Perfect Blue

Οι Ιάπωνες είναι γνωστοί για μερικά από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα στην τέχνη του animation. Ένας από αυτούς τους θαυματουργούς είναι και ο πρόωρα χαμένος Satoshi Kon, που τιμήθηκε σε φεστιβάλ διεθνούς βεληνεκούς. Παρότι πρόλαβε να σκηνοθετήσει ελάχιστες ταινίες, άφησε το στίγμα του ως ένας από τους πιο ιδιαίτερους και ταλαντούχους παραμυθάδες του animation. Η εν λόγω ταινία αποτελεί και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του.

Υπόθεση

Η νεαρή Mima Kirigoe είναι μέλος ενός ποπ συγκροτήματος, που έχει λίγους αλλά αφοσιωμένους φαν. Κάποια στιγμή, υποκύπτοντας στις πιέσεις του μάνατζερ της, αποφασίζει να σταματήσει το τραγούδι και να ακολουθήσει καριέρα στην ηθοποιία. Η νέα αρχή είναι δύσκολη και η στροφή της είναι ένα γεγονός που δυσαρεστεί πολλούς. Όσο δουλεύει σκληρά για τον πρώτο της ρόλο σε μια αστυνομική τηλεοπτική σειρά, γίνεται θύμα stalking από έναν εμμονικό θαυμαστή της.

Κριτική

Η ταινία περιέχει πολλά στοιχεία που την κάνουν ένα ενδιαφέρον θρίλερ: σπουδαία πλοκή και πολύ καλό ρυθμό, άλλοτε αργό κι άλλοτε γρήγορο, πάντα στα σημεία που πρέπει. Η δε ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι ανάμεσα στα αριστουργήματα του Alfred Hitchcock και τα αιματηρά giallo των Ιταλών σκηνοθετών. Η δε ανατροπή στο φινάλε είναι εξαιρετική, αφήνοντας απλά άφωνο τον θεατή, καθώς πέρα από μη αναμενόμενη, είναι και μαεστρικά καλογυρισμένη.

Το θόλωμα μεταξύ πραγματικότητας και παραισθήσεων
αποτελεί βασικό γρανάζι της πλοκής

Ίσως το βασικό μειονέκτημα της ταινίας είναι το ίδιο το animation, καθώς είναι σημαντικά κατώτερο από μεταγενέστερα έργα του Kon. Δεν είναι πρόχειρο, αλλά με λίγη καλύτερη ποιότητα θα συνόδευε καλύτερα το τόσο καλό σενάριο. Σε τελική ανάλυση μιλάμε για μια αξιόλογη ταινία γεμάτη σασπένς, που αποδεικνύει τις δυνατότητες των κινουμένων σχεδίων.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: パーフェクトブルー - Pāfekuto Burū
• Είδος: μυστηρίου, θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Satoshi Kon
• Σενάριο: Sadayuki Murai, βασισμένο στο βιβλίο Pefect Blue: Complete Metamorphosis του Yoshikazu Takeuchi
• Πρωταγωνιστές: Junko Iwao, Rica Matsumoto, Shinpachi Tsuji
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιαπωνία/1997
• Διάρκεια: 81 λεπτά

Joint Security Area

Είναι τρομερά ενδιαφέρον για έναν θεατή να αναζητεί τις ρίζες ενός κινηματογραφικού ρεύματος ή τα πρώιμα βήματα ενός αγαπημένου του σκηνοθέτη. Η αναζήτηση αυτή αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον όταν αυτά τα δύο ταυτίζονται. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την εν λόγω ταινία: αποτελεί ένα από τα πρώτα έργα του σπουδαίου Τσαν-γουκ Παρκ και ταυτόχρονα ένα από τα φιλμ που γέννησαν το σύγχρονο κινηματογραφικό κύμα της Νότιας Κορέας.

Υπόθεση

Δύο Βορειοκορεάτες στρατιώτες σκοτώνονται κι ένας τρίτος (Kang-ho Song) τραυματίζεται σε ένα φυλάκιο τους στην αποστρατικοποιημένη ζώνη μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Λίγο αργότερα ένας Νοτιοκορεάτης λοχίας (Byung-hun Lee) προσπαθεί να διασχίσει τη γέφυρα, για να επιστρέψει πίσω στην χώρα του. Ανταλλάσσονται πυροβολισμοί και η εκεχειρία φαίνεται πιο εύθραυστη από ποτέ. Έτσι, καταφθάνει για λογαριασμό της Επιτροπής Ουδέτερων Εθνών Εποπτείας, η ταγματάρχις του ελβετικού στρατού, Sophie E. Jean (Yeong-ae Lee), κόρη ενός εκπατρισμένου Κορεάτη και μίας Ελβετίδας, με σκοπό να διεξάγει ειδική έρευνα για το συμβάν.

Κριτική

Η ταινία περιέχει πολλά από τα στοιχεία που έχουν κάνει γνωστό τον Παρκ, με κυριότερα την ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του και το χιούμορ εν μέσω δραματικών καταστάσεων. Το καστ είναι πολύ καλό και πρόκειται για μια ταινία που έφερε στο προσκήνιο τους Byung-hun Lee και Kang-ho Song, δύο από τους σημαντικότερους σταρ του κορεατικού σινεμά. Η φωτογραφία είναι επίσης εξαιρετική και προσθέτει πολλά στην ατμόσφαιρα. Αλλά αυτό που μετράει περισσότερο απ' όλα, είναι η αισιοδοξία και η ελπίδα που βγάζει η ταινία, ενάντια στην τραγικότητα των καταστάσεων και την καχυποψία μεταξύ των στρατιωτικών.

Ο Kang-ho Song δίνει, έστω και με μικρή διαφορά, την καλύτερη
ερμηνεία της ταινίας

Η αλήθεια είναι πάντως, ότι η ταινία ξεκινάει κάπως νωθρά και πρέπει να περάσουν μερικά πολύτιμα λεπτά για να κινήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Εκτός αυτού, η Yeong-ae Lee δεν φαίνεται να έχει μπει στο πετσί του σχετικά απαιτητικού ρόλου της, χωρίς ωστόσο να είναι κακή. Συνολικά, είναι μια θαυμάσια ταινία, που με σοβαρότητα περνάει το ανθρωπιστικό της μήνυμα, χωρίς να γίνεται διδακτική ή κουραστική.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: 공동경비구역 JSA - Gongdong gyeongbi guyeok JSA
• Είδος: μυστηρίου, δράμα, θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Chan-wook Park
• Σενάριο: Kim Hyun-seok, Jeong Seong-san, Lee Moo-yeong, Park Chan-wook, βασισμένο στο βιβλίο DMZ του Sang-yeon Park
• Πρωταγωνιστές: Yeong-ae Lee, Byung-hun Lee, Kang-ho Song 
• Χώρα/έτος παραγωγής: Νότια Κορέα/2000
• Διάρκεια: 110 λεπτά

The Republic

Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει πολλά σπουδαία επιτεύγματα. Ταυτόχρονα, όμως, διακρίνεται από μία έντονη μονομέρεια, καθώς η πλειονότητα των ταινιών είναι δράματα ή κωμωδίες. Η εν λόγω ταινία, όμως, έρχεται να δώσει μια ανάσα στο εγχώριο σινεμά, καθώς αποτελεί ένα βίαιο neo noir, στα πρότυπα του Hollywood, αλλά με την σοβαρότητα που αποζητά ένας σινεφίλ.

Υπόθεση

Ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) είναι ένας νεαρός που μισθώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα (Τάκης Σπυριδάκης) να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει -εν αγνοία του- να φωτογραφήσει μια συνάντηση παραλαβής γυναικών που προορίζονται για τους οίκους ανοχής της Αθήνας, στην οποία εμπλέκονται διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας (Ερρίκος Λίτσης). Παραιτείται αυθημερόν, αλλά τα πράγματα θα πάρουν μια τραγική τροπή και θα φτάσει ένα βήμα πριν τον θάνατο.

Κριτική

Όλα τα στοιχεία της ταινίας αποδεικνύουν ότι υπάρχει πολύ ταλέντο στην εγχώρια αγορά. Το cast, που δεν περιέχει μόνο ηθοποιούς, είναι εξαιρετικό και με δυσκολία μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιον. Το σενάριο έχει πολλές ανατροπές και δυνατές στιγμές, ενώ οι χορογραφίες στις σκηνές μάχης είναι απολαυστικές. Ας μην ξεχνάμε και το soundtrack, στο οποίο συμμετέχουν ο Μηνάς Λιάκος και οι Planet of Zeus. Και τέλος, η στιβαρή σκηνοθεσία του Τζέτζα τα ενώνει όλα μαζί, παραδίδοντας στον θεατή ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.

Ο πρωταγωνιστής Π. Αλειφερόπουλος συνδυάζει άψογα την ενεργητικότητα
με τη λακωνικότητα και την ηρεμία

Το αίμα ρέει άφθονο και το γυμνό εμφανίζεται συχνά στην οθόνη, αλλά το μόνο σοβαρό μειονέκτημα είναι κάποια εξόφθαλμα σεναριακά κενά. Ωστόσο, δεν ενοχλούν ιδιαίτερα και δεν αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, πρόκειται για μια πραγματικά καλοφτιαγμένη ταινία δράσης, με έντονα δραματικά στοιχεία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Republic
• Είδος: δράσης, δράμα
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τζέτζας
• Σενάριο: Γιάννης Γεωργίου, Δημήτρης Τζέτζας
• Πρωταγωνιστές: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Τάκης Σπυριδάκης, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ελλάδα/2015
• Διάρκεια: 112 λεπτά

Ο Καβαλάρης του Θανάτου

Κατά την περίοδο άνθησης των spaghetti western, δηλαδή μεταξύ 1964 και 1976, κυκλοφόρησαν αναρίθμητες ταινίες. Μέσα στον σωρό, αναδείχθηκαν κάποιες που σήμερα θεωρούνται κορυφαίες στο είδος τους και όχι μόνο. Στη σκιά αυτών όμως, υπάρχουν και ορισμένα έργα που δεν έχουν λάβει την πρέπουσα αναγνώριση. Ανάμεσα σ' αυτά, βρίσκεται και η εν λόγω ταινία, ένα ξεχασμένο διαμαντάκι.

Υπόθεση

Μια συμμορία σκοτώνει την οικογένεια ενός μικρού αγοριού (Τζον Φίλιπ Λο) μπροστά στα μάτια του. Με την επέμβαση ενός άγνωστου, το παιδί γλυτώνει. Δεκαπέντε χρόνια μετά, κι ενώ έχει γίνει άριστος στη χρήση του πιστολιού, διψά για εκδίκηση. Βρίσκει τελικά την άκρη του νήματος και προσπαθεί να συνεργαστεί μ' έναν πρώην κατάδικο (Λι Βαν Κλιφ), ο οποίος έχει επίσης παλιούς λογαριασμούς με την ίδια συμμορία. Ωστόσο, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα κι έτσι η σχέση τους δεν είναι η καλύτερη. Ο καθένας προσπαθεί να φτάσει πρώτος στο στόχο του, αλλά οι δρόμοι τους θα συναντηθούν πολλές φορές.

Κριτική

Η ταινία αυτή διαθέτει όλο το πακέτο.  Το κεντρικό δίδυμο έχει αρκετά καλή χημεία και η σκηνοθεσία του Πετρόνι είναι στιβαρή. Από το καλογραμμένο σενάριο λείπουν τα πολλά κλισέ, ενώ υπάρχουν και μερικές χιουμοριστικές στιγμές, προσεκτικά τοποθετημένες. Κι επιπλέον, η μουσική επένδυση από τον αξεπέραστο Ένιο Μορικόνε ανεβάζει την όλη εμπειρία ένα κλικ παραπάνω.

Ο σπουδαίος Βαν Κλιφ προσφέρει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του

Ο Καβαλάρης του Θανάτου δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ίσως ο Λο να είναι κάπως μονοκόμματος στην ερμηνεία του, αλλά δε χτυπάει άσχημα στο μάτι. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα spaghetti western που έχω δει και αναμφίβολα συναγωνίζεται τις ταινίες των Leone και Corbucci.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Da Uomo a Uomo
• Είδος: western, δράμα
• Σκηνοθεσία: Giulio Petroni
• Σενάριο: Luciano Vincenzoni
• Πρωταγωνιστές: Lee Van Cleef, John Phillip Law, Luigi Pistilli
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1967
• Διάρκεια: 120 λεπτά

Μια Νύχτα στον Κόσμο

Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ένας ιδιαίτερα αγαπητός σκηνοθέτης της λεγόμενης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι η ικανότητά του να παίρνει φαινομενικά βαρετές ή συνηθισμένες ιδέες και να τις μεταφέρει με έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Το έχει κάνει αρκετές φορές και η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα.

Υπόθεση

Πρόκειται για μια ανθολογία, με τις ιστορίες πέντε ταξιτζήδων και των πελατών τους, οι οποίες διαδραματίζονται την ίδια νύχτα σε πέντε πόλεις της Γης. Στο Λος Άντζελες η Κόρκι (Γουινόνα Ράιντερ) πηγαίνει σπίτι της μια κυνηγό ταλέντων για ταινίες (Τζίνα Ρόουλαντς) και στη Νέα Υόρκη ένας Αφροαμερικάνος (Τζιανκάρλο Εσπόσιτο) βοηθά έναν μετανάστη από την Ανατολική Γερμανία (Άρμιν Μύλλερ-Σταλ). Στο Παρίσι ένας Αφρικανός (Ισαάκ ντε Μπανκολέ) πιάνει κουβέντα με μια τυφλή γυναίκα (Μπεατρίς Νταλ), ενώ στη Ρώμη ένας εύθυμος πολυλογάς (Ρομπέρτο Μπενίνι) εξομολογείται σε έναν ιερέα (Πάολο Μπονατσέλι). Στο Ελσίνκι ο Μίκα (Μάτι Πέλονπαα) παίρνει τρεις μεθυσμένους φίλους. Οι ιστορίες κυμαίνονται από το άκρως κωμικό, στο γλυκόπικρο και το δραματικό.

Κριτική

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, είναι το εξαιρετικό καστ. Ο Τζάρμους έχει επιλέξει προσεκτικά τους ηθοποιούς, καθώς θέλει ουσιαστικά να κάνει μια μελέτη χαρακτήρων. Για τον ίδιο λόγο, έχει αποφασίσει να μην επέμβει τόσο σημαντικά στη ροή της ταινίας και ν' αφήσει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Ωστόσο, έχει προσθέσει τις δικές του πινελιές, ώστε η ταινία να φέρει την προσωπική του υπογραφή. Το σενάριο είναι καλά προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, γεγονός που προσδίδει αληθοφάνεια και ενδιαφέρον. Η μουσική του Τομ Γουέιτς, συχνού συνεργάτη του Τζάρμους, είναι επίσης ένα από τα θετικά του έργου.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, με το γνωστό του στυλ,
μας προσφέρει μια ακόμη ξεκαρδιστική ερμηνεία 

Οι ιστορίες είναι σχετικά άνισες μεταξύ τους και αυτό είναι προφανώς το πιο σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας. Ίσως μάλιστα θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν με μια κάποια σειρά, από την πιο χιουμοριστική στην πιο σοβαρή ή το αντίστροφο και όχι ανακατεμένες. Βέβαια αυτά τα δύο στοιχεία δε μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, που είναι κάτι παραπάνω από μια καλή ταινία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Night on Earth
• Είδος: κωμωδία, δράμα
• Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
• Σενάριο: Jim Jarmusch
• Πρωταγωνιστές: Gena Rowlands, Winona Ryder, Armin Mueller-Stahl, Giancarlo Esposito, Rosie Perez, Isaach De Bankolé, Béatrice Dalle, Roberto Benigni, Paolo Bonacelli, Matti Pellonpää, Kari Väänänen, Sakari Kuosmanen, Tomi Salmela
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1991
• Διάρκεια: 129 λεπτά

Αλονζανφάν

Η Ιταλία διαθέτει μια από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές παραδόσεις. Όλοι μιλάνε για σκηνοθέτες όπως ο Φελίνι ή ο Ντε Σίκα. Ανάμεσα στους μεγάλους του ιταλικού σινεμά, θα έπρεπε να αναφέρονται πιο συχνά και οι αδερφοί Ταβιάνι. Ο Πάολο και ο Βιτόριο, πολυβραβευμένοι και με ιδιαίτερο κύρος, έχουν διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα εξήντα περίπου ετών. Η εν λόγω ταινία, είναι μια από τις σημαντικότερές τους, αν και γενικά κάπως ξεχασμένη.

Υπόθεση

Ο Φούλβιο Ιμπριάνι (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) είναι ένας μεσήλικας επαναστάτης αριστοκρατικής καταγωγής, στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Κουρασμένος και θεωρώντας πλέον ανούσιες τις δραστηριότητες των συντρόφων του, αποφασίζει να παρατήσει την ιδεολογία του και να επιστρέψει στις ανέσεις της πατρικής του έπαυλης. Ωστόσο, οι πρώην συναγωνιστές του δεν θα τον αφήσουν ήσυχο και θα προσπαθήσουν να τον εντάξουν σε μια αποστολή στη Νότιο Ιταλία. Στα γεγονότα που θα ακολουθήσουν, μικρό, αλλά καταλυτικό, ρόλο θα παίξει ο Αλονζανφάν (απ' όπου και έλαβε το όνομά του το έργο), ένας νεαρός αγωνιστής.

Κριτική

Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή. Το καστ είναι θαυμάσιο, με τον Μαστρογιάνι να ξεχωρίζει χάρις σε μια μεγαλειώδη ερμηνεία. Η σκηνοθεσία είναι μεστή, με υπέροχη χρήση των χρωμάτων και της μουσικής του μεγάλου Ένιο Μορικόνε. Το σενάριο κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή, καθώς οι εξελίξεις αλλάζουν διαρκώς την ροή της ιστορίας. Το σημαντικότερο, ίσως, στην ταινία αυτή είναι το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν οι αδερφοί Ταβιάνι. Χωρίς να ηθικολογούν, βάζουν τον θεατή σε σκέψεις και διλήμματα, τόσο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, όσο και για τα διαχρονικά ζητήματα της επανάστασης και της ουτοπίας.

Η τελευταία σκηνή, συνοδευόμενη από την επική μουσική του Μορικόνε,
είναι μια από τις συγκλονιστικότερες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου

Αν θα έπρεπε να αναφέρω ένα μειονέκτημα, αυτό θα ήταν ότι έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα (χωρίς να υποστηρίζει εμφανώς κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία) και κάποιοι μπορεί να δυσφορούν με τέτοια θέματα. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, η ταινία είναι απλά αριστουργηματική.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Allonsanfàn
• Είδος: ιστορική, δράμα
• Σκηνοθεσία: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
• Σενάριο: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
• Πρωταγωνιστές: Marcello Mastroianni, Lea Massari, Mimsy Farmer
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1974
• Διάρκεια: 115 λεπτά

Δίψα

Σε πείσμα των καιρών που θέλει τους βρικόλακες αστραφτερούς και σέξι, ο Τσαν-Γουκ Παρκ μας παρουσιάζει ένα διαφορετικό είδος βαμπίρ. Και μάλιστα ένα βαμπίρ που έχει άμεση σχέση με την Καθολική Εκκλησία. Η κεντρική ιδέα είναι ελκυστική, ο πρωταγωνιστής ταλαντούχος και ο σκηνοθέτης πολυβραβευμένος. Το όλο πακέτο, λοιπόν, μαγνητίζει τον υποψιασμένο θεατή.

Υπόθεση

Ο Σανγκ-χυεόν (Κανγκ-χο Σονγκ) είναι ένας καθολικός παπάς, γνωστός για την βαθιά πίστη του και την ανιδιοτέλεια. Παίρνει μέρος σ' ένα ιατρικό πείραμα, το οποίο έχει σκοπό την ανεύρεση θεραπείας για μια θανατηφόρα ασθένεια. Το πείραμα αποτυγχάνει και ο Σανγκ-χυεόν προσβάλλεται από τον υπό μελέτη ιό. Ως εκ θαύματος αναρρώνει, αλλά το τίμημα είναι να μετατραπεί σε βρικόλακα. Πλέον, έχει να αντιμετωπίσει την θρησκευτική του αμφιβολία και τα ζωώδη ένστικτα.

Κριτική

Αυτό που θα μπορούσε να εξάρει κανείς περισσότερο, είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο Σονγκ και η Κιμ, παρότι παίζουν δύο αταίριαστους χαρακτήρες, «δένουν» με έναν μαγικό τρόπο και μας χαρίζουν ένα ζευγάρι που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Η σκηνοθεσία του Παρκ είναι για μια ακόμα φορά εξαίσια και η φωτογραφία σκοτεινή. Οι ανατριχιαστικές σκηνές εναλλάσσονται με μαύρο χιούμορ και έντονο ερωτισμό, ενώ η ταινία είναι διάστικτη με στιγμές γνήσιας τραγωδίας. Πιστή στην παράδοση του νοτιοκορεάτικου σινεμά, η ταινία δεν έχει ως αυτοσκοπό να σοκάρει ή να τρομάξει τον θεατή, αλλά επικεντρώνεται στην ανθρώπινη φύση.

Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι φαινομενική

Δυστυχώς, η Δίψα διαθέτει ένα σημαντικό πρόβλημα. Το πρώτο μισό περίπου, παρότι δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση, δε συγκρίνεται με την ένταση και μαεστρία του δεύτερου μισού. Υπάρχει βέβαια μια κλιμάκωση, αλλά τα δύο μέρη είναι αρκετά άνισα. Κατά τ' άλλα, δεν υπάρχει κάποιο πολύ σοβαρό μειονέκτημα και η ταινία αυτή είναι ένα αριστούργημα των ταινιών με βρικόλακες και όχι μόνο.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: 박쥐 - Bakjwi
• Είδος: τρόμου, δράμα
• Σκηνοθεσία: Chan-wook Park
• Σενάριο: Seo-gyeong Jeong, Chan-wook Park
• Πρωταγωνιστές: Kang-ho Song, Ok-bin Kim
• Χώρα/έτος παραγωγής: Νότια Κορέα/2009
• Διάρκεια: 133 λεπτά

Το Θεώρημα Μηδέν

Για τους θαυμαστές του Τέρι Γκίλιαμ, στους οποίους περιλαμβάνομαι κι εγώ, η ταινία αυτή αποτελούσε ένα σπουδαίο γεγονός. Ο Γκίλιαμ, συνεργαζόμενος μ' ένα ενδιαφέρον καστ ηθοποιών, επέστρεφε στα λημέρια της επιστημονικής φαντασίας, όπου έχει διαπρέψει με τα αριστουργηματικά Brazil και 12 Monkeys.

Υπόθεση

Ο Κοέν Λεθ (Κριστόφ Βαλτς) είναι ένας εκκεντρικός μαθηματικός, που ζει απομονωμένος στο επιβλητικό του σπίτι, μέσα σ' έναν δυστοπικό κόσμο. Εργάζεται εξαντλητικά σε μια πανίσχυρη εταιρία, της οποίας πρόεδρος είναι ο "Διαχειριστής" (Ματ Ντέιμον). Η μυστηριώδης αυτός άντρας αναθέτει στον Λεθ να αποδείξει το Θεώρημα του Μηδενός, του οποίου η μαθηματική φόρμουλα θα αποφανθεί εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα. Πάσχοντας από υπαρξιακό άγχος, η ζωή του αλλάζει άρδην όταν γνωρίζεται με τον γιο του εργοδότη του Μπομπ (Λούκας Χέτζις), αλλά και τη γοητευτική Μπέινσλι (Μελανί Τιερί).

Κριτική

Ας αρχίσουμε από τα (λιγοστά) θετικά της ταινίας. Το καστ είναι αρκετά καλό. Ίσως περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον πρωταγωνιστή Κριστόφ Βαλτς, που όμως έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Η φωτογραφία του Νικόλα Πεκορίνι είναι εξαιρετική, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Η Μελανί Τιερί είναι ίσως ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το έργο

Οι ιδέες του Γκίλιαμ είναι, στην πλειονότητά τους, μάλλον παλιομοδίτικες, παρότι υπήρχαν ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σκηνοθέτης φαίνεται κουρασμένος, ανακυκλώνοντας θέματα που έχει θίξει στο παρελθόν και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο. Η χαοτική του οπτική, που σε άλλες περιπτώσεις είναι eye candy, στην ταινία αυτή ήταν κουραστική. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να μη θυμάται κάτι συγκεκριμένο από την ταινία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Zero Theorem
• Είδος: επιστημονική φαντασία, δράμα
• Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
• Σενάριο: Pat Rushin
• Πρωταγωνιστές: Christoph Waltz, Lucas Hedges, Mélanie Thierry
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/2013
• Διάρκεια: 107 λεπτά

Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

Πολλοί θεωρούν το αγγλικό χιούμορ εγκεφαλικό, πολλοί το θεωρούν κρύο. Προσωπικά συμφωνώ με τους πρώτους. Γι' αυτό θεωρώ έγκλημα να μην είναι ευρέως γνωστή η συγκεκριμένη κωμωδία. Μια ταινία η οποία συνδυάζει μια έξυπνη ιστορία, με αστείες ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες.

Υπόθεση

Ο Άγγλος γκάνγκστερ Τζορτζ (Τομ Τζόρτζισον) μαζί με το δεξί του χέρι, τον τραυλό φιλόζωο Κεν (Μάικλ Πέιλιν), συνεργάζεται με δύο Αμερικανούς κακοποιούς, τη φιλήδονη Γουάντα (Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον ψυχικά διαταραγμένο Ότο (Κέβιν Κλάιν), ώστε να ληστέψουν μια τράπεζα. Η ληστεία είναι επιτυχής και η συμμορία αποκτά μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Ωστόσο, κανείς δε θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο, όταν μετά από μια σειρά γεγονότων εμφανίζεται ο Άρτσι (Τζον Κλιζ), ο δικηγόρος του Τζορτζ, ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από τη γυναίκα και την κόρη του.

Κριτική

Το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα διαθέτει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα, με τις απαραίτητες αλλαγές, να ανήκει σε κάποιο φιλμ νουάρ. Το γεγονός αυτό από μόνο του κάνει την ταινία τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Το σενάριο, που υπογράφουν οι Τζον Κλιζ και Τσαρλς Κρίχτον, είναι απλά πανέξυπνο, με κάθε σχεδόν σκηνή να προφέρει γέλιο στο θεατή. Το κάστινγκ είναι τέλειο. Οι τέσσερις βασικοί ήρωες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό κάνει τους διαλόγους ακόμα πιο ξεκαρδιστικούς. Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον από τους Κλιζ, Πέιλιν, Κλάιν και Κέρτις.

Ο Κέβιν Κλάιν δίνει ρεσιτάλ γέλιου, σε μια ερμηνεία
που του χάρισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου

Κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολές στην πλοκή της ταινίας και μάλιστα πολλές. Δε θα έχουν άδικο, αλλά πιστεύω ότι εντάσσονται αρμονικά στο κλίμα της ταινίας και δεν ξενίζουν. Αναμφίβολα, αποτελεί μία από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες κωμωδίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: A Fish Called Wanda
• Είδος: Κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Σενάριο: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Πρωταγωνιστές: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πέιλιν
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ/1988
• Διάρκεια: 108 λεπτά

Κελί 211

Ο σύγχρονος ισπανικός κινηματογράφος μας έχει χαρίσει πολλές αριστουργηματικές ταινίες και μάλιστα για κάθε λογής γούστα. Έτσι, λοιπόν, ο θεατής γνωρίζει ότι δε θα χάσει την ώρα του, παρακολουθώντας μια τέτοια ταινία. Το καλύτερο, όμως, είναι όταν η ταινία αυτή είναι πολύ ανώτερη του αναμενόμενου, όπως η συγκεκριμένη.

Υπόθεση

Ο Χουάν Ολιβέρ (Αλμπέρτο Άμαν), θέλοντας να κάνει καλή εντύπωση στη νέα του δουλειά ως δεσμοφύλακας, πηγαίνει στη φυλακή μια μέρα νωρίτερα. Καθώς ξεναγείται, ένα ατύχημα τον αφήνει αναίσθητο και οι συνάδελφοί του τον εναποθέτουν σ' ένα αδειανό κελί, μέχρι να έρθει ο γιατρός. Ταυτόχρονα, όμως, ο περιβόητος Μαλαμάδρε (Λουίς Τοσάρ) δίνει το το σήμα για την εξέγερση των φυλακισμένων. Η κατάσταση φεύγει από τα χέρια της διοίκησης και πλέον ο Χουάν πρέπει να προσποιηθεί τον κατάδικο για να γλιτώσει.

Κριτική

Η βασική ιδέα είναι, κατά τη γνώμη μου, πανέξυπνη, χωρίς να είναι εξεζητημένη. Το σενάριο και ιδιαίτερα οι διάλογοι είναι πολύ προσεγμένοι. Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια τέτοια ταινία, ενώ και η φωτογραφία προσθέτει πολλά στο κλίμα της. Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει στην ταινία είναι οι ερμηνείες. Οι Άμαν και Τοσάρ έχουν μια τρομερή χημεία μεταξύ τους, ενώ είναι εξαιρετικοί και ξεχωριστά. Πολύ καλή είναι και η παρουσία του Κάρλος Μπαρδέμ (μεγαλύτερου αδελφού του Χαβιέ Μπαρδέμ) στο ρόλο του Κολομβιανού εγκληματία.

Μια ταινία με διαρκή ένταση και έξυπνο σενάριο

Ίσως το μόνο μειονέκτημα της ταινίας αυτής είναι η έλλειψη αληθοφάνειας, κάτι που έχουν υπογραμμίσει αρκετοί κριτικοί. Αλλά ότι χάνει απ' αυτή, το κερδίζει σε αδρεναλίνη και αγνή κινηματογραφική τέχνη. Δίχως άλλο, ένα υπέροχο έργο.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Celda 211
• Είδος: thriller, δράσης, δράμα
• Σκηνοθεσία: Daniel Monzón
• Σενάριο: Jorge Guerricaechevarría, Daniel Monzón, Francisco Pérez (βιβλίο)
• Πρωταγωνιστές: Luis Tosar, Alberto Ammann, Carlos Bardem
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ισπανία/ 2009
• Διάρκεια: 113 λεπτά

Snowpiercer

Το Snowpiercer ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του 2014 (η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Νότια Κορέα και αλλού το 2013, αλλά στις περισσότερες χώρες στις αρχές του τρέχοντος έτους). Το γεγονός ότι απέσπασε πολύ καλές κριτικές, αλλά και το ότι αποτελεί ένα δυστοπικό έργο, ήταν για μένα αρκετό για να ψάξω και να δω την ταινία προτού έρθει στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι βασισμένο στο Le Transperceneige, ένα μέχρι πρότινος άγνωστο γαλλικό κόμικ.

Υπόθεση

Εν έτει 2031, η Γη είναι καλυμμένη με πάγο και χιόνι, ύστερα από ένα αποτυχημένο πείραμα για την αναστροφή της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι μόνοι επιζώντες είναι οι ταξιδιώτες του τρένου Snowpiercer, το οποίο κινείται αέναα σε μια καθορισμένη τροχιά. Μέσα στο τρένο έχει διαμορφωθεί ένα ταξικό σύστημα, όχι πολύ διαφορετικό από το σημερινό, με τους φτωχούς στα πίσω βαγόνια και τους προνομιούχους στα μπροστινά. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης ωθούν τους πρώτους να εξεγερθούν, ώστε να καταλάβουν τη μηχανή του τρένου.

Κριτική

Από άποψη σκηνοθεσίας, ο Νοτιοκορεάτης Τζουν-χο Μπονγκ δεν έχει κάνει σοβαρά λάθη, ενώ και το σενάριο έχει αρκετά ευφυή στοιχεία, Η φωτογραφία, έργο του συμπατριώτη του Κυούνγκ-πυό Χονγκ, είναι εξαιρετική, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που ταιριάζει γάντι στην υπόθεση. Όσον αφορά το καστ, διαθέτει ορισμένες ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν η αγνώριστη Τίλντα Σουίντον και ο Κανγκ-χο Σονγκ.

Οι σκηνές δράσης είναι ρεαλιστικές και
εντυπωσιακές ταυτόχρονα

Υπήρξαν πολλοί οι οποίοι παρουσίασαν τη συγκεκριμένη ταινία ως ένα αψεγάδιαστο έργο, αλλά αυτό είναι μακριά από την αλήθεια. Ο βασικός πρωταγωνιστής, Κρις Έβανς, δεν πείθει ιδιαιτέρως και γενικά δεν υπάρχει βάθος στους χαρακτήρες. Επίσης, υπάρχει μια έντονη γεύση μεσσιανισμού στο σενάριο, ενώ το τέλος, αν και ανατρεπτικό, δεν είναι ικανοποιητικό. Σε γενικές γραμμές, το Snowpiercer είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία, που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη και αξίζει να τη δει ο καθένας.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Snowpiercer
• Είδος: επιστημονικής φαντασίας, thriller, περιπέτεια
• Σκηνοθεσία: Joon-ho Bong
• Σενάριο: Joon-ho Bong, Kelly Masterson, βασισμένο στο κόμικ των Jacques Lob, Benjamin Legrand και Jean-Marc Rochette
• Πρωταγωνιστές: Chris Evans, Jamie Bell, Tilda Swinton, Kang-ho Song, Ah-sung Ko, Octavia Spencer, John Hurt, Ed Harris
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ, Νότια Κορέα/2013
• Διάρκεια: 126 λεπτά

Μετά τα Μεσάνυχτα

Σήμερα θα ασχοληθώ με μια ταινία του αγαπημένου μου Μάρτιν Σκορσέζε. Όχι όμως, με κάποιο από τα (πολλά) γνωστά του αριστουργήματα, αλλά με μια ξεχασμένη του ταινία. Μια ταινία που όταν κυκλοφόρησε, κέρδισε τους κριτικούς, αλλά όχι το κοινό, με αποτέλεσμα λίγοι να τη θυμούνται σήμερα. Παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ταινία προτάθηκε για μια Χρυσή Σφαίρα, βραβεία BAFTA και César, ενώ ο Σκορσέζε κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στις Κάννες. Προσωπικά, την κατατάσσω μέσα στις δέκα καλύτερες δουλειές του Σκορσέζε.

Υπόθεση

Ο Πωλ (Griffin Dunne), ένας απλός χειριστής υπολογιστών (η ταινία γυρίστηκε το 1985, όταν οι προσωπικοί υπολογιστές ήταν ακόμα στην αρχή τους), γνωρίζει σ' ένα καφέ μια όμορφη κοπέλα (Rosanna Arquette). Η άγνωστη τον καλεί να την επισκεφτεί στο σπίτι της φίλης της, στο κέντρο της Νέας Υόρκης, όπου μένει προσωρινά. Το ίδιο βράδυ, γεμάτος ελπίδα, αποφασίζει να πάει να τη βρει. Ωστόσο, η ατυχία τον συναντά με το που θα βγει στο δρόμο. Το περίεργο αυτό ραντεβού δε θα καταλήξει όπως θα ήλπιζε και δυστυχώς γι' αυτόν, αλλά ευτυχώς για εμάς, θα ζήσει το χειρότερο βράδυ της ζωής του.

Κριτική

Πριν καν δω την ταινία, περίμενα να είναι απλώς μια καλή ταινία με την οποία περνάς ευχάριστα την ώρα σου. Ωστόσο διαψεύσθηκα, αφού το Μετά τα Μεσάνυχτα αποδείχθηκε κάτι παραπάνω. Η ταινία αντλεί το χιούμορ της περισσότερο από τις καταστάσεις του πρωταγωνιστή και τις εκφράσεις των ηθοποιών, παρά από συγκεκριμένες ατάκες, οι οποίες όμως δε λείπουν. Ο Ντιουν είναι πολύ καλός στο ρόλο του, όπως άλλωστε και οι συμπρωταγωνίστριές του, Ροζάνα Αρκέτ, Τέρι Γκαρ και Κάθριν Ο' Χάρα. Η σκηνοθεσία του Σκορσέζε ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας κωμωδίας και με το παραπάνω, ενώ ωραία είναι και η φωτογραφία του Μίκαελ Μπάλχαους. Να σημειωθεί πως αυτή είναι η πρώτη από τις πολλές συνεργασίες του Σκορσέζε με τον Μπάλχαους (Goodfellas, Gangs of New York, The Departed κά). Τέλος, θεωρώ πως η ταινία έχει το σωστό μέγεθος.

Ο Γκρίφιν Ντιουν (αριστερά) προσθέτει πολλά στην ταινία

Ας περάσουμε στα αρνητικά της ταινίας. Στο δεύτερο μισό της ταινίας, εξατμίζεται αρκετό από το χιούμορ που σε τραβάει στην αρχή της. Παράλληλα, όμως, το χιούμορ που τράβηξε εμένα, μπορεί να μην ενθουσιάσει κάποιον άλλο θεατή, καθώς είναι αρκετά υπόγειο. Επιπλέον, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν υπερβολικές τις συμπτώσεις που βρίσκουν τον πρωταγωνιστή.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: After Hours
• Είδος: Μαύρη κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
• Σενάριο: Joseph Minion
• Πρωταγωνιστές: Griffin Dunne, Rosanna Arquette, Catherine O' Hara, Teri Garr
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1985
• Διάρκεια: 97 λεπτά

Λύκε, Λύκε, είσαι εδώ;

Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις μου με τον Ισραηλινό κινηματογράφο και γενικότερα της Μέσης Ανατολής είναι περιορισμένες. Τι με έκανε να δω αυτή την ταινία λοιπόν; Πρώτα απ' όλα, το γεγονός ότι διηγείται μια ιστορία εκδίκησης, ένα θέμα που ποτέ δε βαριέμαι να βλέπω σε ταινίες ή σειρές. Ύστερα είναι και αυτό που είπε ο Ταραντίνο: «Η καλύτερη ταινία του 2013». Προφανώς δεν περίμενα να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα θα ήταν αξιόλογη δουλειά. Και όντως ήταν.

Υπόθεση

Ο Ντρορ (Ροτέμ Κεϊνάν), δάσκαλος στο επάγγελμα, κατηγορείται για μια σειρά αποτρόπαιων εγκλημάτων σε βάρος ανήλικων κοριτσιών. Κατά τη διάρκεια ανεπίσημης ανάκρισης βασανίζεται από τον αστυνομικό Μίκι (Λιόρ Ασκενάζι), ο οποίος εν συνεχεία μπαίνει σε διαθεσιμότητα, ενώ ο ύποπτος αφήνεται ελεύθερος. Ωστόσο, ο Μίκι παρακολουθεί τον Ντρορ, όντας σίγουρος ότι αυτός είναι ο ένοχος. Ταυτόχρονα, ο πατέρας του τελευταίου θύματος (Τζαχί Γκραντ), διψάει για εκδίκηση. Έτσι, οι τρεις αυτοί χαρακτήρες καταλήγουν στο υπόγειο ενός απομονωμένου εξοχικού.

Κριτική

Ίσως το πιο οφθαλμοφανές προτέρημα της ταινίας είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Πραγματικά, οι πρωταγωνιστές έχουν μπει τόσο καλά στο πετσί των ρόλων τους, που αδυνατώ να ξεχωρίσω έναν από αυτούς, έστω και οριακά. Σε δεύτερο επίπεδο, πρέπει να σταθεί κανείς στο σενάριο. Εκτός του σχετικά πρωτότυπου σκελετού, η ταινία διαθέτει έξυπνους διαλόγους. Ως αποτέλεσμα, δεν είναι ένα μονολιθικό έργο ωμής βίας, αλλά ένα διασκεδαστικό (με την «διεστραμμένη» έννοια βέβαια) θρίλερ, το οποίο σε κρατά διαρκώς σε αγωνία. Επιπροσθέτως, η χρήση πικρού χιούμορ στα σωστά σημεία ελαφρώνει το βαρύ κλίμα και προσφέρει αυθόρμητα χαμόγελα ή και γελάκια.

Οι μανιακοί δε φοβούνται τα πιστόλια. Φοβούνται τους μανιακούς.

Η αλήθεια είναι ότι δεν εντόπισα κάποιο σοβαρό σφάλμα ή παράλειψη στην ταινία. Αρκετοί βέβαια τη θεωρούν μία ακόμα αιματηρή ταινία εκδίκησης, μία από τις πολλές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, κατηγορώντας τη για μίμηση άλλων. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι μια δουλειά που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε, καθώς πρόκειται για μια καθαρά αντρική ταινία. Θεωρώ, όμως, ότι ήδη βρίσκεται στο πάνθεον των ταινιών αυτής της θεματολογίας.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: מי מפחד מהזאב הרע‎ - Mi mefahed mezeev hara
• Είδος: Thriller, Μαύρη κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Aharon Keshales, Navot Papushado
• Σενάριο: Αχαρόν Κεσάλες, Ναβότ Παπουσάντο
• Πρωταγωνιστές: Lior Ashkenazi, Rotem Keinan, Tzahi Grad, Doval'e Glickman
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ισραήλ/2013
• Διάρκεια: 110 λεπτά

Misery

Όντας φανατικός αναγνώστης του Στήβεν Κινγκ, δεν μπορούσα να παραβλέψω το Misery. Η ταινία αυτή είναι η μόνη βασισμένη σε έργο του Κινγκ που έχει βραβευτεί με Όσκαρ και παρόλα αυτά δεν είναι τόσο γνωστή (τουλάχιστον στην Ελλάδα), όσο Η Λάμψη και Το Πράσινο Μίλι. Το γεγονός αυτό σίγουρα κίνησε το ενδιαφέρον μου. Τελικά, η ταινία ήταν πολύ καλή και προσωπικά τη θεωρώ ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών.

Υπόθεση

Ο Πωλ Σέλντον (James Caan) είναι ένας δημοφιλής συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνίστρια την Μίζερι Τσαστέιν. Όπως συνηθίζει γράφει το νέο του βιβλίο, στο οποίο δεν πρωταγωνιστεί η Μίζερι, σε μια μικρή πόλη του Κολοράντο. Αφού το ολοκληρώνει, αναχωρεί για το σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Στην πορεία, ωστόσο, το αυτοκίνητό του βγαίνει από το δρόμο λόγω ισχυρής χιονοθύελλας. Διασώζεται από την πρώην νοσοκόμα Άννι Γουίλκς (Kathy Bates), η οποία τον πηγαίνει στο σπίτι της. Τα πόδια του Πωλ είναι σπασμένα και ο ένας ώμος του εξαρθρωμένος. Ως εκ τούτου είναι αναγκασμένος να μείνει στο απομονωμένο σπίτι της Άννι, ώσπου να κοπάσει η χιονοθύελλα και να αποκατασταθεί η επαφή με τον έξω κόσμο.

Κριτική

Δίχως άλλο, το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στην ταινία αυτή, είναι η ερμηνεία της Κάθυ Μπέιτς. Κυριαρχεί σε αυτήν και μας προσφέρει έναν από τους καλύτερους ψυχοπαθείς χαρακτήρες του κινηματογράφου. Η Μπέιτς βραβεύτηκε με το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και με τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία. Ακόμη πιο σημαντικό (ίσως) είναι το γεγονός ότι ότι ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει, η Άννι Γουίλκς, βρίσκεται στο νούμερο 17 των πιο εμβληματικών κακών της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Τζέιμς Κάαν, περισσότερο γνωστός για το ρόλο του στο Νονό, παίζει επίσης πολύ καλά και αυτό αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Θα πρέπει βέβαια να σταθούμε σε δύο ακόμη χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο καλή ταινία το Misery. Το ένα είναι η θαυμάσια σκηνοθεσία του Ρομπ Ράινερ, ο οποίος αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το απλό αλλά κλειστοφοβικό σενάριο του Κινγκ. Το άλλο είναι η στοιχειωτική φωτογραφία, έργο του Μπάρι Σόνενφελντ.

Η Κάθυ Μπέιτς σε μια
καθηλωτική ερμηνεία

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν σοβαρές γκάφες ή τρύπες στο στο σενάριο ή δεν ξέρω τι άλλο, ώστε να εστιάσουμε. Το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι το εξής: ο Κινγκ στο βιβλίο του μας δίνει περισσότερες πληροφορίες και γεγονότα, σχετικά με τη διαμόρφωση του ψυχοπαθούς χαρακτήρα της Γουίλκς. Στην ταινία γίνονται ελάχιστες αναφορές σε αυτά και σίγουρα θα παρουσίαζε ενδιαφέρον.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Misery
• Είδος: Θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Rob Reiner
• Σενάριο: William Goldman, Stephen King (βιβλίο)
• Πρωταγωνιστές: James Caan, Kathy Bates, Richard Fansworth
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1990
• Διάρκεια: 107 λεπτά

Ο Εκδικητής του Διαβόλου

 Αυτή η δημοσίευση αποτελεί το πρώτο αφιέρωμα σε ταινία, από τα πολλά που πρόκειται ν' ακολουθήσουν. Επέλεξα τη συγκεκριμένη ταινία, όχι γιατί είναι η αγαπημένη μου (που δεν είναι), αλλά γιατί τη θεωρώ ένα από τα αρτιότερα spaghetti western που έχουν γυριστεί. Μια σπουδαία ταινία, που ξεφεύγει από τα μάλλον στενά όρια του συγκεκριμένου είδους και είναι γνωστή για το ιδιαίτερο τέλος της.

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Λίγο πριν την είσοδο του 20ού αιώνα, οι νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. πλήττονται από ένα πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας, γνωστό ως "Μεγάλο Παγετό του 1899". Σε κατ' εξοχήν ζεστές περιοχές, όπως η Φλόριντα και το Τέξας, η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν και το χιόνι καλύπτει μεγάλες εκτάσεις.

Σε αυτό το περίεργο σκηνικό διαδραματίζεται η σύγκρουση ενός μουγκού πιστολέρο (Jean-Louis Trintignant) με μια συμμορία κυνηγών επικηρυγμένων,  με επικεφαλής έναν αδίστακτο φονιά (Klaus Kinski). Πιο συγκεκριμένα, μια έγχρωμη έχει προσλάβει τον Silence ("Σιωπή" στα αγγλικά), ώστε να εκδικηθεί τη δολοφονία του συζύγου της. Ο άτυχος άντρας ανήκε σε μια ομάδα παρανόμων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να βγουν εκτός νόμου, λόγω της πείνας που έφεραν οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες στο χωριό τους.

Κριτική

Η ερμηνεία του Kinski είναι ίσως η καλύτερη στην ταινία

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το έργο, καθώς δεν είχα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από το πιο γνωστό έργο του Sergio Corbucci, Django (Django, ο Τρομοκράτης του Passo-Doble). Ωστόσο, το γεγονός ότι το γνωστό βρετανικό περιοδικό Empire το κατέταξε στο νούμερο 386 των 500 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Πρώτ' απ' όλα, η ιδέα να διαδραματιστούν τα γεγονότα σε πάλλευκα τοπία, είναι, κατά τη γνώμη μου,  ιδιοφυής. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες της ταινίας (ο μουγκός πιστολέρο, οι πεινασμένοι ντεσπεράντος, ο αιμοδιψής κυνηγός και η έγχρωμη χήρα) αρκούν για να τη συγκαταλέξει κανείς στη λίστα με τα καλύτερα (spaghetti) western. Επιπροσθέτως, ο Ennio Morricone συνθέτει για μια ακόμη φορά μια εξαιρετική μελωδία, πολύ καλά δεμένη με το ύφος της ταινίας.

Πρέπει, μολαταύτα, να αναφερθούμε και τα αδύναμα σημεία αυτού του έργου. Ο Trintigant, παρότι έχει καλή χημεία με τον Kinski, δε θεωρώ ότι δίνει κάποια δυνατή ερμηνεία. Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, δεν είναι εύκολο να κλέψεις την παράσταση, όταν δεν έχεις να ξεστομίσεις ούτε μια αράδα. Εκτός αυτού, ο έρωτας που αναπτύσσεται μεταξύ αυτού και της έγχρωμης που τον προσλαμβάνει, δεν έχει το πάθος, ώστε να πείσει το θεατή.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Il Grande Silenzio (Ο Εκδικητής του Διαβόλου)
• Είδος: Western
• Σκηνοθεσία: Sergio Corbucci
• Σενάριο: Mario Amendola, Bruno Corbucci, Sergio Corbucci, Vittoriano Petrilli
• Πρωταγωνιστές: Jean-Louis Trintignant, Klaus Kinski, Frank Wolff, Luigi Pistilli, Vonetta McGee
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1968
• Διάρκεια: 105 λεπτά