R.I.P. Lemmy

Τα λόγια είναι φτωχά για τον metal θεό που ακούει στο όνομα Lemmy. Ας μιλήσει η μουσική του γι' αυτόν.

Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου, ούτε και στον τρόπο που έζησα. Όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να το πουν αυτό...

Τρομακτικές Παραδόσεις των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η πιο ανέμελη και διασκεδαστική περίοδος του χρόνου. Γλυκά, δώρα, χιονοπόλεμος, κι άλλα γλυκά, Άι Βασίλης, τζάκι... Στις παραδόσεις διάφορων λαών της Ευρώπης, ωστόσο, υπάρχουν σκοτεινές ιστορίες, που δίνουν μια πιο νοσηρή διάσταση στην γιορτή αυτή.

Père Fouettard

Πρόκειται για μια φιγούρα που συναντάμε στην Γαλλία και τις νότιες περιοχές του Βελγίου. Υπάρχουν παραλλαγές στον μύθο του εν λόγω κυρίου, αλλά η πιο δημοφιλής μας έρχεται από τον 12ο αιώνα. Ο Père Fouettard ήταν ένας άπληστος ξενοδόχος, ο οποίος λήστεψε τρεις πλούσιους νεαρούς, αφού πρώτα τους έκοψε το λαιμό, τους κομμάτιασε και τους μαγείρεψε. Ο Άγιος Νικόλαος (ο δικός μας Άι Βασίλης) ανακάλυψε το αποτρόπαιο έγκλημα και ανέστησε τα παιδιά. Ο Père Fouettard μετανόησε κι έκτοτε ακολουθεί τον άγιο, κάνοντας την βρώμικη δουλειά, μαστιγώνοντας δηλαδή τ' ανυπάκουα παιδάκια. Παρόμοιες φιγούρες υπάρχουν και σε άλλες χώρες, με κυριότερο τον Hans Trapp της Γερμανίας.

Krampus

Ο μαλλιαρός, κερασφόρος Krampus, με τις αλυσίδες και την κρεμαστή γλώσσα, αποτελεί σημαντική χριστουγεννιάτικη φιγούρα του αυστριακού και βαυαρικού φολκλόρ. Είναι μάλιστα ο πιο ευρέως γνωστός από τους βάναυσους βοηθούς του Αγίου Νικολάου, καθώς έχει εμφανιστεί σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, κόμικς και video games αμερικανικής παραγωγής. Ο Krampus, λοιπόν, τιμωρεί τα άτακτα παιδιά με ποικίλους τρόπους: τα χτυπάει με μαστίγιο ή κλαδιά σημύδας και τα ρίχνει στο τσουβάλι του, για να τα φάει, να τα πνίξει ή να τα πάει κατευθείαν στην Κόλαση. Η καταγωγή του μύθου δεν έχει αποσαφηνιστεί, αλλά φαίνεται να σχετίζεται με προ-χριστιανικές παραδόσεις των αλπικών περιοχών. Κατά το Krampusnacht, στις 5 Δεκεμβρίου, άντρες με στολές του δαίμονα τριγυρίζουν στους δρόμους και επισκέπτονται σπίτια κι επιχειρήσεις, τρομάζοντας τον κοσμάκη.

Jólasveinarnir και jólakötturinn

Οι jólasveinarnir είναι φιγούρες της ισλανδικής παράδοσης, που πιθανώς έχουν τις ρίζες τους σε μύθους πριν από τον 17ο αιώνα. Στις μέρες μας, είναι απλώς δεκατρία σκανταλιάρικα ξωτικά και αποτελούν την ισλανδική βερσιόν του Άι Βασίλη. Σε παλαιότερες εποχές, όμως, θεωρούνταν τρολλ που κατεβαίνουν από τα βουνά για να τρομάξουν, αλλά και να καταβροχθίσουν τα παιδιά. Όσον αφορά, την jólakötturinn, δεν είναι παρά μια αθώα μαύρη γάτα, που τρώει όσα παιδάκια δεν παίρνουν καινούργια ρούχα για τα Χριστούγεννα.

The Republic

Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει πολλά σπουδαία επιτεύγματα. Ταυτόχρονα, όμως, διακρίνεται από μία έντονη μονομέρεια, καθώς η πλειονότητα των ταινιών είναι δράματα ή κωμωδίες. Η εν λόγω ταινία, όμως, έρχεται να δώσει μια ανάσα στο εγχώριο σινεμά, καθώς αποτελεί ένα βίαιο neo noir, στα πρότυπα του Hollywood, αλλά με την σοβαρότητα που αποζητά ένας σινεφίλ.

Υπόθεση

Ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) είναι ένας νεαρός που μισθώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα (Τάκης Σπυριδάκης) να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει -εν αγνοία του- να φωτογραφήσει μια συνάντηση παραλαβής γυναικών που προορίζονται για τους οίκους ανοχής της Αθήνας, στην οποία εμπλέκονται διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας (Ερρίκος Λίτσης). Παραιτείται αυθημερόν, αλλά τα πράγματα θα πάρουν μια τραγική τροπή και θα φτάσει ένα βήμα πριν τον θάνατο.

Κριτική

Όλα τα στοιχεία της ταινίας αποδεικνύουν ότι υπάρχει πολύ ταλέντο στην εγχώρια αγορά. Το cast, που δεν περιέχει μόνο ηθοποιούς, είναι εξαιρετικό και με δυσκολία μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιον. Το σενάριο έχει πολλές ανατροπές και δυνατές στιγμές, ενώ οι χορογραφίες στις σκηνές μάχης είναι απολαυστικές. Ας μην ξεχνάμε και το soundtrack, στο οποίο συμμετέχουν ο Μηνάς Λιάκος και οι Planet of Zeus. Και τέλος, η στιβαρή σκηνοθεσία του Τζέτζα τα ενώνει όλα μαζί, παραδίδοντας στον θεατή ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.

Ο πρωταγωνιστής Π. Αλειφερόπουλος συνδυάζει άψογα την ενεργητικότητα
με τη λακωνικότητα και την ηρεμία

Το αίμα ρέει άφθονο και το γυμνό εμφανίζεται συχνά στην οθόνη, αλλά το μόνο σοβαρό μειονέκτημα είναι κάποια εξόφθαλμα σεναριακά κενά. Ωστόσο, δεν ενοχλούν ιδιαίτερα και δεν αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, πρόκειται για μια πραγματικά καλοφτιαγμένη ταινία δράσης, με έντονα δραματικά στοιχεία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Republic
• Είδος: δράσης, δράμα
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τζέτζας
• Σενάριο: Γιάννης Γεωργίου, Δημήτρης Τζέτζας
• Πρωταγωνιστές: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Τάκης Σπυριδάκης, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ελλάδα/2015
• Διάρκεια: 112 λεπτά

Hideshi Hino - Ο Μετρ του Ιαπωνικού Τρόμου

Ο Hideshi Hino είναι Ιάπωνας μανγκάκα, με μια βιβλιογραφία που αριθμεί εκατοντάδες τίτλους. Έχει ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τον τρόμο και αποτελεί έναν από τους επιδραστικότερους δημιουργούς του είδους. Η φήμη του έχει προ πολλού ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του και εξαπλώνεται πια σε Ευρώπη και Αμερική.

Γεννήθηκε το 1946 στην πόλη Qiqihar της βόρειας Κίνας, που τότε τελούσε υπό ιαπωνική κατοχή. Σύντομα, με την προέλαση του σοβιετικού στρατού, η οικογένειά του επέστρεψε στην Ιαπωνία. Η τραυματική του παιδική ηλικία, καθώς και η τραγική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, έχουν αποτυπωθεί βαθύτατα στα μάνγκα του, πολλά από τα οποία έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Αρχικά, ο Hino ήθελε να κυνηγήσει μια καριέρα στο σινεμά, αλλά τελικά επέλεξε τα μάνγκα. Ξεκίνησε με αυτοεκδόσεις και οι πρώτες του επαγγελματικές δουλειές ήταν για τα περιοδικά COM και Garo. Τα πρώτα του μάνγκα ήταν εποχής, χιουμοριστικά και επιστημονικής φαντασίας. Η αλλαγή πορείας έγινε το 1969 με το πρώτο horror κόμικ του, το Zōroku no kibyō (Zoroku’s Strange Disease), που γνώρισε αρκετή επιτυχία.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Hino υπήρξε τρομερά παραγωγικός. Μόνο τη δεκαετία του 1980, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες περιόδους του, δημιούργησε πάνω από 30 τίτλους για διάφορες εκδοτικές. Όπως είναι φυσικό, μέσα σε έναν τέτοιο όγκο υπάρχουν πολλά μέτρια ή μη πρωτότυπα έργα. Τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου έχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των τίτλων του και πλέον διδάσκει character design στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών της Οσάκα.

Σε πολλά από τα μάνγκα του Hino, ο πρωταγωνιστής είναι καλλιτέχνης (μανγκάκα, ζωγράφος κλπ) και συχνά αυτοσυστήνεται με το όνομα του δημιουργού. Το Jigoku no Komoriuta (Lullabies from Hell) είναι κλασικό παράδειγμα και ένα από τα γνωστότερα κόμικς του. Το κατά πολλούς αριστούργημα του Hino είναι το Jigokuhen (Panorama of Hell), που πρακτικά αποτελεί μια ανανεωμένη και εμπλουτισμένη εκδοχή του Jigoku no Komoriuta. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και το 2005 προτάθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Άλμπουμ στο Διεθνές Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ.

Στ’ αγγλικά έχουν κυκλοφορήσει διάφορα από τα σπουδαιότερα έργα του Hino, πολλά όμως από μικρές εκδοτικές. Αν σκεφτεί κανείς ότι βγήκαν πριν 10-20 χρόνια, γίνεται κατανοητό πόσο δυσεύρετα είναι. Ακόμα και scanlations των κόμικς του δε βρίσκονται εύκολα. Πάντως, ανάμεσα στα κορυφαία του περιλαμβάνονται τα Akai Hebi (Red Snake), Dokumushi Kozou (The Bug Boy) και Gaki Jigoku (Hell Baby).

Η ανάμειξη του Hino με τον κινηματογράφο είναι επίσης άξια αναφοράς. Υπήρξε ο παραγωγός της σειράς ταινιών τρόμου Guinea Pig, ενώ σε κάποιες εξ αυτών αναμείχθηκε ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι ταινίες, έχουν βασιστεί σε κόμικς του ίδιου. Το 2004 βγήκε μια σειρά έξι live action ταινιών βασισμένων στα μάνγκα του Hino.

Το σχεδιαστικό στυλ του Hino είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και τελείως διαφορετικό από τη νόρμα των ιαπωνικών κόμικς. Το καρτουνίστικο σκίτσο του δείχνει απρόσμενα ταιριαστό μέσα στην γκροτέσκα και μακάβρια ατμόσφαιρα των ιστοριών του. Συνδυάζει τα προσωπικά του βιώματα με φανταστικά γεγονότα, δίνοντας μια ξεχωριστή σφραγίδα στα κόμικς του. Οι ήρωές του δεν αντιμετωπίζουν τα κακά της μοίρας τους για να τα νικήσουν· πρέπει να προσαρμοστούν στην ασχήμια του κόσμου τους, αν θέλουν να επιβιώσουν.

Ανάμεσα στις επιρροές του Hideshi Hino είναι οι Shigeru Sugiura και Yoshiharu Tsuge, γνωστοί για τις σουρεαλιστικές τους ιστορίες. Πράγματι, τα μάνγκα του περίεχουν αυτό το στοιχείο του «αλλόκοτου», που τόσο καλά κατέχουν οι Ιάπωνες. Πολλοί νεότεροι μανγκάκα έχουν επηρεαστεί από τα κόμικς του, συμπεριλαμβανομένων του Junji Ito και της Kanako Inuki, ενώ σημαντική είναι και η συμβολή του στη διαμόρφωση του J-Horror, δηλαδή των ιαπωνικών ταινιών τρόμου. Σήμερα ο Hino αποτελεί μια cult φιγούρα στην πατρίδα του.

Ο Καβαλάρης του Θανάτου

Κατά την περίοδο άνθησης των spaghetti western, δηλαδή μεταξύ 1964 και 1976, κυκλοφόρησαν αναρίθμητες ταινίες. Μέσα στον σωρό, αναδείχθηκαν κάποιες που σήμερα θεωρούνται κορυφαίες στο είδος τους και όχι μόνο. Στη σκιά αυτών όμως, υπάρχουν και ορισμένα έργα που δεν έχουν λάβει την πρέπουσα αναγνώριση. Ανάμεσα σ' αυτά, βρίσκεται και η εν λόγω ταινία, ένα ξεχασμένο διαμαντάκι.

Υπόθεση

Μια συμμορία σκοτώνει την οικογένεια ενός μικρού αγοριού (Τζον Φίλιπ Λο) μπροστά στα μάτια του. Με την επέμβαση ενός άγνωστου, το παιδί γλυτώνει. Δεκαπέντε χρόνια μετά, κι ενώ έχει γίνει άριστος στη χρήση του πιστολιού, διψά για εκδίκηση. Βρίσκει τελικά την άκρη του νήματος και προσπαθεί να συνεργαστεί μ' έναν πρώην κατάδικο (Λι Βαν Κλιφ), ο οποίος έχει επίσης παλιούς λογαριασμούς με την ίδια συμμορία. Ωστόσο, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα κι έτσι η σχέση τους δεν είναι η καλύτερη. Ο καθένας προσπαθεί να φτάσει πρώτος στο στόχο του, αλλά οι δρόμοι τους θα συναντηθούν πολλές φορές.

Κριτική

Η ταινία αυτή διαθέτει όλο το πακέτο.  Το κεντρικό δίδυμο έχει αρκετά καλή χημεία και η σκηνοθεσία του Πετρόνι είναι στιβαρή. Από το καλογραμμένο σενάριο λείπουν τα πολλά κλισέ, ενώ υπάρχουν και μερικές χιουμοριστικές στιγμές, προσεκτικά τοποθετημένες. Κι επιπλέον, η μουσική επένδυση από τον αξεπέραστο Ένιο Μορικόνε ανεβάζει την όλη εμπειρία ένα κλικ παραπάνω.

Ο σπουδαίος Βαν Κλιφ προσφέρει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του

Ο Καβαλάρης του Θανάτου δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ίσως ο Λο να είναι κάπως μονοκόμματος στην ερμηνεία του, αλλά δε χτυπάει άσχημα στο μάτι. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα spaghetti western που έχω δει και αναμφίβολα συναγωνίζεται τις ταινίες των Leone και Corbucci.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Da Uomo a Uomo
• Είδος: western, δράμα
• Σκηνοθεσία: Giulio Petroni
• Σενάριο: Luciano Vincenzoni
• Πρωταγωνιστές: Lee Van Cleef, John Phillip Law, Luigi Pistilli
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1967
• Διάρκεια: 120 λεπτά

WD

Ο Wild Drawing, ή αλλιώς WD, είναι ένας street artist από το μακρινό Μπαλί, που ζει στην Ελλάδα. Έχει δημιουργήσει murals σε διάφορα μέρη της χώρας μας, αλλά και στην Ευρώπη. Τα λόγια είναι λίγα μπροστά στο ταλέντο του.

Hall of Fate (Αθήνα, 2014)

Jobless Clown (Αθήνα, 2012)

What if I fall but imagine, what if you fly? (Αθήνα, 2015)

The Beast (Μάλτα, 2015)

The Lion of Kea (Κέα, 2013)

Alice in Woundedland (Κρήτη, 2013)

Controlled (Αθήνα, 2014)

Κι άλλο con;

Πριν μερικές ημέρες ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες για ένα δεύτερο convention στην Αθήνα. Πρόκειται για το 1ο Athens Con, που θα πραγματοποιηθεί στις 13 και 14 Νοέμβρη 2015.

Φαίνεται πως οι άνθρωποι πίσω από το εγχείρημα αυτό θ' ακολουθήσουν την πρακτική των μεγάλων αμερικανικών convention, αφού το Athens Con δεν θα έχει μόνο σχέση με τα κόμικς, αλλά και με άλλα συναφή, όπως ο κινηματογράφος και τα video games. Το μέρος δεν έχει ανακοινωθεί, αλλά μάλλον θα είναι το γήπεδο του Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο. Οι καλεσμένοι επίσης δεν είναι γνωστοί ακόμα, αλλά ακούγονται μερικά πολύ σημαντικά ονόματα της αμερικανικής σκηνής κόμικς, καθώς και ένας ηθοποιός από δημοφιλή τηλεοπτική σειρά. Όσο περνάει ο καιρός, θ' ανακοινώνονται οι λεπτομέρειες του φεστιβάλ, που ελπίζουμε να βρει ανταπόκριση και να καθιερωθεί.

Μια Νύχτα στον Κόσμο

Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ένας ιδιαίτερα αγαπητός σκηνοθέτης της λεγόμενης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι η ικανότητά του να παίρνει φαινομενικά βαρετές ή συνηθισμένες ιδέες και να τις μεταφέρει με έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Το έχει κάνει αρκετές φορές και η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα.

Υπόθεση

Πρόκειται για μια ανθολογία, με τις ιστορίες πέντε ταξιτζήδων και των πελατών τους, οι οποίες διαδραματίζονται την ίδια νύχτα σε πέντε πόλεις της Γης. Στο Λος Άντζελες η Κόρκι (Γουινόνα Ράιντερ) πηγαίνει σπίτι της μια κυνηγό ταλέντων για ταινίες (Τζίνα Ρόουλαντς) και στη Νέα Υόρκη ένας Αφροαμερικάνος (Τζιανκάρλο Εσπόσιτο) βοηθά έναν μετανάστη από την Ανατολική Γερμανία (Άρμιν Μύλλερ-Σταλ). Στο Παρίσι ένας Αφρικανός (Ισαάκ ντε Μπανκολέ) πιάνει κουβέντα με μια τυφλή γυναίκα (Μπεατρίς Νταλ), ενώ στη Ρώμη ένας εύθυμος πολυλογάς (Ρομπέρτο Μπενίνι) εξομολογείται σε έναν ιερέα (Πάολο Μπονατσέλι). Στο Ελσίνκι ο Μίκα (Μάτι Πέλονπαα) παίρνει τρεις μεθυσμένους φίλους. Οι ιστορίες κυμαίνονται από το άκρως κωμικό, στο γλυκόπικρο και το δραματικό.

Κριτική

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς, είναι το εξαιρετικό καστ. Ο Τζάρμους έχει επιλέξει προσεκτικά τους ηθοποιούς, καθώς θέλει ουσιαστικά να κάνει μια μελέτη χαρακτήρων. Για τον ίδιο λόγο, έχει αποφασίσει να μην επέμβει τόσο σημαντικά στη ροή της ταινίας και ν' αφήσει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. Ωστόσο, έχει προσθέσει τις δικές του πινελιές, ώστε η ταινία να φέρει την προσωπική του υπογραφή. Το σενάριο είναι καλά προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, γεγονός που προσδίδει αληθοφάνεια και ενδιαφέρον. Η μουσική του Τομ Γουέιτς, συχνού συνεργάτη του Τζάρμους, είναι επίσης ένα από τα θετικά του έργου.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, με το γνωστό του στυλ,
μας προσφέρει μια ακόμη ξεκαρδιστική ερμηνεία 

Οι ιστορίες είναι σχετικά άνισες μεταξύ τους και αυτό είναι προφανώς το πιο σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας. Ίσως μάλιστα θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν με μια κάποια σειρά, από την πιο χιουμοριστική στην πιο σοβαρή ή το αντίστροφο και όχι ανακατεμένες. Βέβαια αυτά τα δύο στοιχεία δε μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, που είναι κάτι παραπάνω από μια καλή ταινία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Night on Earth
• Είδος: κωμωδία, δράμα
• Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
• Σενάριο: Jim Jarmusch
• Πρωταγωνιστές: Gena Rowlands, Winona Ryder, Armin Mueller-Stahl, Giancarlo Esposito, Rosie Perez, Isaach De Bankolé, Béatrice Dalle, Roberto Benigni, Paolo Bonacelli, Matti Pellonpää, Kari Väänänen, Sakari Kuosmanen, Tomi Salmela
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1991
• Διάρκεια: 129 λεπτά

Με Πενάκι και Σκαπάνη... η Επιστροφή!

Μετά την επιτυχημένη πρώτη εκδήλωση, το φεστιβάλ κόμικς Με Πενάκι & Σκαπάνη ξαναέρχεται το καλοκαίρι, στον ίδιο (υπέροχο) χώρο. Είναι, ωστόσο, ανανεωμένο, καθώς θα περιλαμβάνει περισσότερα φανζίν, αλλά και συναυλίες. Περαιτέρω λεπτομέρειες θ' ανακοινωθούν στις επόμενες μέρες. Θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 10 Ιουλίου έως την Κυριακή 12, στο κτίριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134, στο Θησείο.

Το ωράριο έχει ως εξής: Παρασκευή 18:00 - 22:00, Σάββατο και Κυριακή 12:00 - 22:00.

Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του

Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης.

Jorge Luis Borges, Αργεντινός λογοτέχνης

Ένα σίγουρο σημάδι ενός καλού βιβλίου είναι ότι θα σου αρέσει περισσότερο όσο μεγαλώνεις.

Georg Christoph Lichtenberg, Γερμανός επιστήμονας και σατυρικός

Όταν μπαίνω στη βιβλιοθήκη, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί προηγουμένως έχω βγει από αυτή.

Marie de Sévigns, Γαλλίδα αριστοκράτισσα και επιστολογράφος

Ένα σπίτι χωρίς βιβλία, είναι σαν σώμα χωρίς ψυχή.

Κικέρων, Ρωμαίος φιλόσοφος, πολιτικός και ρήτορας

Η ανάγνωση φτιάχνει έναν πλήρη άνθρωπο.

Sir Francis Bakon, Άγγλος φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός

Τα βιβλία είναι μια μοναδική, φορητή μαγεία.

Stephen King, Αμερικανός συγγραφέας

Τα βιβλία είναι οι πιο σιωπηλοί και σταθεροί φίλοι, είναι οι πιο προσιτοί και σοφοί σύμβουλοι και οι πιο υπομονετικοί δάσκαλοι.

Charles William Eliot, Αμερικανός ακαδημαϊκός

Οδοιπορικό στην Πάρνηθα

Κοιτώντας από το τελεφερίκ

Η πρωινή θέα μόλις κατεβαίνεις από το τελεφερίκ

Πατημασιά από αγριογούρουνο

Ο σταρ της εκδρομής

Και από το καλό του προφίλ

Αλονζανφάν

Η Ιταλία διαθέτει μια από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές παραδόσεις. Όλοι μιλάνε για σκηνοθέτες όπως ο Φελίνι ή ο Ντε Σίκα. Ανάμεσα στους μεγάλους του ιταλικού σινεμά, θα έπρεπε να αναφέρονται πιο συχνά και οι αδερφοί Ταβιάνι. Ο Πάολο και ο Βιτόριο, πολυβραβευμένοι και με ιδιαίτερο κύρος, έχουν διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα εξήντα περίπου ετών. Η εν λόγω ταινία, είναι μια από τις σημαντικότερές τους, αν και γενικά κάπως ξεχασμένη.

Υπόθεση

Ο Φούλβιο Ιμπριάνι (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) είναι ένας μεσήλικας επαναστάτης αριστοκρατικής καταγωγής, στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Κουρασμένος και θεωρώντας πλέον ανούσιες τις δραστηριότητες των συντρόφων του, αποφασίζει να παρατήσει την ιδεολογία του και να επιστρέψει στις ανέσεις της πατρικής του έπαυλης. Ωστόσο, οι πρώην συναγωνιστές του δεν θα τον αφήσουν ήσυχο και θα προσπαθήσουν να τον εντάξουν σε μια αποστολή στη Νότιο Ιταλία. Στα γεγονότα που θα ακολουθήσουν, μικρό, αλλά καταλυτικό, ρόλο θα παίξει ο Αλονζανφάν (απ' όπου και έλαβε το όνομά του το έργο), ένας νεαρός αγωνιστής.

Κριτική

Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή. Το καστ είναι θαυμάσιο, με τον Μαστρογιάνι να ξεχωρίζει χάρις σε μια μεγαλειώδη ερμηνεία. Η σκηνοθεσία είναι μεστή, με υπέροχη χρήση των χρωμάτων και της μουσικής του μεγάλου Ένιο Μορικόνε. Το σενάριο κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή, καθώς οι εξελίξεις αλλάζουν διαρκώς την ροή της ιστορίας. Το σημαντικότερο, ίσως, στην ταινία αυτή είναι το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν οι αδερφοί Ταβιάνι. Χωρίς να ηθικολογούν, βάζουν τον θεατή σε σκέψεις και διλήμματα, τόσο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, όσο και για τα διαχρονικά ζητήματα της επανάστασης και της ουτοπίας.

Η τελευταία σκηνή, συνοδευόμενη από την επική μουσική του Μορικόνε,
είναι μια από τις συγκλονιστικότερες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου

Αν θα έπρεπε να αναφέρω ένα μειονέκτημα, αυτό θα ήταν ότι έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα (χωρίς να υποστηρίζει εμφανώς κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία) και κάποιοι μπορεί να δυσφορούν με τέτοια θέματα. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, η ταινία είναι απλά αριστουργηματική.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Allonsanfàn
• Είδος: ιστορική, δράμα
• Σκηνοθεσία: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
• Σενάριο: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
• Πρωταγωνιστές: Marcello Mastroianni, Lea Massari, Mimsy Farmer
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1974
• Διάρκεια: 115 λεπτά

Οι Σημαντικότερες Σχολές των Κόμικς

Όπως και κάθε μορφή τέχνης, έτσι και στα κόμικς διακρίνονται σχολές. Οι σχολές αυτές διαθέτουν ορισμένα κοινά στοιχεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση ανάμεσα στους δημιουργούς κάθε σχολής. Θα προσπαθήσω με συνοπτικό τρόπο να παρουσιάσω τις σπουδαιότερες σχολές.

Αμερικανική

Ίσως αποτελεί την πιο γνωστή και διαδεδομένη σχολή των κόμικς. Σίγουρα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι τα υπερηρωικά κόμικς και η αιώνια κόντρα μεταξύ των εκδοτικών DC και Marvel. Πραγματικά, τα κόμικς με υπερήρωες και υπερκακούς αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι των αμερικανικών κόμικς, υπάρχουν όμως πολλές διαφορετικές υπο-σχολές. Τη δεκαετία του 1960, ξεκίνησε το underground κίνημα, με κόμικς αντιδραστικά και γνήσιο τέκνο του κλίματος αμφισβήτησης της εποχής. Στις μέρες μας, τα λεγόμενα indies (ανεξάρτητα κόμικς), κερδίζουν συνεχώς αναγνώστες και έχουν αρχίσει να καταρρίπτουν την «ολιγαρχία» των υπερηρωικών κόμικς. Οι χιλιάδες τίτλοι και τα αμέτρητα τεύχη καθιστούν αδύνατη την αναφορά των σπουδαιότερων Αμερικανών δημιουργών.

Γαλλοβελγική

Είναι αναμφίβολα η μαμή των υπόλοιπων ευρωπαϊκών σχολών, παραμένοντας η σπουδαιότερη όλων. Ως κέντρο των γαλλοβελγικών κόμικς, γνωστά ως bande dessinée, είναι η Γαλλία και η γαλλόφωνες κυρίως περιοχές του Βελγίου. Μέσα από διάφορα περιοδικά των δεκαετιών του 1930, 1950 και 1960 ξεπήδησαν οι σημαντικότερες χιουμοριστικές σειρές κόμικς. Ταυτόχρονα, όμως, έγιναν πολύ γρήγορα αντιληπτές οι δυνατότητες του μέσου και εμφανίστηκε μια στροφή σε πιο ενήλικα θέματα. Κι εδώ δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε συγκεκριμένους δημιουργούς. Σίγουρα πάντως οι Hergé, Moebius, Goscinny και Uderzo, Greg και Jodorowski ανήκουν στην αφρόκρεμα της σχολής αυτής.

Ιαπωνική

Αποτελεί, μαζί με την αμερικανική, την πιο εμπορική σκηνή κόμικς παγκοσμίως. Τα μάνγκα, όπως αποκαλούνται τα ιαπωνικά κόμικς, έχουν τις ρίζες τους στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι δε στενά συνδεδεμένα με τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια, τα anime. Τα μάνγκα είναι πολύ διαφοροποιημένα από τα κόμικς της Δύσης και έχουν μια πολύ πιο συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πέντε ή και δέκα δημιουργούς. Πάντως, οι τρεις πιο επιδραστικοί μανγκάκα μπορούν να θεωρηθούν οι Osamu Tezuka, αποκαλούμενος και «θεός των μάνγκα», ο Katsuhiro Otomo, δημιουργός του μάνγκα Akira και της ομώνυμης ταινίας, και ο Akira Toriyama, δημιουργός του Dragon Ball.

Ιταλική

Έχοντας άμεσα επηρεαστεί από τη γαλλική σκηνή και με πολλές «ανταλλαγές» καλλιτεχνών μεταξύ των δύο χωρών, η ιταλική σκηνή θεωρείται μια από τις ποιοτικότερες. Κατά καιρούς, πολλοί Ιταλοί δημιουργοί έχουν προσφέρει έναν αέρα ανανέωσης στην 9η τέχνη και είναι πολύ δημοφιλείς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Οι γνωστότερες ιταλικές ιστορίες έχουν ενήλικο περιεχόμενο, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι χιουμοριστικές. Παράλληλα η Ιταλία διαθέτει πολύ μεγάλη παραγωγή ιστοριών της Disney. Ανάμεσα στους πολλούς ταλαντούχους δημιουργούς, ξεχωρίζουν οι Hugo Pratt, «πατέρας» του Κόρτο Μαλτέζε, ο ερωτικός Milo Manara, ο μετρ του τρόμου Tiziano Sclavi και οι αγαπητοί Guido Crepax και Vittorio Giardino.

Βρετανική

Τα βρετανικά κόμικς πάντοτε ήταν σημαντικά, αλλά, λόγω γλώσσας, βρίσκονταν στην σκιά των αμερικανικών. Μολαταύτα, έχουν επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τη σκηνή των ΗΠΑ, καθώς πολλοί σπουδαίοι δημιουργοί έχουν εργαστεί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το περιοδικό 2000 AD, κατέχει κεντρική θέση στη βρετανική σκηνή, αφού εκεί έχουν δημοσιευτεί πολλά γνωστά κόμικς. Στο ίδιο περιοδικό έχουν συνεισφέρει είναι ιερά τέρατα των κόμικς, όπως οι σχεδιαστές Mike McMahon και Brian Bolland και οι σεναριογράφοι Alan Moore, Neil Gaiman και Grant Morrison.

Ισπανική

Παρότι συγκριτικά πιο άγνωστα από αυτά της Ιταλίας και της Γαλλίας, τα ισπανικά κόμικς είναι αρκετά διαδεδομένα και δημοφιλή στη γηραιά ήπειρο. Πολλοί Ισπανοί μας έχουν καταπλήξει με τις σχεδιαστικές και συγγραφικές τους ικανότητες και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Ανάμεσα στους σπουδαιότερους δημιουργούς συγκαταλέγεται ο χιουμορίστας Francisco Ibáñez Talavera, οι ακούραστοι Bernet και Aragonés, οι σεναριογράφοι Enrique Sánchez Abulí και Antonio Segura, ο José Ortiz και οι δημιουργοί του δημοφιλούς Blacksad, Juanjo Guarnido και Juan Díaz Canales. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί κομίστες από την Αργεντινή έχουν διαπρέψει στην Ισπανία.

Αργεντίνικη

Η σκηνή κόμικς της Αργεντινής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές σχολές. Έχει επηρεαστεί άμεσα από την ιταλική, καθώς πολλοί Ιταλοί δημιουργοί εργάστηκαν στην Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1950. Παράλληλα, αρκετοί Αργεντίνοι κομίστες έχουν δει τις δουλειές τους να εκδίδονται από γαλλικούς ή ισπανικούς εκδοτικούς οίκους και να γίνονται δημοφιλείς στην ήπειρο αυτή. Οι σημαντικότεροι δημιουργοί είναι οι Quino, «πατέρας» της τρομερής Mafalda, οι εμβληματικοί συνεργάτες Muñoz και Sampayo, οι παραγωγικότατοι Alberto Breccia και Carlos Trillo, καθώς και οι H.G. Oesterheld και Francisco Solano Lopez, δημιουργοί του θρυλικού El Eternauta.

4 Must Read Φανζίν του Comicdom Con 2015

Κάθε χρόνο τα φανζίν, ή σωστότερα αυτοεκδόσεις, αποτελούν πόλο έλξης πολλών κομιξόφιλων στο Comicdom Con. Κάθε φορά βλέπουμε εξαιρετικά πράγματα, τόσο από πλευρά ποιότητας έκδοσης, όσο κυρίως από πλευρά περιεχομένου. Δεν είναι λίγα άλλωστε τα φανζίν που, μετά την επιτυχία τους, βρήκαν το δρόμο τους σε επαγγελματική επανέκδοση από κάποια εταιρεία.

...

Γνωστό και ως «το φανζινάκι με τον διάβολο με τον π****ο έξω στο εξώφυλλο». Για το εξώφυλλο, τι να πει κανείς, απλά τέλειο. Ένα κόμικ με πολύ ωραίο σχέδιο και θαυμάσια χρώματα. Τρεις ιστορίες τρόμου και φαντασίας, όλες με διαφορετικό στυλ. Οι δύο είναι έγχρωμες και η άλλη ασπρόμαυρη. Σαν έκδοση, επίσης είναι εξαιρετική.

RHB

Άλλο ένα φανζίν με τρομερό εξώφυλλο και επαγγελματική ποιότητα. Περιέχει τρεις ολιγοσέλιδες ιστορίες και ένα μονοσέλιδο με λίγα καρέ. Οι ιστορίες είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, τόσο σε στυλ σχεδιασμού, όσο και σε αφήγηση και ύφος. Λογικό, αφού έχουν σχεδιαστεί και γραφτεί από τρία διαφορετικά άτομα, που μαζί έχουν σχηματίσει μία ομάδα για εξάσκηση και εκμάθηση της 9ης τέχνης. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, με πολύ ωραίο τελικό αποτέλεσμα.

GC Fanzine #5

Η συγκεκριμένη αυτοέκδοση αποτελεί μια δουλειά των μελών του φόρουμ Greek Comics και κατ' επέκταση της Λέσχης Φίλων Κόμικς. Περιλαμβάνει όχι μόνο δουλειές απλών κομιξολατρών, αλλά και γνωστών Ελλήνων δημιουργών και αυτό το «πάντρεμα» το κάνει ιδιαίτερο. Και μπορεί η πλειονότητα των ιστοριών να είναι γραμμένη/σχεδιασμένη από ερασιτέχνες, αλλά το αποτέλεσμα μόνο ερασιτεχνικό δεν είναι.

Το κόμικ είναι διθεματικό, καθώς περιέχει σε ισορροπία ιστορίες τρόμου και χιουμοριστικές. Ως εκ τούτου είναι flip, δηλαδή έχει δύο εξώφυλλα, ένα για κάθε θέμα. Το μεν εξώφυλλο του τρόμου έχει δημιουργήσει ο Θανάσης Πέτρου, το δε κωμικό, ο Τάσος Ζαφειριάδης. Σίγουρα από τα καλύτερα φανζίν του φετινού Comicdom Con.

Vincent P. DeKant Biography

Ουσιαστικά αποτελεί προοίμιο του κύριου έργου, ένα κόμικ για να γνωρίσουμε τον βασικό ήρωα. Έξυπνη ιδέα. Το ασπρόμαυρο εξώφυλλο έχει λεπτομέρειες με χρώμα, που όμως έχουν γίνει στο χέρι εκ των υστέρων και είναι διαφορετικές σε κάθε τεύχος. Μπορεί, δηλαδή, το εξώφυλλο του δικού μου αντιτύπου να δείχνει την κοπέλα με κόκκινο φουστάνι, κάποιο άλλο όμως την δείχνει με ξανθά μαλλιά. Όσον αφορά το περιεχόμενο, αναμφίβολα πρόκειται για κάτι πολύ καλό.