The Republic

Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει πολλά σπουδαία επιτεύγματα. Ταυτόχρονα, όμως, διακρίνεται από μία έντονη μονομέρεια, καθώς η πλειονότητα των ταινιών είναι δράματα ή κωμωδίες. Η εν λόγω ταινία, όμως, έρχεται να δώσει μια ανάσα στο εγχώριο σινεμά, καθώς αποτελεί ένα βίαιο neo noir, στα πρότυπα του Hollywood, αλλά με την σοβαρότητα που αποζητά ένας σινεφίλ.

Υπόθεση

Ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) είναι ένας νεαρός που μισθώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα (Τάκης Σπυριδάκης) να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει -εν αγνοία του- να φωτογραφήσει μια συνάντηση παραλαβής γυναικών που προορίζονται για τους οίκους ανοχής της Αθήνας, στην οποία εμπλέκονται διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας (Ερρίκος Λίτσης). Παραιτείται αυθημερόν, αλλά τα πράγματα θα πάρουν μια τραγική τροπή και θα φτάσει ένα βήμα πριν τον θάνατο.

Κριτική

Όλα τα στοιχεία της ταινίας αποδεικνύουν ότι υπάρχει πολύ ταλέντο στην εγχώρια αγορά. Το cast, που δεν περιέχει μόνο ηθοποιούς, είναι εξαιρετικό και με δυσκολία μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιον. Το σενάριο έχει πολλές ανατροπές και δυνατές στιγμές, ενώ οι χορογραφίες στις σκηνές μάχης είναι απολαυστικές. Ας μην ξεχνάμε και το soundtrack, στο οποίο συμμετέχουν ο Μηνάς Λιάκος και οι Planet of Zeus. Και τέλος, η στιβαρή σκηνοθεσία του Τζέτζα τα ενώνει όλα μαζί, παραδίδοντας στον θεατή ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.

Ο πρωταγωνιστής Π. Αλειφερόπουλος συνδυάζει άψογα την ενεργητικότητα
με τη λακωνικότητα και την ηρεμία

Το αίμα ρέει άφθονο και το γυμνό εμφανίζεται συχνά στην οθόνη, αλλά το μόνο σοβαρό μειονέκτημα είναι κάποια εξόφθαλμα σεναριακά κενά. Ωστόσο, δεν ενοχλούν ιδιαίτερα και δεν αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, πρόκειται για μια πραγματικά καλοφτιαγμένη ταινία δράσης, με έντονα δραματικά στοιχεία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Republic
• Είδος: δράσης, δράμα
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τζέτζας
• Σενάριο: Γιάννης Γεωργίου, Δημήτρης Τζέτζας
• Πρωταγωνιστές: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Τάκης Σπυριδάκης, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ελλάδα/2015
• Διάρκεια: 112 λεπτά

Λύκε, Λύκε, είσαι εδώ;

Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις μου με τον Ισραηλινό κινηματογράφο και γενικότερα της Μέσης Ανατολής είναι περιορισμένες. Τι με έκανε να δω αυτή την ταινία λοιπόν; Πρώτα απ' όλα, το γεγονός ότι διηγείται μια ιστορία εκδίκησης, ένα θέμα που ποτέ δε βαριέμαι να βλέπω σε ταινίες ή σειρές. Ύστερα είναι και αυτό που είπε ο Ταραντίνο: «Η καλύτερη ταινία του 2013». Προφανώς δεν περίμενα να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα θα ήταν αξιόλογη δουλειά. Και όντως ήταν.

Υπόθεση

Ο Ντρορ (Ροτέμ Κεϊνάν), δάσκαλος στο επάγγελμα, κατηγορείται για μια σειρά αποτρόπαιων εγκλημάτων σε βάρος ανήλικων κοριτσιών. Κατά τη διάρκεια ανεπίσημης ανάκρισης βασανίζεται από τον αστυνομικό Μίκι (Λιόρ Ασκενάζι), ο οποίος εν συνεχεία μπαίνει σε διαθεσιμότητα, ενώ ο ύποπτος αφήνεται ελεύθερος. Ωστόσο, ο Μίκι παρακολουθεί τον Ντρορ, όντας σίγουρος ότι αυτός είναι ο ένοχος. Ταυτόχρονα, ο πατέρας του τελευταίου θύματος (Τζαχί Γκραντ), διψάει για εκδίκηση. Έτσι, οι τρεις αυτοί χαρακτήρες καταλήγουν στο υπόγειο ενός απομονωμένου εξοχικού.

Κριτική

Ίσως το πιο οφθαλμοφανές προτέρημα της ταινίας είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Πραγματικά, οι πρωταγωνιστές έχουν μπει τόσο καλά στο πετσί των ρόλων τους, που αδυνατώ να ξεχωρίσω έναν από αυτούς, έστω και οριακά. Σε δεύτερο επίπεδο, πρέπει να σταθεί κανείς στο σενάριο. Εκτός του σχετικά πρωτότυπου σκελετού, η ταινία διαθέτει έξυπνους διαλόγους. Ως αποτέλεσμα, δεν είναι ένα μονολιθικό έργο ωμής βίας, αλλά ένα διασκεδαστικό (με την «διεστραμμένη» έννοια βέβαια) θρίλερ, το οποίο σε κρατά διαρκώς σε αγωνία. Επιπροσθέτως, η χρήση πικρού χιούμορ στα σωστά σημεία ελαφρώνει το βαρύ κλίμα και προσφέρει αυθόρμητα χαμόγελα ή και γελάκια.

Οι μανιακοί δε φοβούνται τα πιστόλια. Φοβούνται τους μανιακούς.

Η αλήθεια είναι ότι δεν εντόπισα κάποιο σοβαρό σφάλμα ή παράλειψη στην ταινία. Αρκετοί βέβαια τη θεωρούν μία ακόμα αιματηρή ταινία εκδίκησης, μία από τις πολλές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, κατηγορώντας τη για μίμηση άλλων. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι μια δουλειά που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε, καθώς πρόκειται για μια καθαρά αντρική ταινία. Θεωρώ, όμως, ότι ήδη βρίσκεται στο πάνθεον των ταινιών αυτής της θεματολογίας.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: מי מפחד מהזאב הרע‎ - Mi mefahed mezeev hara
• Είδος: Thriller, Μαύρη κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Aharon Keshales, Navot Papushado
• Σενάριο: Αχαρόν Κεσάλες, Ναβότ Παπουσάντο
• Πρωταγωνιστές: Lior Ashkenazi, Rotem Keinan, Tzahi Grad, Doval'e Glickman
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ισραήλ/2013
• Διάρκεια: 110 λεπτά

Ο Εκδικητής του Διαβόλου

 Αυτή η δημοσίευση αποτελεί το πρώτο αφιέρωμα σε ταινία, από τα πολλά που πρόκειται ν' ακολουθήσουν. Επέλεξα τη συγκεκριμένη ταινία, όχι γιατί είναι η αγαπημένη μου (που δεν είναι), αλλά γιατί τη θεωρώ ένα από τα αρτιότερα spaghetti western που έχουν γυριστεί. Μια σπουδαία ταινία, που ξεφεύγει από τα μάλλον στενά όρια του συγκεκριμένου είδους και είναι γνωστή για το ιδιαίτερο τέλος της.

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Λίγο πριν την είσοδο του 20ού αιώνα, οι νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. πλήττονται από ένα πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας, γνωστό ως "Μεγάλο Παγετό του 1899". Σε κατ' εξοχήν ζεστές περιοχές, όπως η Φλόριντα και το Τέξας, η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν και το χιόνι καλύπτει μεγάλες εκτάσεις.

Σε αυτό το περίεργο σκηνικό διαδραματίζεται η σύγκρουση ενός μουγκού πιστολέρο (Jean-Louis Trintignant) με μια συμμορία κυνηγών επικηρυγμένων,  με επικεφαλής έναν αδίστακτο φονιά (Klaus Kinski). Πιο συγκεκριμένα, μια έγχρωμη έχει προσλάβει τον Silence ("Σιωπή" στα αγγλικά), ώστε να εκδικηθεί τη δολοφονία του συζύγου της. Ο άτυχος άντρας ανήκε σε μια ομάδα παρανόμων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να βγουν εκτός νόμου, λόγω της πείνας που έφεραν οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες στο χωριό τους.

Κριτική

Η ερμηνεία του Kinski είναι ίσως η καλύτερη στην ταινία

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το έργο, καθώς δεν είχα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από το πιο γνωστό έργο του Sergio Corbucci, Django (Django, ο Τρομοκράτης του Passo-Doble). Ωστόσο, το γεγονός ότι το γνωστό βρετανικό περιοδικό Empire το κατέταξε στο νούμερο 386 των 500 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Πρώτ' απ' όλα, η ιδέα να διαδραματιστούν τα γεγονότα σε πάλλευκα τοπία, είναι, κατά τη γνώμη μου,  ιδιοφυής. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες της ταινίας (ο μουγκός πιστολέρο, οι πεινασμένοι ντεσπεράντος, ο αιμοδιψής κυνηγός και η έγχρωμη χήρα) αρκούν για να τη συγκαταλέξει κανείς στη λίστα με τα καλύτερα (spaghetti) western. Επιπροσθέτως, ο Ennio Morricone συνθέτει για μια ακόμη φορά μια εξαιρετική μελωδία, πολύ καλά δεμένη με το ύφος της ταινίας.

Πρέπει, μολαταύτα, να αναφερθούμε και τα αδύναμα σημεία αυτού του έργου. Ο Trintigant, παρότι έχει καλή χημεία με τον Kinski, δε θεωρώ ότι δίνει κάποια δυνατή ερμηνεία. Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, δεν είναι εύκολο να κλέψεις την παράσταση, όταν δεν έχεις να ξεστομίσεις ούτε μια αράδα. Εκτός αυτού, ο έρωτας που αναπτύσσεται μεταξύ αυτού και της έγχρωμης που τον προσλαμβάνει, δεν έχει το πάθος, ώστε να πείσει το θεατή.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Il Grande Silenzio (Ο Εκδικητής του Διαβόλου)
• Είδος: Western
• Σκηνοθεσία: Sergio Corbucci
• Σενάριο: Mario Amendola, Bruno Corbucci, Sergio Corbucci, Vittoriano Petrilli
• Πρωταγωνιστές: Jean-Louis Trintignant, Klaus Kinski, Frank Wolff, Luigi Pistilli, Vonetta McGee
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1968
• Διάρκεια: 105 λεπτά