μεθυσμένους φίλους. Οι ιστορίες κυμαίνονται από το άκρως κωμικό, στο γλυκόπικρο και το δραματικό.

Κριτική

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, είναι το εξαιρετικό καστ. Ο Τζάρμους έχει επιλέξει προσεκτικά τους ηθοποιούς, καθώς θέλει ουσιαστικά να κάνει μια μελέτη χαρακτήρων. Για τον ίδιο λόγο, έχει αποφασίσει να μην επέμβει τόσο σημαντικά στη ροή της ταινίας και ν' αφήσει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Ωστόσο, έχει προσθέσει τις δικές του πινελιές, ώστε η ταινία να φέρει την προσωπική του υπογραφή. Το σενάριο είναι καλά προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, γεγονός που προσδίδει αληθοφάνεια και ενδιαφέρον. Η μουσική του Τομ Γουέιτς, συχνού συνεργάτη του Τζάρμους, είναι επίσης ένα από τα θετικά του έργου.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, με το γνωστό του στυλ,
μας προσφέρει μια ακόμη ξεκαρδιστική ερμηνεία 
Οι ιστορίες είναι σχετικά άνισες μεταξύ τους και αυτό είναι προφανώς το πιο σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας. Ίσως μάλιστα θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν με μια κάποια σειρά, από την πιο χιουμοριστική στην πιο σοβαρή ή το αντίστροφο και όχι ανακατεμένες. Βέβαια αυτά τα δύο στοιχεία δε μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, που είναι κάτι παραπάνω από μια καλή ταινία.

Γενικά στοιχεία

  • Τίτλος: Night on Earth
  • Είδος: κωμωδία, δράμα
  • Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
  • Σενάριο: Jim Jarmusch
  • Πρωταγωνιστές: Gena Rowlands, Winona Ryder, Armin Mueller-Stahl, Giancarlo Esposito, Rosie Perez, Isaach De Bankolé, Béatrice Dalle, Roberto Benigni, Paolo Bonacelli, Matti Pellonpää, Kari Väänänen, Sakari Kuosmanen, Tomi Salmela
  • Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1991
  • Διάρκεια: 129 λεπτά

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Οι Σημαντικότερες Σχολές των Κόμικς

Όπως και κάθε μορφή τέχνης, έτσι και στα κόμικς διακρίνονται σχολές. Οι σχολές αυτές διαθέτουν ορισμένα κοινά στοιχεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση ανάμεσα στους δημιουργούς κάθε σχολής. Θα προσπαθήσω με συνοπτικό τρόπο να παρουσιάσω τις σπουδαιότερες σχολές.

Αμερικανική

Ίσως αποτελεί την πιο γνωστή και διαδεδομένη σχολή των κόμικς. Σίγουρα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι τα υπερηρωικά κόμικς και η αιώνια κόντρα μεταξύ των εκδοτικών DC και Marvel. Πραγματικά, τα κόμικς με υπερήρωες και υπερκακούς αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι των αμερικανικών κόμικς, υπάρχουν όμως πολλές διαφορετικές υπο-σχολές. Τη δεκαετία του 1960, ξεκίνησε το underground κίνημα, με κόμικς αντιδραστικά και γνήσιο τέκνο του κλίματος αμφισβήτησης της εποχής. Στις μέρες μας, τα λεγόμενα indies (ανεξάρτητα κόμικς), κερδίζουν συνεχώς αναγνώστες και έχουν αρχίσει να καταρρίπτουν την «ολιγαρχία» των υπερηρωικών κόμικς. Οι χιλιάδες τίτλοι και τα αμέτρητα τεύχη καθιστούν αδύνατη την αναφορά των σπουδαιότερων Αμερικανών δημιουργών.

Γαλλοβελγική

Είναι αναμφίβολα η μαμή των υπόλοιπων ευρωπαϊκών σχολών, παραμένοντας η σπουδαιότερη όλων. Ως κέντρο των γαλλοβελγικών κόμικς, γνωστά ως bande dessinée, είναι η Γαλλία και η γαλλόφωνες κυρίως περιοχές του Βελγίου. Μέσα από διάφορα περιοδικά των δεκαετιών του 1930, 1950 και 1960 ξεπήδησαν οι σημαντικότερες χιουμοριστικές σειρές κόμικς. Ταυτόχρονα, όμως, έγιναν πολύ γρήγορα αντιληπτές οι δυνατότητες του μέσου και εμφανίστηκε μια στροφή σε πιο ενήλικα θέματα. Κι εδώ δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε συγκεκριμένους δημιουργούς. Σίγουρα πάντως οι Hergé, Moebius, Goscinny και Uderzo, Greg και Jodorowski ανήκουν στην αφρόκρεμα της σχολής αυτής.

Ιαπωνική

Αποτελεί, μαζί με την αμερικανική, την πιο εμπορική σκηνή κόμικς παγκοσμίως. Τα μάνγκα, όπως αποκαλούνται τα ιαπωνικά κόμικς, έχουν τις ρίζες τους στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι δε στενά συνδεδεμένα με τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια, τα anime. Τα μάνγκα είναι πολύ διαφοροποιημένα από τα κόμικς της Δύσης και έχουν μια πολύ πιο συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πέντε ή και δέκα δημιουργούς. Πάντως, οι τρεις πιο επιδραστικοί μανγκάκα μπορούν να θεωρηθούν οι Osamu Tezuka, αποκαλούμενος και «θεός των μάνγκα», ο Katsuhiro Otomo, δημιουργός του μάνγκα Akira και της ομώνυμης ταινίας, και ο Akira Toriyama, δημιουργός του Dragon Ball.

Ιταλική

Έχοντας άμεσα επηρεαστεί από τη γαλλική σκηνή και με πολλές «ανταλλαγές» καλλιτεχνών μεταξύ των δύο χωρών, η ιταλική σκηνή θεωρείται μια από τις ποιοτικότερες. Κατά καιρούς, πολλοί Ιταλοί δημιουργοί έχουν προσφέρει έναν αέρα ανανέωσης στην 9η τέχνη και είναι πολύ δημοφιλείς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Οι γνωστότερες ιταλικές ιστορίες έχουν ενήλικο περιεχόμενο, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι χιουμοριστικές. Παράλληλα η Ιταλία διαθέτει πολύ μεγάλη παραγωγή ιστοριών της Disney. Ανάμεσα στους πολλούς ταλαντούχους δημιουργούς, ξεχωρίζουν οι Hugo Pratt, «πατέρας» του Κόρτο Μαλτέζε, ο ερωτικός Milo Manara, ο μετρ του τρόμου Tiziano Sclavi και οι αγαπητοί Guido Crepax και Vittorio Giardino.

Βρετανική

Τα βρετανικά κόμικς πάντοτε ήταν σημαντικά, αλλά, λόγω γλώσσας, βρίσκονταν στην σκιά των αμερικανικών. Μολαταύτα, έχουν επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τη σκηνή των ΗΠΑ, καθώς πολλοί σπουδαίοι δημιουργοί έχουν εργαστεί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το περιοδικό 2000 AD, κατέχει κεντρική θέση στη βρετανική σκηνή, αφού εκεί έχουν δημοσιευτεί πολλά γνωστά κόμικς. Στο ίδιο περιοδικό έχουν συνεισφέρει είναι ιερά τέρατα των κόμικς, όπως οι σχεδιαστές Mike McMahon και Brian Bolland και οι σεναριογράφοι Alan Moore, Neil Gaiman και Grant Morrison.

Ισπανική

Παρότι συγκριτικά πιο άγνωστα από αυτά της Ιταλίας και της Γαλλίας, τα ισπανικά κόμικς είναι αρκετά διαδεδομένα και δημοφιλή στη γηραιά ήπειρο. Πολλοί Ισπανοί μας έχουν καταπλήξει με τις σχεδιαστικές και συγγραφικές τους ικανότητες και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Ανάμεσα στους σπουδαιότερους δημιουργούς συγκαταλέγεται ο χιουμορίστας Francisco Ibáñez Talavera, οι ακούραστοι Bernet και Aragonés, οι σεναριογράφοι Enrique Sánchez Abulí και Antonio Segura, ο José Ortiz και οι δημιουργοί του δημοφιλούς Blacksad, Juanjo Guarnido και Juan Díaz Canales. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί κομίστες από την Αργεντινή έχουν διαπρέψει στην Ισπανία.

Αργεντίνικη

Η σκηνή κόμικς της Αργεντινής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές σχολές. Έχει επηρεαστεί άμεσα από την ιταλική, καθώς πολλοί Ιταλοί δημιουργοί εργάστηκαν στην Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1950. Παράλληλα, αρκετοί Αργεντίνοι κομίστες έχουν δει τις δουλειές τους να εκδίδονται από γαλλικούς ή ισπανικούς εκδοτικούς οίκους και να γίνονται δημοφιλείς στην ήπειρο αυτή. Οι σημαντικότεροι δημιουργοί είναι οι Quino, «πατέρας» της τρομερής Mafalda, οι εμβληματικοί συνεργάτες Muñoz και Sampayo, οι παραγωγικότατοι Alberto Breccia και Carlos Trillo, καθώς και οι H.G. Oesterheld και Francisco Solano Lopez, δημιουργοί του θρυλικού El Eternauta.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Κάπες, Σπάντεξ και Μεγάλα Μούσκουλα

Τα αμερικανικά υπερηρωικά κόμικς αποτελούν ίσως την πιο γνωστή έκφανση των κόμικς παγκοσμίως. Πολλοί προτιμούν τους ευρωπαϊκούς ή τους ανεξάρτητους αμερικανικούς τίτλους, άλλοι λίγοι είναι οι αναγνώστες κόμικς, που δεν έχουν διαβάσει κάποια περιπέτειά τους. Αυτοί είναι οι πέντε υπερήρωες που με έλκουν περισσότερο.

5. Silver Surfer

Ο Silver Surfer είναι ένας από τους πολλούς σπουδαίους superheroes που συνέλαβε η φαντασία του Stan Lee και ζωντάνεψε η πένα του Jack Kirby. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του Silver Surfer είναι η σχέση οικειότητας που τον συνδέει με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον Galactus, αφού για καιρό ήταν υποτελής του. Ο διαστημικός αυτός ταξιδιώτης αποτελείται εξ ολοκλήρου από κοσμική ενέργεια και άρα μιλάμε για ένα πολύ ισχυρό ον. Καταρρακωμένος από τις διάφορες τραγωδίες που τον έχουν χτυπήσει, έχει εξελιχθεί σ' έναν από τους πιο φιλοσοφημένους υπερήρωες που υπάρχει.

4. Wolverine

Ο Wolverine είναι ένας από τους πρώτους αντιήρωες των υπερηρωικών κόμικς. Δημιουργήθηκε το 1974 από τους Len Wein, John Romita Sr. και Herb Trimpe, σε μια περίοδο που ο Πόλεμος του Βιετνάμ γεννούσε διαρκώς τέτοιους ήρωες στην αμερικανική κουλτούρα. Έχει βασανιστεί από νωρίς στη ζωή του και αυτό τον κάνει βίαιο και μελαγχολικό ταυτόχρονα. Ο άστατος χαρακτήρας του, σε συνδυασμό με τα ευφάνταστα όπλα του, τα νύχια από αδαμάντιο και την ικανότητα αυτοΐασης, τον έχει ανάγει σε μια τρομερά δημοφιλή φιγούρα των κόμικς.

3. Hulk

Ο Dr. Jekyll και Mr. Hyde της ποπ κουλτούρας. Ο Χαλκ, ή Χουλκ όπως μεταφραζόταν παλαιότερα, είναι ένα ακόμα δημιούργημα των Stan Lee και Jack Kirby. Λόγω έκθεσής του σε ακτινοβολία γάμμα, αλλά και εξαιτίας των τραυματικών παιδικών του χρόνων, ο πυρηνικός φυσικός Bruce Banner μεταμορφώνεται στον γνωστό πράσινο γίγαντα όταν ενθουσιάζεται ή θυμώνει. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Dr. Banner συγκαταλέγεται στους ευφυέστερους χαρακτήρες του σύμπαντος της Marvel και ως Hulk στους πιο δυνατούς.

2. Martian Manhunter

ΟΚ, μπορεί ο Martian Manhunter να μην είναι από τους πιο γνωστούς υπερήρωες, αλλά αναμφισβήτητα είναι ανάμεσα στους πιο ισχυρούς. Μπορεί ν' αλλάξει μορφή, διαθέτει τεράστια δύναμη, τηλεπάθεια και πολλές άλλες δυνάμεις, ενώ η μόνη του αδυναμία είναι η φωτιά. Οι ομοιότητες με τον Superman είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι και ο Martian Manhunter αποτελεί τον τελευταίο του εξωγήινου είδους του. Αυτό όμως που τον κάνει πιο ενδιαφέροντα είναι ότι, λόγω της εμφάνισής του, πάντοτε αντιμετωπιζόταν με μεγαλύτερη καχυποψία, μέχρι και μίσος από πολλούς ανθρώπους. Είναι δημιούργημα των Joseph Samachson και Joe Certa.

1. Batman

Σίγουρα ένας από τους πιο badass υπερήρωες, αν όχι πιο badass. Γνώστης πολλών πολεμικών τεχνών, βαθύπλουτος και με υψηλό IQ, ο Batman αποτελεί φωτεινή (ή και σκοτεινή) εξαίρεση, υπό την έννοια ότι ουσιαστικά δεν διαθέτει υπερδυνάμεις. Έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς πολλούς ενδιαφέροντες υπερκακούς. Φυσικά, πρώτος στο χορό διακρίνεται ο Joker, ένας χαρακτήρας τόσο τέλεια αντίθετος από τον Batman, που οι δυο τους αποτελούν αναμφίβολα το κορυφαίο δίδυμο καλού-κακού στον χώρο των κόμικς. Ο Σκοτεινός Ιππότης δημιουργήθηκε το 1939 από τους Bob Kane και Bill Finger.

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Brother Dege

Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι γνωστός για τις εξαίρετες μουσικές επιλογές στα έργα του. Στις ταινίες του έχουν ακουστεί από μελωδίες του Ένιο Μορικόνε, μέχρι ξεχασμένα ροκ τραγούδια και hip-hop κομμάτια. Στο soundtrack της τελευταίας του ταινίας, Django Unchained, περιέλαβε έναν άγνωστο μουσικό, με ήχο βγαλμένο από τα βάθη του Αμερικανικού Νότου: τον Brother Dege.

O Brother Dege, γνωστός και ως Dege Legg, κατάγεται από το Λαφαγιέτ της Λουιζιάνα και παίζει μουσική από τη δεκαετία του '90. Ο ίδιος αποκαλεί αυτό που παίζει «psyouthern» και είναι ένα κράμα πολλών μουσικών, κυρίως folk, Delta blues και rock. Έχει κατά καιρούς σχηματίσει ή συνεργαστεί με διάφορες μπάντες. Έχει στο ενεργητικό του 12 δίσκους, από τους οποίος οι μισοί είναι προσωπικοί. Εκτός όμως από τη μουσική ασχολείται και με τη λογοτεχνία, καθώς έχει γράψει δύο βιβλία.




Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

The Greek Freak

Είτε ασχολείται κάποιος με το μπάσκετ, είτε όχι, κατά πάσα πιθανότητα έχει ακούσει το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο (υπερ)ταλαντούχος αυτός νέος, πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις στο κορυφαίο πρωτάθλημα του NBA, φορώντας τη φανέλα των Milwaukee Bucks. Τα εκπληκτικά του σωματικά προσόντα τον καθιστούν ατραξιόν για την λίγκα, ανάμεσα σε πολλούς αστέρες του αθλήματος. Έχει εμφανιστεί σε πάμπολλα Top-10, τόσο σε επιθετικές, όσο και αμυντικές προσπάθειες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που επιλέχθηκε για τον διαγωνισμό καρφωμάτων, στον οποίο βέβαια δεν κατάφερε να διακριθεί.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Την τρέχουσα σεζόν έχει 12,8 πόντους, 6,8 ριμπάουντ και 2,5 ασίστ κατά μέσο όρο, ενώ τα αντίστοιχα νούμερα της πρώτης του σεζόν ήταν 6,8, 4,4 και 1,9. Επίσης, στα 73 παιχνίδια που έχει παίξει μέχρι στιγμής φέτος, έχει κάνει δέκα double-double, έναντι δύο που είχε σε 77 περσινούς αγώνες, Και μπορεί τα νούμερα από μόνα τους να μην είναι τόσο εντυπωσιακά, αλλά η βελτίωση μέσα σ' ένα χρόνο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η δε ενέργεια που βγάζει στο παρκέ, τον έχει καταστήσει σημαντικότατο γρανάζι στην καλολαδωμένη μηχανή των Bucks, που έχουν κάνει μια πολύ καλή πορεία φέτος. Τα παρακάτω βίντεο μαρτυρούν του λόγου το αληθές.



Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Η Ηθοποιός με τα 1000 Πρόσωπα

Η Tilda Swinton είναι μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς στις μέρες μας. Έχει συμμετάσχει σε εξήντα και πλέον έργα, από χολιγουντιανά blockbusters μέχρι ανεξάρτητες ταινίες. Έχει κερδίσει πάνω από 70 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένων ενός Όσκαρ και ενός BAFTA. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Wes Anderson και ο Jim Jarmusch. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι μιλάμε για μια σπουδαία ηθοποιό. H Swinton έχει την ικανότητα να κεντρίζει το ενδιαφέρον σε κάθε της ταινία, ακόμα και αν έχει να πει μόνο μια ατάκα.

Ωστόσο, αυτό που την χαρακτηρίζει περισσότερο και την κάνει δημοφιλή ανάμεσα στους σινεφίλ, είναι η τρομερή της ικανότητα, με τη βοήθεια του μακιγιάζ βέβαια, να μεταμορφώνεται σε κάθε ρόλο. Αυτό της έχει δώσει τη δυνατότητα να παίξει από ταινίες fantasy και sci-fi, μέχρι σύγχρονα δράματα και παρακάτω υπάρχουν μερικές φωτογραφίες που το αποδεικνύουν.

Constantine (2005)
We Need to talk about Kevin (2011)
Snowpiercer (2013)
Only Lovers Left Alive (2013)
The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe (2005)
Grand Budapest Hotel (2014)
Broken Flowers (2005)

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Μουλάτου Αστάτκε - Ο Πατέρας της Αιθιοτζάζ

Μπορεί το όνομα αυτό να μη σας λέει πολλά, όμως είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχετε ακούσει κάποιο από τα τραγούδια του. Ο λόγος για τον Μουλάτου Αστάτκε, έναν μουσικό γεννημένο στην πόλη Τζίμα της Αιθιοπίας, αλλά μορφωμένο στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Θεωρείται ευρέως ως ο δημιουργός της λεγόμενης ethio-jazz, μιας μείξης τζαζ και λατινοαμερικάνικης μουσικής με τις μουσικές παραδόσεις της πατρίδας του.

Ο Αστάτκε γεννήθηκε το 1943 σε μια πλούσια οικογένεια. Το 1959 ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του στην Ουαλία και αργότερα στην Αγγλία. Γύρω στα 1960 μετακόμισε στη Βοστώνη, όπου έγινε ο πρώτος φοιτητής από την Αφρική που έγινε δεκτός στο Μουσικό Κολέγιο του Μπέρκλι. Το 1966 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο, ο οποίος περιείχε στοιχεία από τζαζ και ρυθμούς της Λατινικής Αμερικής.

Ο Αστάτκε σε συναυλία στη Σλοβενία
Στις αρχές της επόμενης δεκαετίας γεννήθηκε μέσα από τις μουσικές του η αιθιοπική τζαζ ή αιθιο-τζαζ. Χαρακτηριστικό της μουσικής αυτής ήταν η έντονη χρήση των κρουστών κόνγκα και μπόνγκο, καθώς και η χρήση της παραδοσιακής πεντατονικής κλίμακας της αιθιοπικής μουσικής. Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει δεκαοχτώ δίσκους, είτε προσωπικούς, είτε σε συνεργασία με άλλους μουσικούς.




Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ

Μια ταινία με εξαιρετικούς ηθοποιούς, που ασχολείται με έναν από τους μεγαλύτερους θρύλους της αμερικανικής Άγριας Δύσης και διακρίθηκε σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Νομίζω είναι κάτι παραπάνω από καλοί οι λόγοι αυτοί για να δει κανείς την εν λόγω ταινία. Μόνο και μόνο ο τίτλος-σιδηρόδρομος κινεί την περιέργεια.

Υπόθεση

Γύρω στα 1880, ο Τζέσε Τζέιμς (Μπραντ Πιτ) είναι ο πιο γνωστός παράνομος στις ΗΠΑ, καταζητούμενος σε πολλές πολιτείες για ληστείες και φόνους. Ο νεαρός Ρόμπερτ Φορντ (Κέισι Άφλεκ), που αναζητεί το δρόμο του στη ζωή, θαυμάζει όσο κανείς άλλος τον Τζέιμς, θεοποιώντας τον ήδη από την παιδική του ηλικία. Γίνεται μέλος της συμμορίας και προσπαθεί να του γίνει αρεστός. Ωστόσο σιγά-σιγά αντιλαμβάνεται πως το ίνδαλμά του, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι συμμορίτες, τον υποτιμά και τον περιφρονεί.

Κριτική

Καταρχάς η ταινία πραγματεύεται μια τρομερά ενδιαφέρουσα πραγματική ιστορία. Η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλή, ενώ και το καστ αποτελείται από πολλούς ταλαντούχους ηθοποιούς. Ειδικά ο Κέισι Άφλεκ μας προσφέρει μια πολύ δυνατή ερμηνεία και δικαίως προτάθηκε για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το δεύτερο μεγάλο θετικό της ταινίας είναι η φωτογραφία του σπουδαίου Ρότζερ Ντίκινς.
Ο Κέισι Άφλεκ δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία
Ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να κάνουν την ταινία αριστουργηματική, υπάρχουν μερικά που την υποβαθμίζουν κατά πολύ. Το σενάριο, παρότι δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό, είναι πολύ φλύαρο και από αυτό προκύπτει το σημαντικότερο πρόβλημα του έργου. Πρόκειται για μια ταινία 160 λεπτών, στην οποία όμως όλο το ζουμί βρίσκεται στο τελευταίο μισάωρο περίπου. Επομένως υπάρχουν προβλήματα στη ροή και έτσι μειώνεται το ενδιαφέρον του θεατή. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια δίωρη ταινία, όπου θ' αποδιδόταν πολύ καλύτερα το νόημά της. Σε τελική ανάλυση, μιλάμε για μια καλοφτιαγμένη, ιδιαίτερη βιογραφία, που παρά τα προφανή της μειονεκτήματα αξίζει να τη δει κάθε σινεφίλ.

Γενικά στοιχεία

  • Τίτλος: The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
  • Είδος: western, δράμα, βιογραφική
  • Σκηνοθεσία: Andrew Dominik
  • Σενάριο: Andrew Dominik, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ron Hansen
  • Πρωταγωνιστές: Brad Pitt, Casey Affleck, Sam Rockwell, Jeremy Renner
  • Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/2007
  • Διάρκεια: 160 λεπτά

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Thanks Mr. Cocker!

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα ο Τζο Κόκερ, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο των πνευμόνων. Ο Κόκερ υπήρξε ένας σπουδαίος μουσικός, με τραγούδια όπως Unchain my Heart, With a Little Help from my Friends και You Are so Beautiful. Παράλληλα, όμως, ήταν κι ένας ταπεινός και ήρεμος άνθρωπος. Ένας ροκ σταρ, όχι όπως τον εννοούν πια. Δεν είχε τραβήξει πάνω του τα ΜΜΕ ή το κοινό με ξέφρενα πάρτι, ναρκωτικά και ποτό.

Η επιτυχία ήρθε για τον Κόκερ το 1969 με την κυκλοφορία του With a Little Help from my Friends, ένα cover του τραγουδιού των Beatles, με τους οποίους είχε εξαιρετικές σχέσεις. Συμμετείχε στο θρυλικό Γούντστοκ και στην πολυετή καριέρα του κυκλοφόρησε σχεδόν δυο ντουζίνες άλμπουμ και πολλά επιτυχημένα τραγούδια.




Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Το Θεώρημα Μηδέν

Για τους θαυμαστές του Τέρι Γκίλιαμ, στους οποίους περιλαμβάνομαι κι εγώ, η ταινία αυτή αποτελούσε ένα σπουδαίο γεγονός. Ο Γκίλιαμ, συνεργαζόμενος μ' ένα ενδιαφέρον καστ ηθοποιών, επέστρεφε στα λημέρια της επιστημονικής φαντασίας, όπου έχει διαπρέψει με τα αριστουργηματικά Brazil και 12 Monkeys.

Υπόθεση

Ο Κοέν Λεθ (Κριστόφ Βαλτς) είναι ένας εκκεντρικός μαθηματικός, που ζει απομονωμένος στο επιβλητικό του σπίτι, μέσα σ' έναν δυστοπικό κόσμο. Εργάζεται εξαντλητικά σε μια πανίσχυρη εταιρία, της οποίας πρόεδρος είναι ο "Διαχειριστής" (Ματ Ντέιμον). Η μυστηριώδης αυτός άντρας αναθέτει στον Λεθ να αποδείξει το Θεώρημα του Μηδενός, του οποίου η μαθηματική φόρμουλα θα αποφανθεί εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα. Πάσχοντας από υπαρξιακό άγχος, η ζωή του αλλάζει άρδην όταν γνωρίζεται με τον γιο του εργοδότη του Μπομπ (Λούκας Χέτζις), αλλά και τη γοητευτική Μπέινσλι (Μελανί Τιερί).

Κριτική

Ας αρχίσουμε από τα (λιγοστά) θετικά της ταινίας. Το καστ είναι αρκετά καλό. Ίσως περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον πρωταγωνιστή Κριστόφ Βαλτς, που όμως έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Η φωτογραφία του Νικόλα Πεκορίνι είναι εξαιρετική, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Η Μελανί Τιερί είναι ίσως ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το έργο
Οι ιδέες του Γκίλιαμ είναι, στην πλειονότητά τους, μάλλον παλιομοδίτικες, παρότι υπήρχαν ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σκηνοθέτης φαίνεται κουρασμένος, ανακυκλώνοντας θέματα που έχει θίξει στο παρελθόν και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο. Η χαοτική του οπτική, που σε άλλες περιπτώσεις είναι eye candy, στην ταινία αυτή ήταν κουραστική. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να μη θυμάται κάτι συγκεκριμένο από την ταινία.

Γενικά στοιχεία

  • Τίτλος: The Zero Theorem
  • Είδος: επιστημονική φαντασία, δράμα
  • Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
  • Σενάριο: Pat Rushin
  • Πρωταγωνιστές: Christoph Waltz, Lucas Hedges, Mélanie Thierry
  • Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/2013
  • Διάρκεια: 107 λεπτά

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Ο Πρώτος Αγώνας του MJ

Στις 26 Οκτωβρίου του 1984, πριν 30 χρόνια δηλαδή, ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε το ντεμπούτο του στο NBA με τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς. Ο κατά πολλούς κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών έμελλε να γράψει ιστορία στο άθλημα του μπάσκετ, αλλά τότε λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν μια τέτοια πορεία.

Το ντραφτ του 1984 ήταν πραγματικά σπουδαίο, αφού επιλέχθηκαν θρυλικοί παίχτες, όπως ο Χακίμ Ολαζουόν, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και ο Τζον Στόκτον. Ο Μάικλ Τζόρνταν επιλέχτηκε στο νούμερο 3 από τους Μπουλς και λίγους μήνες αργότερα έπαιξε το πρώτο του επαγγελματικό παιχνίδι, κόντρα στους Ουάσιγκτον Μπούλετς. Οι Μπουλς κέρδισαν εύκολα με 109-93 τους αντιπάλους τους, ενώ ο ίδιος ο Τζόρνταν έκανε έναν εξαιρετικό αγώνα: σκόραρε 16 πόντους, μοίρασε 7 ασίστ και μάζεψε 6 ριμπάουντ.

Ξεκίνησε, έτσι, μια απίστευτη χρονιά για τον Τζόρνταν, αφού τελείωσε την κανονική σεζόν με 28,2 πόντους, 6,5 ριμπάουντ και 5,9 ασίστ ανά παιχνίδι, κερδίζοντας επάξια το βραβείο του Ρούκι της Χρονιάς. Στα πλέι-οφ έκανε επίσης τρομερές εμφανίσεις (29,3 πόντοι, 5,8 ριμπάουντ και 8,5 ασίστ μ.ό.), αλλά η ομάδα του αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τους Μιλγουόκι Μπακς. Κι όμως οι σεζόν που θ' ακολουθούσαν για τον Air θα ήταν ακόμα πιο μαγικές.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο

Ο Αμερικανός Φίλιπ Ντικ (1928-1982) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα του, καθώς και το πρώτο που του απέφερε την αναγνώριση που δικαιούνταν.

Υπόθεση

Ο κόσμος στον οποίο ζουν οι πρωταγωνιστές είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Μια σειρά πολιτικοοικονομικών γεγονότων έχει εμποδίσει τις ΗΠΑ ν' αναπτυχθούν σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να μην είναι ικανές να συμβάλουν σημαντικά στο πλευρό των Συμμάχων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά συνέπεια, οι Δυνάμεις του Άξονα κέρδισαν τον πόλεμο και μοιράστηκαν τα εδάφη. Οι πρώην ΗΠΑ έχουν μοιραστεί μεταξύ Γερμανίας και Ιαπωνίας, με τους Ναζί να κατέχουν τα κεντρικά και ανατολικά εδάφη και τους Ιάπωνες τα δυτικά.

Το μυθιστόρημα, λοιπόν, ακολουθεί τις ζωές διαφόρων ανθρώπων, που γνωρίζονται μεταξύ τους ή συνδέονται με κάποιο έμμεσο τρόπο. Αν και παρουσιάζονται αρκετοί χαρακτήρες, πέντε είναι οι κυριότερες αφηγηματικές διαδρομές που ακολουθεί ο Ντικ, ενώ υπάρχουν και μερικές άλλες «υποπλοκές». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται ο τίτλος δεν περιλαμβάνεται στους πρωταγωνιστές. Είναι ο συγγραφέας ενός επιτυχημένου βιβλίου, απαγορευμένου στις υπό Γερμανική κατοχή χώρες, στο οποίο περιγράφει έναν κόσμο όπου τον πόλεμο κέρδισαν οι Σύμμαχοι και όχι οι Δυνάμεις του Άξονα. Το βιβλίο αυτό διαβάζουν ή θέλουν να διαβάσουν αρκετοί από τους χαρακτήρες.

Κριτική

Δίχως άλλο πρόκειται για ένα αριστούργημα, όχι μόνο στον ειδικό τομέα της φαντασίας, αλλά και της λογοτεχνίας εν γένει. Ο Ντικ γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ της επιστημονικής φαντασίας και της εναλλακτικής ιστορίας, ασχολούμενος με διάφορα ζητήματα, όπως ο ρατσισμός και η σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Ιδιαίτερο ρόλο παίζει η ενασχόλησή του με το θέμα της πραγματικότητας. Τι είναι πραγματικό και τι αντιλαμβανόμαστε εμείς ως ψεύτικο; Υπάρχουν πολλά σημεία στην πλοκή, με τα οποία ο Ντικ θέτει αυτό το ερώτημα. Κυριότερο όλων: στο μυθιστόρημα αυτό, η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε, δηλαδή η έκβαση του πολέμου, παρουσιάζεται σαν το αποκύημα της φαντασίας ενός συγγραφέα.

Η γραφή του Ντικ είναι μάλλον λιτή και με αυτό τον τρόπο, μπορεί να θέτει με μεγάλη αμεσότητα τα ερωτήματά του στον αναγνώστη. Επίσης έχει καταφέρει με εξαιρετικό τρόπο να μπει στην ψυχοσύνθεση των διάφορων χαρακτήρων του, κάτι πολύ δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς τη διαφορετικότητα αυτών ως προς το φύλο, την εθνικότητα και την κοινωνική θέση.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μπορεί να βρουν σημεία στα οποία ο Ντικ πλατειάζει, αναφέροντας άχρηστες πληροφορίες. Το αίσθημα αυτό υπάρχει όμως σε λίγες περιπτώσεις και με μια δεύτερη ανάγνωση εξαφανίζεται. Το τέλος πάλι μοιάζει κάπως μετέωρο. Ουσιαστικά η ιστορία δεν κλείνει και πολλά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον του κόσμου αυτού, μένουν αναπάντητα. Ο Ντικ το έκανε σκόπιμα, αφού δε θέλησε να αφηγηθεί μια ολοκληρωμένη ιστορία, αλλά κομμάτια πολλών.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Έρχεται η Συνέχεια του Fight Club

Το Fight Club, σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Φίντσερ και με πρωταγωνιστές τους Έντουαρντ Νόρτον και Μπραντ Πιτ, αποτελεί μια από τις πιο ανατρεπτικές ταινίες της δεκαετία του 1990. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αμερικανού Τσακ Παλάνιουκ και δύσκολα θα περίμενε κάποιος ένα σίκουελ, είτε στην ταινία είτε στο βιβλίο. Κι όμως, ο Παλάνιουκ θα δημιουργήσει τη συνέχεια του βιβλίου του, αλλά μ' έναν διαφορετικό τρόπο.


Η πρώτη ανακοίνωση για το Fight Club 2 είχε γίνει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς του Σαν Ντιέγκο το 2013 και ένα χρόνο αργότερα, στην ίδια διοργάνωση επιβεβαιώθηκε: η Dark Horse Comics, μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές εταιρείες κόμικς στις ΗΠΑ, θα ξεκινήσει την κυκλοφορία του τίτλου μέσα στο 2015. Όπως έχει γίνει γνωστό, θα πρόκειται για μια σειρά 10 τευχών και η ιστορία θα εκτυλίσσεται δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του βιβλίου και της ταινίας. Το σχέδιο θα φέρει την υπογραφή του επιτυχημένου Καναδού κομίστα Κάμερον Στιούαρτ, ενώ τα εξώφυλλα θα σχεδιαστούν από τον Αμερικανό Ντέιβιντ Μακ.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές

Οι Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές (Pop. 1280 στ' αγγλικά) είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του Τζιμ Τόμσον. Ο Τόμσον, ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς νουάρ, αναγνωρίστηκε μετά το θάνατό του και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι πρέπει για να γνωριστεί κανείς μαζί του. Αξιοσημείωτο είναι ότι η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και εικονογράφηση από τον μεγάλο Ισπανό κομίστα Γιόρδι Μπερνέτ.

Υπόθεση

Το μυθιστόρημα αφηγείται ο πρωταγωνιστής, Νικ Κόρεϋ, σερίφης μιας μικρής πόλης του αμερικανικού νότου. Η εξιστόρηση ξεκινάει λίγο καιρό πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου σερίφη και ο Νικ έχει για πρώτη φορά έναν αξιόλογο αντίπαλό, που θα μπορούσε να του αρπάξει τη θέση. 

Ο Νικ κάθε άλλο παρά ένας έντιμος άντρας είναι: τεμπελιάζει όλη μέρα, λαδώνεται από τους νταβατζήδες του τοπικού μπορντέλου και διατηρεί αρκετές εξωσυζυγικές σχέσεις. Ταυτόχρονα, φαίνεται να είναι αφελής, σχεδόν βλάκας. Πώς είναι επομένως δυνατόν να διατηρεί το αξίωμά του όλα αυτά τα χρόνια; Εδώ ακριβώς κρύβεται το ζουμί της υπόθεσης.

Κριτική

Καταρχήν χρειάζεται να τονιστεί πως το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί ένα θρίαμβο της τέχνης της γλώσσας. Δε θα βρει κανείς σπάνιες λέξεις ή περίτεχνες φράσεις. Θα βρει όμως κάμποσες λέξεις, απαγορευμένες στην καθωσπρέπει λογοτεχνία. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού την ιστορία αφηγείται ο ελάχιστα μορφωμένος Νικ. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, ο Τόμσον επιτυγχάνει να κάνει το βιβλίο του λιτό και κατανοητό.

Σε μια επιφανειακή ανάγνωση, οι Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές αποτελούν ένα πολύ καλό νουάρ μυθιστόρημα, στο οποίο ο αναγνώστης μπαίνει στο πετσί του κακού. Αλλά ο Τόμσον δε σταματάει εκεί. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής ενός καθάρματος, αλλά και των ατόμων που τον περιτριγυρίζουν. Και δε χωράει αμφιβολία ότι αυτό το καταφέρνει σε τρομακτικό βαθμό. Με μεγάλη μαεστρία ανατρέπει τ' αρχικά δεδομένα και δείχνει στον αναγνώστη την ασχήμια της ψυχής του Νικ. Κάτω από το σχεδόν μαύρο χιούμορ, ελλοχεύει κάτι πιο σοβαρό και κυρίως πιο σκοτεινό. Ο Τόμσον σκιαγραφεί έναν ωμό και μηδενιστικό κόσμο, που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον την έζησε ο ίδιος.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

Πολλοί θεωρούν το αγγλικό χιούμορ εγκεφαλικό, πολλοί το θεωρούν κρύο. Προσωπικά συμφωνώ με τους πρώτους. Γι' αυτό θεωρώ έγκλημα να μην είναι ευρέως γνωστή η συγκεκριμένη κωμωδία. Μια ταινία η οποία συνδυάζει μια έξυπνη ιστορία, με αστείες ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες.

Υπόθεση

Ο Άγγλος γκάνγκστερ Τζορτζ (Τομ Τζόρτζισον) μαζί με το δεξί του χέρι, τον τραυλό φιλόζωο Κεν (Μάικλ Πέιλιν), συνεργάζεται με δύο Αμερικανούς κακοποιούς, τη φιλήδονη Γουάντα (Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον ψυχικά διαταραγμένο Ότο (Κέβιν Κλάιν), ώστε να ληστέψουν μια τράπεζα. Η ληστεία είναι επιτυχής και η συμμορία αποκτά μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Ωστόσο, κανείς δε θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο, όταν μετά από μια σειρά γεγονότων εμφανίζεται ο Άρτσι (Τζον Κλιζ), ο δικηγόρος του Τζορτζ, ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από τη γυναίκα και την κόρη του.

Κριτική

Το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα διαθέτει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα, με τις απαραίτητες αλλαγές, να ανήκει σε κάποιο φιλμ νουάρ. Το γεγονός αυτό από μόνο του κάνει την ταινία τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Το σενάριο, που υπογράφουν οι Τζον Κλιζ και Τσαρλς Κρίχτον, είναι απλά πανέξυπνο, με κάθε σχεδόν σκηνή να προφέρει γέλιο στο θεατή. Το κάστινγκ είναι τέλειο. Οι τέσσερις βασικοί ήρωες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό κάνει τους διαλόγους ακόμα πιο ξεκαρδιστικούς. Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον από τους Κλιζ, Πέιλιν, Κλάιν και Κέρτις.

Ο Κέβιν Κλάιν δίνει ρεσιτάλ γέλιου, σε μια ερμηνεία
που του χάρισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου
Κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολές στην πλοκή της ταινίας και μάλιστα πολλές. Δε θα έχουν άδικο, αλλά πιστεύω ότι εντάσσονται αρμονικά στο κλίμα της ταινίας και δεν ξενίζουν. Αναμφίβολα, αποτελεί μία από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες κωμωδίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Γενικά στοιχεία

  • Τίτλος: A Fish Called Wanda
  • Είδος: Κωμωδία
  • Σκηνοθεσία: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
  • Σενάριο: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
  • Πρωταγωνιστές: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πέιλιν
  • Χώρα/έτος παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ/1988
  • Διάρκεια: 108 λεπτά

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Μιλώντας με τον Μιχάλη Διαλυνά

Ο Μιχάλης Διαλυνάς είναι ένας από τους σημαντικότερους κομίστες στην Ελλάδα, αλλά και ο πιο δραστήριος στο εξωτερικό. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Trinkets - Ένα Πατάρι Γεμάτο Ιστορίες

Αν και είσαι πολύ νέος στην ηλικία, έχεις ήδη ένα πλούσιο βιογραφικό: εκδόσεις, εικονογραφήσεις, εκπαιδευτικό έργο, δημοσιεύσεις στο εξωτερικό κ.λπ. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ή ταλέντου;

Δεν πιστεύω στο ταλέντο πλέον. Ναι, ισχύει ότι όλοι από κάπου ξεκινάμε και ασχολούμαστε με το σκίτσο αλλά μετά από ένα σημείο είναι απλά εργατοώρες και θέληση για να γίνεις αυτό που θες. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς.

The Last Shop on the Street

Το παραμυθικό στοιχείο, η φαντασία, εξωπραγματικά πλάσματα και αλλόκοτοι κόσμοι βρίσκονται σε όλα τα έργα σου. Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσης;

Τα θέματά μου έχουν να κάνουν κυρίως με τη βιβλιοθήκη από παραμύθια που έχω δίπλα μου και το γεγονός ότι μεγάλωσα βλέποντας Ghostbusters, Gremlins, Goonies, Χελωνονιντζάκια κ.λπ. Ολα αυτά είναι βουτηγμένα στο παραφυσικό και στη λαογραφική φαντασία.


Είσαι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της νέας γενιάς Ελλήνων δημιουργών κόμικς. Νιώθεις μέρος μιας, έστω και άτυπης, ομάδας, ενός ρεύματος;

Σε ευχαριστώ, αλλά δεν το σκέφτομαι έτσι. Η δημιουργία ενός comic είναι μοναχικό σπορ, καταλαβαίνω πόσο καιρό δουλεύω ένα τεύχος από το πόσο έχει μακρύνει το μούσι μου... Δεν το βλέπω σαν ρεύμα αλλά χαίρομαι που υπάρχουν comic creators αυτή την περίοδο και απ’ ό,τι βλέπω θα συνεχίσουν να προκύπτουν και περισσότεροι.


Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που νιώθεις να σε διαφοροποιούν από την αμέσως προηγούμενη γενιά δημιουργών, αυτή που μεγάλωσε με Βαβέλ και Παρά Πέντε;

Πολλά πράγματα και τίποτα. Κατά βάση όλοι κάνουμε κόμικς, γράφουμε και λέμε ιστορίες. Πλέον, όμως, δεν απευθυνόμαστε στην ελληνική σκηνή και μόνο, ό,τι ιστορία φτιαχτεί μπορεί να είναι αύριο διαθέσιμη on-line σε άλλες γλώσσες. Οπότε ναι, υπάρχει μια διαφορά ως προς την προσβασιμότητα των έργων.


Οι περισσότεροι από τους νέους δημιουργούς εργάζεστε και στο εξωτερικό. Παίζει ρόλο αυτό στην πορεία σας και στη δημιουργία σας;

Ήταν όνειρό μου από μικρός να δουλέψω στην αμερικανική σκηνή, στους εκδοτικούς που διάβαζα από παιδάκι. Φυσικά και έχει παίξει ρόλο καθώς τώρα η δουλειά μου φτάνει σε πολλαπλάσιους αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό φτιάχνουμε ιστορίες, για να τις διαβάζει κόσμος.

Από το τεύχος Superior Spider-man Team-up Special 01,
σε σχέδιο του Διαλυνά

Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και συνεκδοχικά η κοινωνική κατάσταση πώς έχει επηρεάσει το έργο σου και τον τρόπο εργασίας σου; Ήταν αυτή μια αιτία για να στραφείς στις «ξένες αγορές»;

Μπορώ να πω ότι με ώθησε να κινηθώ πιο γρήγορα προς τα κει. Όταν απολύθηκα από τη διαφήμιση το 2010, αντιμετώπισα το μέλλον πιο σοβαρά και έβαλα στόχο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Ευτυχώς βρήκα μια κατάσταση πιο εύκολη απ’ ό,τι είχα συνηθίσει στην Ελλάδα.


Στο έργο σου δεν είναι εμφανή, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, κάποια στοιχεία πολιτικής κριτικής. Φαίνεται να το αποφεύγεις. Πρέπει να παίρνει θέση ο καλλιτέχνης με το έργο του για την πολιτική πραγματικότητα;

Όχι, δεν μου αρέσει αυτό, προσωπικά τα κρατώ ξεχωριστά. Είναι σαν το νερό και το λάδι. Μου αρέσουν τα παραμυθένια πράγματα όταν γράφω, εξάλλου δεν νομίζω να σκέφτονταν οι αδελφοί Γκριμ τα πολιτικά της εποχής όταν έγραψαν την «Κοκκινοσκουφίτσα»!

Από το Amala's Blade, μια συνεργασία με τον Steve Horton

Ανάφερέ μας κάποια ονόματα δημιουργών κόμικς που θαυμάζεις.

Πάντα θα αγαπώ τη δουλειά του Guy Davis (BPRD) και νομίζω ότι φαίνεται λίγο στα έργα μου. Ζηλεύω τις ιστορίες του Hayao Miyazaki (Naussicaa) και δίνω πάντα high-fives με τον Ηλία Κυριαζή επειδή είναι partner-in-crime.


Έρχεσαι συχνά σε επαφή με παιδιά μέσω των σεμιναρίων και των workshops στα οποία συμμετέχεις. Πώς βιώνεις αυτή την εμπειρία;

Πολύ τη χαίρομαι, μου ανοίγεται ένας νέος κόσμος κάθε φορά. Πριν από λίγες μέρες σε ένα workshop με τη Βασιλεία Βαξεβάνη, μας έλεγαν τα παιδιά ότι θα ήθελαν super δυνάμεις για να φτιάχνουν παγωτά με τα χέρια τους και να πετάνε με φτερά σπουργιτιού… Εγώ θα ήθελα απλώς τη δύναμη να μη νυστάζω το πρωί. Είναι ευχάριστο να τα ακούς και να βλέπεις τι σχεδιάζουν. Σου ανοίγει την όρεξη να δουλέψεις κι εσύ μαζί τους.


Η επόμενη γενιά αναγνωστών και δημιουργών σε τι νομίζεις ότι θα διαφέρει από την προηγούμενη;

Θα είναι καταπληκτικά παιδιά επειδή θα έχουν μεγαλώσει με τόση πληροφορία στα δάχτυλά τους. Ελπίζω να μην αφήσουν αυτή την ποσότητα της πληροφορίας να τα τρομάξει και να τη δαμάσουν σαν τεράστια φάλαινα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα χάσουμε την έντυπη μορφή των κόμικς, αν και ελπίζω να μη συμβεί αυτό επειδή το χαρτί έχει καλύτερη μυρωδιά από την ταμπλέτα.

Από το Woods, τη δουλειά του Διαλυνά με τον James Tynion IV, που
έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές στις ΗΠΑ

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Bye Bye Tommy

Απεβίωσε χθες στα 62 του χρόνια ο ντράμερ και ιδρυτικό μέλος του πανκ συγκροτήματος Ramones, Tommy Ramone, μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Ο Tommy ήταν το μοναδικό εν ζωή μέλος της πρώτης σύνθεσης της θρυλικής μπάντας, αφού τα υπόλοιπα μέλη έχουν πεθάνει από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Ο Tamás Erdélyi, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, είχε γεννηθεί στη Βουδαπέστη από Εβραίους γονείς που είχαν γλιτώσει το θάνατο στα χέρια των Ναζί. Μεγάλωσε στο Κουίνς της Νέα Υόρκης, όπου ζούσαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Αρχικά προοριζόταν για μάνατζερ των Ramones, αλλά τελικά κάθισε πίσω από τα ντραμς. Αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Marky Ramone, αλλά συνέχισε να συνεργάζεται μαζί τους ως μάνατζερ, ενώ ήταν παραγωγός σε κάποιους δίσκους τους. Ο Tommy συνεργάστηκε επίσης με τους Replacements και Redd Kross, ως παραγωγός.

Ακολουθούν μερικά από τα τραγούδια των Ramones, στα οποία συμμετείχε ο Tommy ως στιχουργός και συνθέτης:




Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Clutch

Με αφορμή την αυριανή τους συναυλία στην Αθήνα, στην οποία δε θα παρευρίσκομαι [sic], σκέφτηκα να γράψω ένα μίνι αφιέρωμα στους Clutch. Σχηματίστηκαν το 1990 στο Germantown του Μέριλαντ, με επιρροές από Captain Beefheart, Bad Brains, Black Sabbath, Prong και Led Zeppelin.

Από αριστερά προς τα δεξιά:
Tim Sult (κιθάρα), Dan Maines (μπάσο),
 Jean-Paul Gaster (ντραμς), Neil Fallon (φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα)
Η μπάντα γρήγορα απέκτησε φήμη για τις πολλές συναυλίες της. Το 1991 έβγαλαν το πρώτο τους EP, το Pitchfork, ενώ η επιτυχία ήρθε το 1995 με το άλμπουμ που έφερε τ' όνομά τους. Έκτοτε, έχουν βγάλει οκτώ δίσκους και αρκετά live και compilation albums. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα Blast Tyrant (2004), Robot Hive/Exodus (2005) και Earth Rocker (2013).

Οι Clutch live το 2007
Οι Clutch συνεχίζουν να κάνουν πολλά και μακρά tour. Σύμφωνα με τον Neil Fallon, αυτό που τους κρατά φρέσκους είναι το γεγονός ότι προτιμούν να αποτύχουν σε κάτι νέο, παρά ν' ακολουθήσουν την ασφάλεια της πεπατημένης οδού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι διάφορα τραγούδια του συγκροτήματος έχουν χρησιμοποιηθεί σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές (Escape from L.A.Sons of Anarchy, The Walking Dead κά), βιντεοπαιχνίδια (Tony Hawk's Underground, Hitman: Contracts, Need for Speed: ProStreet κά), διαφημιστικά και αλλού.




Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Snowpiercer

Το Snowpiercer ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του 2014 (η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Νότια Κορέα και αλλού το 2013, αλλά στις περισσότερες χώρες στις αρχές του τρέχοντος έτους). Το γεγονός ότι απέσπασε πολύ καλές κριτικές, αλλά και το ότι αποτελεί ένα δυστοπικό έργο, ήταν για μένα αρκετό για να ψάξω και να δω την ταινία προτού έρθει στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι βασισμένο στο Le Transperceneige, ένα μέχρι πρότινος άγνωστο γαλλικό κόμικ.

Υπόθεση

Εν έτει 2031, η Γη είναι καλυμμένη με πάγο και χιόνι, ύστερα από ένα αποτυχημένο πείραμα για την αναστροφή της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι μόνοι επιζώντες είναι οι ταξιδιώτες του τρένου Snowpiercer, το οποίο κινείται αέναα σε μια καθορισμένη τροχιά. Μέσα στο τρένο έχει διαμορφωθεί ένα ταξικό σύστημα, όχι πολύ διαφορετικό από το σημερινό, με τους φτωχούς στα πίσω βαγόνια και τους προνομιούχους στα μπροστινά. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης ωθούν τους πρώτους να εξεγερθούν, ώστε να καταλάβουν τη μηχανή του τρένου.

Κριτική

Από άποψη σκηνοθεσίας, ο Νοτιοκορεάτης Τζουν-χο Μπονγκ δεν έχει κάνει σοβαρά λάθη, ενώ και το σενάριο έχει αρκετά ευφυή στοιχεία, Η φωτογραφία, έργο του συμπατριώτη του Κυούνγκ-πυό Χονγκ, είναι εξαιρετική, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που ταιριάζει γάντι στην υπόθεση. Όσον αφορά το καστ, διαθέτει ορισμένες ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν η αγνώριστη Τίλντα Σουίντον και ο Κανγκ-χο Σονγκ.

Οι σκηνές δράσης είναι ρεαλιστικές και
εντυπωσιακές ταυτόχρονα
Υπήρξαν πολλοί οι οποίοι παρουσίασαν τη συγκεκριμένη ταινία ως ένα αψεγάδιαστο έργο, αλλά αυτό είναι μακριά από την αλήθεια. Ο βασικός πρωταγωνιστής, Κρις Έβανς, δεν πείθει ιδιαιτέρως και γενικά δεν υπάρχει βάθος στους χαρακτήρες. Επίσης, υπάρχει μια έντονη γεύση μεσσιανισμού στο σενάριο, ενώ το τέλος, αν και ανατρεπτικό, δεν είναι ικανοποιητικό. Σε γενικές γραμμές, το Snowpiercer είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία, που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη και αξίζει να τη δει ο καθένας.

Γενικά στοιχεία

  • Τίτλος: Snowpiercer
  • Είδος: επιστημονικής φαντασίας, thriller, περιπέτεια
  • Σκηνοθεσία: Joon-ho Bong
  • Σενάριο: Joon-ho Bong, Kelly Masterson, βασισμένο στο κόμικ των Jacques Lob, Benjamin Legrand και Jean-Marc Rochette
  • Πρωταγωνιστές: Chris Evans, Jamie Bell, Tilda Swinton, Kang-ho Song, Ah-sung Ko, Octavia Spencer, John Hurt, Ed Harris
  • Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ, Νότια Κορέα/2013
  • Διάρκεια: 126 λεπτά

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Stephen King - Ο Βασιλιάς του Τρόμου

Όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερη δημοσίευσή μου, είμαι φανατικός αναγνώστης του Στήβεν Κινγκ. Συνεπώς ήταν θέμα χρόνου να καταπιαστώ με κάποιο άρθρο σχετικό με το σπουδαίο αυτό συγγραφέα.


Ο Κινγκ θεωρείται από πολλούς ως ο μετρ της λογοτεχνίας τρόμου, έχοντας γράψει πληθώρα θρυλικών μυθιστορημάτων, όπως τα Κάρυ, Η Λάμψη, Το Αυτό και Μίζερι. Ταυτόχρονα, μας έχει προσφέρει σημαντικά βιβλία φαντασίας (Το Κοράκι, η σειρά Ο Μαύρος Πύργος, Το Πράσινο Μίλι) και ρεαλιστικά έργα (Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Το Τέλος της Αθωότητας), με αποτέλεσμα να θεωρείται και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες των ημερών μας εν γένει.

Οι αριθμοί, παρότι δεν αντικατοπτρίζουν πάντοτε την αξία ενός συγγραφέα, είναι ενδεικτικοί για το έργο του Κινγκ: έχει ολοκληρώσει περισσότερα από 50 μυθιστορήματα και 200 διηγήματα και συνεχίζει να είναι ενεργός. Μεταξύ αμέτρητων αμερικανικών και διεθνών βραβείων, έχει επανειλημμένως κερδίσει Locus Awards, Bram Stoker Awards, World Fantasy Awards και British Fantasy Society Awards. Επίσης, έχει προταθεί για το βραβείο Nebula και έχει αποσπάσει από ένα βραβείο Hugo και O. Henry. Το 2003 τιμήθηκε με το μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.


H ζωή του Στήβεν Κινγκ κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι. Ήδη από τη δεκαετία του 1970 ήταν εθισμένος στο αλκοόλ και αργότερα έκανε χρήση πληθώρας ναρκωτικών ουσιών, μεταξύ άλλων κοκαΐνης και μαριχουάνας. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το πρόβλημα ήταν τόσο σοβαρό κατά τη δεκαετία του 1980, που με ζόρι θυμάται τη συγγραφή του μυθιστορήματος Cujo. Τον Ιούνιο του 1999 χτυπήθηκε άσχημα από αυτοκίνητο και τραυματίστηκε σοβαρά σε διάφορα όργανα. Χρειάστηκε πέντε επεμβάσεις μέσα σε δέκα μέρες για ν' αποκατασταθεί η υγεία του και πολύ περισσότερο καιρό μέχρι να περάσει ο αφόρητος πόνος στο ισχίο του.

Ο Κινγκ έγραψε μερικά από τα βιβλία του με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν (Έργα Οδοποιίας, Μπλέιζ κά) και συνεργάστηκε με τον πολυβραβευμένο Πήτερ Στράουμπ σε δύο περιπτώσεις (Το Φυλαχτό, Το Μαύρο Σπίτι). Πολλά από τα βιβλία του, και ιδιαίτερα τα τρόμου, φέρουν ενδιαφέροντα κοινά στοιχεία. Συχνά η ιστορία διαδραματίζεται στην πολιτεία του Μέιν, όπου μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει (Οργή, Νεκρή ΖώνηΤο Παιχνίδι του ΤζέραλντΟ Θόλος κά). Πολλές φορές ο πρωταγωνιστής είναι συγγραφέας (Σάλεμς Λοτ, Μίζερι, Σάκος με Κόκαλα κά), ενώ σε μερικές περιπτώσεις πάσχει από αλκοολισμό (Η Λάμψη, The Dark Half, Δόκτωρ Ύπνος). Επιπλέον, στα περισσότερα έργα του ασχολείται με το υπερφυσικό (Κάρυ, Η ΛάμψηΤο Αυτό, Ντούμα Κη κλπ).

Μερικά από τα Σημαντικότερα Βιβλία του Στήβεν Κινγκ

Στα ελληνικά, τα έργα του Κινγκ κυκλοφορούν από τον Εκδοτικό Οίκο Λιβάνη, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά.


Το Carrie (Κάρυ) δημοσιεύτηκε το 1974 και αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του Κινγκ που κυκλοφόρησε. Ξεκίνησε σαν μια σύντομη ιστορία που ο Κινγκ, απογοητευμένος, πέταξε στα σκουπίδια. Η σύζυγός του, ωστόσο, τη μάζεψε και τον έπεισε να τη συνεχίσει.

Το βιβλίο μιλάει για την ομώνυμη πρωταγωνίστρια, μια ντροπαλή και καταπιεσμένη έφηβη, η οποία χρησιμοποιεί τις τηλεκινητικές της δυνάμεις για να εκδικηθεί όσους την καταδυναστεύουν.

Το Κάρυ είναι ένα από τα πιο πολυαπαγορευμένα βιβλία σε σχολεία των ΗΠΑ, ενώ έχει γίνει πηγή έμπνευσης για τρεις ταινίες (γνωστότερη είναι αυτή του Μπράιαν Ντε Πάλμα με τη Σίσι Σπέισεκ), ένα μιούζικαλ και μια τηλεταινία. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επιλογή/Θύραθεν.



Το δεύτερο μυθιστόρημα του Κινγκ, 'Salems' Lot (Σάλεμς Λοτ), κυκλοφόρησε το 1975, μετά από απανωτές αλλαγές στον τίτλο του. Είναι εμπνευσμένο από το Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια φανταστική επαρχιακή πόλη του Μέιν. Ο πρωταγωνιστής, Μπεν Μίαρς, έρχεται αντιμέτωπος με ένα βρικόλακα που πρόσφατα μετακόμισε εκεί και προσπαθεί να μετατρέψει τους κατοίκους της σε βαμπίρ.

Σε δύο συνεντεύξεις του, ο Κινγκ έχει δηλώσει πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι το αγαπημένο του. Το Σάλεμς Λοτ έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση δύο φορές, το 1979 και το 2004. Το 1995 μεταφέρθηκε από το BBC στο ραδιόφωνο.



Το 1977 κυκλοφόρησε ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα του Κινγκ, ονόματι The Shining (Η Λάμψη). Είναι εμπνευσμένο από διάφορες προσωπικές του εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένου του εθισμού του στο αλκοόλ.

Ο Τζακ Τόρανς, επίδοξος συγγραφέας που προσπαθεί να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός κλειστού ξενοδοχείου, μαζί με το γιο του και τη γυναίκα του. Όταν μια χιονοθύελλα τους αποκλείει από τον έξω κόσμο, οι υπερφυσικές δυνάμεις του ξενοδοχείου οδηγούν τον Τζακ στην τρέλα και την οικογένειά του σε κίνδυνο.

Η Λάμψη ήταν το πρώτο bestseller του Κινγκ και αυτό που τον καθιέρωσε ως έναν εξέχοντα συγγραφέα ιστοριών τρόμου. Αποτελεί το πιο γνωστό έργο του που έχει μεταφερθεί στο σινεμά. Ο Κινγκ, δυσαρεστημένος με την ταινία, επέβλεψε μια μίνι τηλεοπτική σειρά πολλά χρόνια μετά.



To 1978 εκδόθηκε το The Stand (Το Κοράκι), ένα βιβλίο φαντασίας με αρκετά στοιχεία τρόμου. Επανεκδόθηκε το 1990 με διάφορες αλλαγές από τον ίδιο τον Κινγκ.

Ένας άκρως θανατηφόρος ιός, αποτέλεσμα πειραμάτων του αμερικανικού στρατού, απελευθερώνεται κατά λάθος, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα ν' αποδεκατιστεί. Οι επιζήσαντες θα πρέπει πλέον να αγωνιστούν για την επιβίωση, αλλά και να επιλέξουν στρατόπεδα.

Το Κοράκι ήταν υποψήφιο για το World Fantasy Award Καλύτερου Μυθιστορήματος. Παρά τα σχέδια για μια ταινία, τελικά το βιβλίο έγινε μια επιτυχημένη μίνι σειρά το 1994. Το 2008 η Marvel το μετέφερε σε μια μικρή σειρά κόμικς.




To 1982 δημοσιεύτηκε το The Gunslinger (Ο Τελευταίος Πιστολέρο), το πρώτο μέρος της σειράς The Dark Tower (Ο Μαύρος Πύργος). Επηρεασμένος από πολλές διαφορετικές πηγές*, ο Κινγκ ολοκλήρωσε τη σειρά το 2004. Τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς είναι: Το Κάλεσμα των Τριών (1987), Οι Ρημαγμένοι Τόποι (1991), Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα (1997), Οι Λύκοι της Κάλα (2003), Το Τραγούδι της Σουζάννα (2004) και Ο Μαύρος Πύργος (2004). Το 2012 εκδόθηκε το The Wind Through the Keyhole (Ο Άνεμος μέσα από την Κλειδαρότρυπα), που χρονικά τοποθετείται μεταξύ του τέταρτου και πέμπτου βιβλίου, αλλά λειτουργεί αυτοτελώς. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν, ο Ρόλαντ Ντεσέιν, το τελευταίο εν ζωή μέλος ενός ιπποτικού τάγματος, αναλαμβάνει να προστατέψει τον Μαύρο Πύργο, το κέντρο όλου του κόσμου, από τις δυνάμεις του χάους.
                                  
 
                                   
Ο Κινγκ θεωρεί τη σειρά το magnum opus του. Από το 2007 γίνονται συζητήσεις για τη μεταφορά της στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, αλλά καμία ουσιαστική πρόοδος δεν έχει γίνει. Η Marvel έχει κυκλοφορήσει κόμικς εμπνευσμένα από τη σειρά. Ο Μαύρος Πύργος κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Bell.





Το δέκατο τρίτο μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ, Pet Sematary (Νεκροταφείο Ζώων), βγήκε το 1983. Όπως και πολλά άλλα έργα του, το βιβλίο αυτό εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Μια οικογένεια μετακομίζει σ' ένα παλιό σπίτι στην εξοχή του Μέιν και όλα φαίνεται να είναι ιδανικά. Η φρίκη ωστόσο ελλοχεύει στο κοντινό δάσος. όπου γενιές και γενιές αθώων παιδιών θάβουν τα πεθαμένα ζωάκια τους.

Το Νεκροταφείο Ζώων προτάθηκε για το World Fantasy Award Καλύτερου Μυθιστορήματος, ενώ έγινε ταινία, μάλλον μέτρια, το 1989.





Το 1986 κυκλοφόρησε το It (Το Αυτό), ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Κινγκ.

Το βιβλίο ακολουθεί τις περιπέτειες επτά παιδιών και αργότερα την επανένωσή τους ως ενήλικες. Οι φίλοι τρομοκρατούνται από το ομώνυμο πλάσμα, το οποίο παρότι εμφανίζεται με τη μορφή ενός κλόουν, εκμεταλλεύεται τις φοβίες των θυμάτων του, ώστε να μεταμορφώνεται ανάλογα.

Το Αυτό προτάθηκε και κέρδισε αρκετά βραβεία και ήταν νούμερο ένα στις πωλήσεις στις ΗΠΑ το 1986. Μια τηλεταινία βασισμένη στο βιβλίο βγήκε το 1990 και έκτοτε γίνονται προσπάθειες για τη μεταφορά του και στη μεγάλη οθόνη.




Άλλο ένα πολυαγαπημένο βιβλίο του Κινγκ είναι το Misery (Μίζερι), που κυκλοφόρησε το 1987. Ο Κινγκ έγραψε το μυθιστόρημα αυτό, ύστερα από τις αρνητικές αντιδράσεις πολλών φαν του για το βιβλίο φαντασίας The Eyes of the Dragon (1987).

Ο Πωλ Σέλντον, διάσημος συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων, χάνεται σε μια χιονοθύελλα. Για καλή του τύχη (;) όμως σώζεται από την Άννι Γουίλκς, πρώην νοσοκόμα και μεγάλη θαυμάστριά του.

Με το Μίζερι ο Κινγκ απέσπασε το πρώτο του Bram Stoker Award. Το βιβλίο έγινε ταινία το 1990 και αποτελεί τη μοναδική ταινία βασισμένη σε έργο του Κινγκ που έχει κερδίσει Όσκαρ. Επίσης, έχει μεταφερθεί στο θέατρο. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί από τις εκδόσεις Bell.




Το 1996 ήρθε άλλο ένα εμβληματικό έργο του Κινγκ. Δεν είναι άλλο από το The Green Mile (Το Πράσινο Μίλι), που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες. Το βιβλίο αυτό θεωρείται δείγμα μαγικού ρεαλισμού.

Ο Πωλ Έτζκομπ είναι ένας φύλακας και επόπτης εκτελέσεων σε μια αμερικανική φυλακή των αρχών του 1930. Η ζωή του αλλάζει όταν έρχεται σ' επαφή με τον έγχρωμο θανατοποινίτη Τζον Κόφι, ο οποίος επιδεικνύει υπερφυσικές δυνάμεις.

Το βιβλίο αυτό κέρδισε το Bram Stoker Καλύτερου Μυθιστορήματος και προτάθηκε για βραβεία British Fantasy και Locus. Η ομώνυμη ταινία, που κυκλοφόρησε το 1999, ήταν υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell. 






Το 1998 εκδόθηκε το Bag of Bones (Σάκος με Κόκαλα), ένα από τα βιβλία του Κινγκ με τις καλύτερες κριτικές. 

Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο συγγραφέας Μάικ Νούναν αδυνατεί να γράψει έστω και μια λέξη. Ο ύπνος του στοιχειώνεται από εφιάλτες σχετικά με το εξοχικό τους και παρά το γεγονός, ή και εξαιτίας του, αποφασίζει να επιστρέψει στο απομονωμένο σπίτι δίπλα στη λίμνη.

Το μυθιστόρημα κέρδισε δύο λογοτεχνικά βραβεία και το 2011 έγινε μίνι τηλεοπτική σειρά. Στα ελληνικά έχει βγει από τις εκδόσεις Bell.




Το 2011 δημοσιεύτηκε το 11/22/63 (22/11/63). Είναι ένα από τα πιο διαφορετικά έργα του Στήβεν Κινγκ, καθώς κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας.

Ο καθηγητής αγγλικής φιλολογίας Τζέικ Έπινγκ ανακαλύπτει με το φίλο του Αλ ότι η αποθήκη στο μικρό εστιατόριο του τελευταίου είναι μια πύλη στο χρόνο και βγάζει σε μια συγκεκριμένη μέρα του 1958. Έτσι, οι δυο τους αποφασίζουν να γυρίσουν στο παρελθόν, ώστε ν' αποτρέψουν τη δολοφονία του Τζον Κένεντι.

Το μυθιστόρημα αυτό έτυχε ευρείας αποδοχής, παραμένοντας στη λίστα των αμερικανικών besteseller για πάνω από 17 βδομάδες, ενώ προτάθηκε για διάφορα λογοτεχνικά βραβεία. Από τις αρχές του 2013 γίνονται συζητήσεις για τη μεταφορά του στην τηλεόραση. Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.




Ένα από τα δύο μυθιστορήματα του Κινγκ που κυκλοφόρησαν τo 2013 είναι το Doctor Sleep (Δόκτωρ Ύπνος). Αποτελεί σίκουελ της θρυλικής Λάμψης.

Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στο προηγούμενο βιβλίο. Ο μεσήλικας πια Ντάνι Τόρανς, γιος του Τζακ, προσπαθεί να σώσει ένα ξεχωριστό δωδεκάχρονο κορίτσι από μια συμμορία παραφυσικών δολοφόνων.

Το μυθιστόρημα έπιασε την πρώτη θέση στη λίστα bestseller των New York Times. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.






Πέρα, όμως, από τα παραπάνω μυθιστορήματα, ο Κινγκ έχει γράψει πολλές σπουδαίες νουβέλες και διηγήματα. Μερικά από αυτά τα έργα είναι τα εξής:

  • Children of the Corn (1977): μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1984 και έγινε η πηγή ενός επιτυχημένου franchise ταινιών τρόμου.
  • Apt Pupil (1982 - Το Καλοκαίρι της Διαφθοράς, Επιλογή/Θύραθεν): έγινε ταινία το 1998, με πρωταγωνιστές τους Ίαν ΜακΚέλλεν και Μπραντ Ρένφρο.
  • The Body (1982 - Τέλος της Αθωότητας, Επιλογή/Θύραθεν): η ταινία που βασίστηκε στη νουβέλα αυτή, Stand by Me (1986), προτάθηκε για ένα Όσκαρ και δύο Χρυσές Σφαίρες.
  • Rita Hayworth and the Shawshank Redemption (1982 - Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Επιλογή/Θύραθεν): μια από τις γνωστότερες μεταφορές έργου του Κινγκ είναι η ομώνυμη ταινία με τους Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν.
  • The Man in the Black Suit (1994): κέρδισε τα βραβεία World Fantasy και O. Henry Καλύτερου Διηγήματος.
  • 1408 (1999): η ταινία του 2007 κέρδισε κοινό και κριτικούς.
Ο Κινγκ έχει γράψει και μερικά δοκίμια με ποικίλα θέματα. Από αυτά ξεχωρίζουν τα Danse Macabre (1981), σχετικά με το είδος του τρόμου στα μέσα ψυχαγωγίας, και On Writing (2000 - Περί Συγγραφής, Bell), στο οποίο γράφει για τη συγγραφική τέχνη, αλλά και τη ζωή του.

_____ _____ _____
*Και ο Μικρός ο Ρόλαντ στον Σκοτεινό τον Πύργο Ήρθε (γνωστό ποίημα του Άγγλου Ρόμπερτ Μπράουνινγκ), Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ταινίες γουέστερν, Αρθουριανοί Θρύλοι και άλλα.