Καλώς όρισες στο προσωπικό μου blog. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι για τον τίτλο, αυτός έχει προέλθει από το τραγούδι "Πάρτυ στον 13 Όροφο" των Τρυπών (κατά την ταπεινή μου άποψη, το κορυφαίο ελληνικό ροκ συγκρότημα).
Σε αυτή την ιστοσελίδα σκοπεύω να αναρτώ γνώμες, ειδήσεις και αφιερώματα ποικίλης ύλης. Κυρίως, όμως, θα ήθελα και τη δική σου συμμετοχή για τα θέματα που σ' ενδιαφέρουν! Θα πρέπει ωστόσο να σέβεσαι τις απόψεις του υπογράφοντος, αλλά και των άλλων συνομιλητών. Αλλιώς, οι αγαπητοί κύριοι Vega και Winnfield, θ' αναλάβουν δράση...
Ο ελληνικός κινηματογράφος πολύ συχνά εμπνέεται από το καλοκαίρι. Μια εποχή, τρελή, αναζωογονητική, αλλά και επικίνδυνη. Σπάνια βλέπουμε (ίσως και ποτέ) το καλοκαίρι ως έναν παράγοντα που επηρεάζει τα πρόσωπα και πυροδοτεί συγκεκριμένες αντιδράσεις. Κι εδώ, σ' ένα φιλμ γεμάτο δημιουργικές αντιθέσεις, το καλοκαίρι ενός δημοφιλούς τουριστικού προορισμού παίζει ακριβώς αυτόν τον ρόλο.
Υπόθεση
Ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου) είναι ένας εσωστρεφής και μοναχικός σαραντάρης, που έχει μόλις αναλάβει τη θέση του γιατρού στην Αντίπαρο. Τους χειμερινούς μήνες το αραιοκατοικημένο νησί δεν προσφέρει παρά μουντάδα και ανία. Με την έλευση του καλοκαιριού, ωστόσο, ο τόπος βουλιάζει από τους τουρίστες και όταν μια παρέα ξέφρενων νεαρών θα του χτυπήσει την πόρτα του ιατρείου, η ρουτίνα του θα διακοπεί απότομα. Σύντομα θα αναπτύξει έντονα αισθήματα για μια από τις κοπέλες (Έλλη Τρίγκου), καταλήγοντας σταδιακά στην εμμονή.
Κριτική
Η ταινία είναι σκηνοθετικά άρτια και η φωτογραφία πανέμορφη. Διαθέτει ένα καλογραμμένο και πολύ ενδιαφέρον σενάριο, που συνδυάζει με υπέροχο τρόπο το χιούμορ και προς το τέλος την αγωνία. Οι δε ερμηνείες των ηθοποιών ανεβάζουν την όλη εμπειρία. Ο Παπαδημητρίου είναι σαφώς το κέντρο όλων, αποδεικνύοντας πως είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς των ημερών μας. Επιπλέον, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ταινίας είναι η απεικόνιση της ελληνικής υπαίθρου: η μελαγχολία του χειμώνα, το κουτσομπολιό, η έλλειψη υποδομών.
Ο Παπαδημητρίου δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, φορώντας διαδοχικά τις μάσκες της βαρεμάρας, της χαράς και της οργής
Γενικά, το φιλμ δεν παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Ίσως λίγο μετά τη μέση να κουράζει λίγο, αλλά δεν χάνει τον θεατή, αφού εκεί αρχίζει να ανεβάζει στροφές. Η αλήθεια είναι ότι το γυμνό χρησιμοποιείται κάπως υπερβολικά, αλλά προσθέτει σε θέμα ρεαλισμού. Συνολικά βέβαια, το Suntan είναι ένα δυνατό ερωτικό θρίλερ που δε μασάει τα λόγια του.
Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ένας ιδιαίτερα αγαπητός σκηνοθέτης της λεγόμενης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι η ικανότητά του να παίρνει φαινομενικά βαρετές ή συνηθισμένες ιδέες και να τις μεταφέρει με έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Το έχει κάνει αρκετές φορές και η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα.
Υπόθεση
Πρόκειται για μια ανθολογία, με τις ιστορίες πέντε ταξιτζήδων και των πελατών τους, οι οποίες διαδραματίζονται την ίδια νύχτα σε πέντε πόλεις της Γης. Στο Λος Άντζελες η Κόρκι (Γουινόνα Ράιντερ) πηγαίνει σπίτι της μια κυνηγό ταλέντων για ταινίες (Τζίνα Ρόουλαντς) και στη Νέα Υόρκη ένας Αφροαμερικάνος (Τζιανκάρλο Εσπόσιτο) βοηθά έναν μετανάστη από την Ανατολική Γερμανία (Άρμιν Μύλλερ-Σταλ). Στο Παρίσι ένας Αφρικανός (Ισαάκ ντε Μπανκολέ) πιάνει κουβέντα με μια τυφλή γυναίκα (Μπεατρίς Νταλ), ενώ στη Ρώμη ένας εύθυμος πολυλογάς (Ρομπέρτο Μπενίνι) εξομολογείται σε έναν ιερέα (Πάολο Μπονατσέλι). Στο Ελσίνκι ο Μίκα (Μάτι Πέλονπαα) παίρνει τρεις μεθυσμένους φίλους. Οι ιστορίες κυμαίνονται από το άκρως κωμικό, στο γλυκόπικρο και το δραματικό.
Κριτική
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, είναι το εξαιρετικό καστ. Ο Τζάρμους έχει επιλέξει προσεκτικά τους ηθοποιούς, καθώς θέλει ουσιαστικά να κάνει μια μελέτη χαρακτήρων. Για τον ίδιο λόγο, έχει αποφασίσει να μην επέμβει τόσο σημαντικά στη ροή της ταινίας και ν' αφήσει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Ωστόσο, έχει προσθέσει τις δικές του πινελιές, ώστε η ταινία να φέρει την προσωπική του υπογραφή. Το σενάριο είναι καλά προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, γεγονός που προσδίδει αληθοφάνεια και ενδιαφέρον. Η μουσική του Τομ Γουέιτς, συχνού συνεργάτη του Τζάρμους, είναι επίσης ένα από τα θετικά του έργου.
Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, με το γνωστό του στυλ,
μας προσφέρει μια ακόμη ξεκαρδιστική ερμηνεία
Οι ιστορίες είναι σχετικά άνισες μεταξύ τους και αυτό είναι προφανώς το πιο σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας. Ίσως μάλιστα θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν με μια κάποια σειρά, από την πιο χιουμοριστική στην πιο σοβαρή ή το αντίστροφο και όχι ανακατεμένες. Βέβαια αυτά τα δύο στοιχεία δε μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, που είναι κάτι παραπάνω από μια καλή ταινία.
Γενικά στοιχεία
Τίτλος: Night on Earth
Είδος: κωμωδία, δράμα
Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Σενάριο: Jim Jarmusch
Πρωταγωνιστές: Gena Rowlands, Winona Ryder, Armin Mueller-Stahl, Giancarlo Esposito, Rosie Perez, Isaach De Bankolé, Béatrice Dalle, Roberto Benigni, Paolo Bonacelli, Matti Pellonpää, Kari Väänänen, Sakari Kuosmanen, Tomi Salmela
Πολλοί θεωρούν το αγγλικό χιούμορ εγκεφαλικό, πολλοί το θεωρούν κρύο. Προσωπικά συμφωνώ με τους πρώτους. Γι' αυτό θεωρώ έγκλημα να μην είναι ευρέως γνωστή η συγκεκριμένη κωμωδία. Μια ταινία η οποία συνδυάζει μια έξυπνη ιστορία, με αστείες ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες.
Υπόθεση
Ο Άγγλος γκάνγκστερ Τζορτζ (Τομ Τζόρτζισον) μαζί με το δεξί του χέρι, τον τραυλό φιλόζωο Κεν (Μάικλ Πέιλιν), συνεργάζεται με δύο Αμερικανούς κακοποιούς, τη φιλήδονη Γουάντα (Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον ψυχικά διαταραγμένο Ότο (Κέβιν Κλάιν), ώστε να ληστέψουν μια τράπεζα. Η ληστεία είναι επιτυχής και η συμμορία αποκτά μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Ωστόσο, κανείς δε θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο, όταν μετά από μια σειρά γεγονότων εμφανίζεται ο Άρτσι (Τζον Κλιζ), ο δικηγόρος του Τζορτζ, ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από τη γυναίκα και την κόρη του.
Κριτική
Το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα διαθέτει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα, με τις απαραίτητες αλλαγές, να ανήκει σε κάποιο φιλμ νουάρ. Το γεγονός αυτό από μόνο του κάνει την ταινία τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Το σενάριο, που υπογράφουν οι Τζον Κλιζ και Τσαρλς Κρίχτον, είναι απλά πανέξυπνο, με κάθε σχεδόν σκηνή να προφέρει γέλιο στο θεατή. Το κάστινγκ είναι τέλειο. Οι τέσσερις βασικοί ήρωες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό κάνει τους διαλόγους ακόμα πιο ξεκαρδιστικούς. Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον από τους Κλιζ, Πέιλιν, Κλάιν και Κέρτις.
Ο Κέβιν Κλάιν δίνει ρεσιτάλ γέλιου, σε μια ερμηνεία
που του χάρισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου
Κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολές στην πλοκή της ταινίας και μάλιστα πολλές. Δε θα έχουν άδικο, αλλά πιστεύω ότι εντάσσονται αρμονικά στο κλίμα της ταινίας και δεν ξενίζουν. Αναμφίβολα, αποτελεί μία από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες κωμωδίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Οι λέξεις αυτές αποτελούν για κάποιους τον ορισμό του γέλιου. Σε κάποιους είναι τελείως άγνωστες. Το άρθρο αυτό λοιπόν είναι γραμμένο για τους δεύτερους. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορούν να το διαβάσουν και οι πρώτοι, αν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν.
Οι λεβέντες στους οποίους αναφέρεται η δημοσίευση
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1969 οι Έρικ Άιντλ, Μάικλ Πέιλιν, Τέρι Γκίλιαμ, Τζον Κλιζ, Γκράχαμ Τσάπμαν και Τέρι Τζόουνς, γνωστοί ως Monty Python, δημιούργησαν την κωμική εκπομπή Monty Python's Flying Circus για το BBC. Η εκπομπή αποτελούνταν από σκετσάκια και δε διέθετε κάποια συνοχή. Χρησιμοποιώντας κυρίως σουρεαλιστικό και μαύρο χιούμορ, η ομάδα σατίριζε τη νοοτροπία της βρετανικής ζωής. Όντας όλοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, το χιούμορ τους ήταν πνευματώδες, με πληθώρα φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών. Η εκπομπή κράτησε τέσσερις σεζόν και άφησε εποχή στην ιστορία της μικρής οθόνης.
Το 1971 βγήκε η ταινία And Now for Something Completely Different. Αποτελούμενη από σκετσάκια της εκπομπής που είχαν ξαναγυρίσει, η ταινία προοριζόταν ουσιαστικά για το αμερικανικό κοινό, το οποίο δεν είχε μέχρι τότε δει την εκπομπή. Ο τίτλος προέρχεται από τη φράση που έλεγε ο Τζον Κλιζ για να ενώσει τα διάφορα σκετς, ευρισκόμενος σε περίεργες καταστάσεις (π.χ. ενώ τον σούβλιζαν ή πάνω σ' ένα γραφείο φορώντας ροζ μπικίνι).
Λίγο πριν την ολοκλήρωση της τέταρτης σεζόν ο Τζον Κλιζ αποχώρησε και έτσι διεκόπη η εκπομπή. Ευτυχώς όμως, οι Monty Python δε διαλύθηκαν. Το 1975 κυκλοφόρησε η πρώτη κανονική τους ταινία, Monty Python and the Holy Grail (Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης). Ήταν μια παρωδία του θρύλου του Βασιλιά Αρθούρου, όπου έγινε και πάλι χρήση του χαρακτηριστικού σουρεάλ χιούμορ της ομάδας. Σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.
Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε το Monty Python's Life of Brian (Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!). Ακολουθώντας τη ζωή ενός νεαρού Εβραίου, που λανθασμένα θεωρείται ο Μεσσίας, η ταινία καυτηριάζει κυρίως το θρησκευτικό φανατισμό, χωρίς ωστόσο να προσβάλλει το πρόσωπο του Χριστού. Σύμφωνα με κάποιους είναι η καλύτερη ταινία των Monty Python, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τη θεωρούν τη σπουδαιότερη κωμωδία στην ιστορία του κινηματογράφου.
Μετά την ταινία αυτή, που βραβεύτηκε στις Κάννες παρακαλώ, ακολούθησε το 1983 το Monty Python's Meaning of Life. Παρότι αποτελείται και αυτή από σκετσάκια, αυτά δεν είναι από την εκπομπή, αλλά καινούργιο υλικό. Κατά κοινή ομολογία δεν είναι τόσο καλή όσο οι προηγούμενες δουλειές της ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνει το θεατή να γελάσει δυνατά.
Αυτή ήταν και η τελευταία δουλειά των Monty Python. Ο καθένας ακολούθησε σόλο καριέρα, παρόλο που κάποιοι συνεργάστηκαν μεταξύ τους, όπως οι Τέρι Γκίλιαμ και Έρικ Άιντλ στην ταινία του πρώτου, The Adventures of Baron Munchausen (Οι Περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν). Κάθε φήμη για επανένωσή τους, σταμάτησε το 1989 με το θάνατο του Γκράχαμ Τσάπμαν από καρκίνο.
Τα χρόνια πέρασαν με το κάθε μέλος να ακολουθεί δικιά του πορεία αν και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν αρκετές φορές σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες. Η τελευταία φορά που το κοινό είχε την ευκαιρία να τους απολαύσει ήταν το 1998 στο φεστιβάλ κωμωδίας στο Άσπεν. Μέχρι που το 2013 ανακοινώθηκε ότι όλοι οι εναπομείναντες Monty Python θα έδιναν μία και μόνο παράσταση στην O2 Arena του Λονδίνου την 1 Ιουλίου 2014. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η προπώληση χρειάστηκαν μόλις 43 δευτερόλεπτα για να εξαντληθούν τα εισιτήρια! Τελικά προστέθηκαν άλλες πέντε παραστάσεις.
(Από αριστερά προς δεξιά)
Πίσω: Γράχαμ Τσάπμαν, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ
Μπροστά: Τέρι Τζόουνς, Τζον Κλιζ, Μάικλ Πέιλιν
