Suntan

Ο ελληνικός κινηματογράφος πολύ συχνά εμπνέεται από το καλοκαίρι. Μια εποχή, τρελή, αναζωογονητική, αλλά και επικίνδυνη. Σπάνια βλέπουμε (ίσως και ποτέ) το καλοκαίρι ως έναν παράγοντα που επηρεάζει τα πρόσωπα και πυροδοτεί συγκεκριμένες αντιδράσεις. Κι εδώ, σ' ένα φιλμ γεμάτο δημιουργικές αντιθέσεις, το καλοκαίρι ενός δημοφιλούς τουριστικού προορισμού παίζει ακριβώς αυτόν τον ρόλο.

Υπόθεση

Ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου) είναι ένας εσωστρεφής και μοναχικός σαραντάρης, που έχει μόλις αναλάβει τη θέση του γιατρού στην Αντίπαρο. Τους χειμερινούς μήνες το αραιοκατοικημένο νησί δεν προσφέρει παρά μουντάδα και ανία. Με την έλευση του καλοκαιριού, ωστόσο, ο τόπος βουλιάζει από τους τουρίστες και όταν μια παρέα ξέφρενων νεαρών θα του χτυπήσει την πόρτα του ιατρείου, η ρουτίνα του θα διακοπεί απότομα. Σύντομα θα αναπτύξει έντονα αισθήματα για μια από τις κοπέλες (Έλλη Τρίγκου), καταλήγοντας σταδιακά στην εμμονή.

Κριτική

Η ταινία είναι σκηνοθετικά άρτια και η φωτογραφία πανέμορφη. Διαθέτει ένα καλογραμμένο και πολύ ενδιαφέρον σενάριο, που συνδυάζει με υπέροχο τρόπο το χιούμορ και προς το τέλος την αγωνία. Οι δε ερμηνείες των ηθοποιών ανεβάζουν την όλη εμπειρία. Ο Παπαδημητρίου είναι σαφώς το κέντρο όλων, αποδεικνύοντας πως είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς των ημερών μας. Επιπλέον, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ταινίας είναι η απεικόνιση της ελληνικής υπαίθρου: η μελαγχολία του χειμώνα, το κουτσομπολιό, η έλλειψη υποδομών.

Ο Παπαδημητρίου δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, φορώντας διαδοχικά
τις μάσκες της βαρεμάρας, της χαράς και της οργής

Γενικά, το φιλμ δεν παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Ίσως λίγο μετά τη μέση να κουράζει λίγο, αλλά δεν χάνει τον θεατή, αφού εκεί αρχίζει να ανεβάζει στροφές. Η αλήθεια είναι ότι το γυμνό χρησιμοποιείται κάπως υπερβολικά, αλλά προσθέτει σε θέμα ρεαλισμού. Συνολικά βέβαια, το Suntan είναι ένα δυνατό ερωτικό θρίλερ που δε μασάει τα λόγια του.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Suntan
• Είδος: κωμωδία, δράμα, θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
• Σενάριο: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Σύλλας Τζουμέρκας
• Πρωταγωνιστές: Μάκης Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγκου, Dimi Hart. Marcus Collen, Παύλος Ορκόπουλος
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ελλάδα/2016
• Διάρκεια: 104 λεπτά

3+1 Πολυαναμενόμενες Κυκλοφορίες για το Comicdom Con 2016

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι που ασχολούνται με τα κόμικς εν Ελλάδι επιλέγουν το Comicdom Con για να παρουσιάσουν τις νέες τους εκδόσεις. Φέτος, το φεστιβάλ θα λάβει χώρα στις 15, 16 και 17 Απριλίου και ήδη έχουν ανακοινωθεί οι πιο πολλές (αν όχι όλες) οι κυκλοφορίες. Αρχινάμε λοιπόν!

Τριγυρνώ μες στην Αθήνα (Πέτρος Χριστούλιας)

Η συνέχεια των περιπετειών του Καπετάν Νυχτερίδα (του Έλληνα... Batman) στην Αθήνα της δεκαετίας του 1950, έρχεται για να μας χαρίσει γέλιο, σ' αυτό το κόμικ με την διάχυτη ρεμπέτικη ατμόσφαιρα. Έχει κυκλοφορήσει ως web comic στο socomic.gr, αλλά όπως και το περσινό Γυρνώ σαν Νυχτερίδα εκδίδεται σε έντυπη μορφή από την Jemma Press, με την υποστήριξη της ION. Και κατά το ήμισυ να είναι τόσο καλό όσο ο πρώτος τόμος, θ' αξίζει τα λεφτά μας.

Μυθοναύτες #1 (Δημήτρης Σαββαΐδης, Γιάννης Ρουμπούλιας & Φώτης Καλιαλής)

Μια ομάδα κυνηγών τεράτων σχηματίζεται από τον Ιωάννη Καποδίστρια για να καθαρίσει το νεοσύστατο ελληνικό κράτος από τα πλάσματα που λυμαίνονται την ύπαιθρο. Όχι, δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Οι δημιουργοί συνδυάζουν μια διαφορετική πορεία της ελληνικής ιστορίας με το fantasy και το steampunk. Ολόκληρη η σειρά, που θα αποτελείται από έξι τεύχη, θα κυκλοφορήσει από την AddArt.

Elysium Online (Ηλίας Κυριαζής)

Ουσιαστικά πρόκειται για επανακυκλοφορία. Περίπου. Το Elysium Online, ένα graphic novel επιστημονικής φαντασίας, είχε κυκλοφορήσει το 2013 μετά από επιτυχημένη χρηματοδότηση μέσω crowdfunding, αλλά στα αγγλικά. Φέτος, η εκδοτική Webcomics το βγάζει μεταφρασμένο και με νέο, εντυπωσιακό εξώφυλλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρωτότυπη έκδοση είχε τιμηθεί με τρία βραβεία στο Comicdom Con 2014 και έχει εξαντληθεί.

Η Τσαλακωμένη Ουρά (Σταύρος Κιουτσιούκης & Έφη Θεοδωροπούλου)

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα έχουν γίνει γνωστά για το εν λόγω κόμικ. Ωστόσο, τόσο η δημιουργική ομάδα, όσο και η εκδοτική (Ένατη Διάσταση) υπόσχονται ένα το λιγότερο ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Όπως αναρτήθηκε στη σελίδα της εκδοτικής στο Facebook, «Η Τσαλακωμένη Ουρά θα αποτελεί ένα ακόμα μικρό, παράξενο comics για απαιτητικούς αναγνώστες».

Ένα Καραβάνι με Βίντατζ Ροκάδες

Σε έναν μήνα από τώρα, θα εμφανιστούν στην Ελλάδα για πρώτη φορά οι Vintage Caravan, μια hard rock μπάντα από την Ισλανδία με έντονα ψυχεδελικά στοιχεία. Με πολλές συναυλίες στην Ευρώπη και επιρροές από Led Zeppelin, Deep Purple, Cream, Mastodon και Rush, οι Vintage Caravan είναι ένα από τα κυριότερα retro rock συγκροτήματα που δραστηριοποιούνται στις μέρες μας.

Από αριστερά προς δεξιά: Ágústsson, Ari και Númason

Σχηματίστηκαν το 2006 από τους Óskar Logi Ágústsson (φωνητικά, κιθάρα) και Guðjón Reynisson (ντραμς), ενώ ακόμα ήταν μαθητές. Η σοβαρή τους ενασχόληση ξεκίνησε ουσιαστικά το 2009 και δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσαν οι δυο τους τον πρώτο τους δίσκο, που φέρει το όνομα της μπάντας.

Το 2012 μπήκε στο παιχνίδι και ο μπασίστας Alexander Örn Númason. Λίγο αργότερα έβγαλαν το άλμπουμ Voyage και αμέσως μετά υπέγραψαν με την γνωστή Nuclear Blast. Το Voyage επανακυκλοφόρησε και το συγκρότημα έδωσε συναυλίες σε πολλές χώρες, με αποκορύφωμα το διάσημο Wacken Open Air. Μετά τα tours εγκαταστάθηκαν στο Sønderborg της Δανίας. Στις αρχές του 2015 ο Reynisson αποχώρησε από το σχήμα και αντικαταστάθηκε από τον Stefán Ari. Ο τρίτος δίσκος, Arrival, κυκλοφόρησε το ίδιο έτος.

Οι Vintage Caravan σε συναυλία στη Φρανκφούρτη το 2014

Οι Vintage Caravan συνοδεύονται από τη φήμη των ενεργητικών και ενθουσιωδών performers. Στα video clips είναι αλήθεια ότι φαίνεται η τρέλα τους. Μένει να το εξακριβώσουμε και στην σκηνή του An Club.

Perfect Blue

Οι Ιάπωνες είναι γνωστοί για μερικά από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα στην τέχνη του animation. Ένας από αυτούς τους θαυματουργούς είναι και ο πρόωρα χαμένος Satoshi Kon, που τιμήθηκε σε φεστιβάλ διεθνούς βεληνεκούς. Παρότι πρόλαβε να σκηνοθετήσει ελάχιστες ταινίες, άφησε το στίγμα του ως ένας από τους πιο ιδιαίτερους και ταλαντούχους παραμυθάδες του animation. Η εν λόγω ταινία αποτελεί και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του.

Υπόθεση

Η νεαρή Mima Kirigoe είναι μέλος ενός ποπ συγκροτήματος, που έχει λίγους αλλά αφοσιωμένους φαν. Κάποια στιγμή, υποκύπτοντας στις πιέσεις του μάνατζερ της, αποφασίζει να σταματήσει το τραγούδι και να ακολουθήσει καριέρα στην ηθοποιία. Η νέα αρχή είναι δύσκολη και η στροφή της είναι ένα γεγονός που δυσαρεστεί πολλούς. Όσο δουλεύει σκληρά για τον πρώτο της ρόλο σε μια αστυνομική τηλεοπτική σειρά, γίνεται θύμα stalking από έναν εμμονικό θαυμαστή της.

Κριτική

Η ταινία περιέχει πολλά στοιχεία που την κάνουν ένα ενδιαφέρον θρίλερ: σπουδαία πλοκή και πολύ καλό ρυθμό, άλλοτε αργό κι άλλοτε γρήγορο, πάντα στα σημεία που πρέπει. Η δε ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι ανάμεσα στα αριστουργήματα του Alfred Hitchcock και τα αιματηρά giallo των Ιταλών σκηνοθετών. Η δε ανατροπή στο φινάλε είναι εξαιρετική, αφήνοντας απλά άφωνο τον θεατή, καθώς πέρα από μη αναμενόμενη, είναι και μαεστρικά καλογυρισμένη.

Το θόλωμα μεταξύ πραγματικότητας και παραισθήσεων
αποτελεί βασικό γρανάζι της πλοκής

Ίσως το βασικό μειονέκτημα της ταινίας είναι το ίδιο το animation, καθώς είναι σημαντικά κατώτερο από μεταγενέστερα έργα του Kon. Δεν είναι πρόχειρο, αλλά με λίγη καλύτερη ποιότητα θα συνόδευε καλύτερα το τόσο καλό σενάριο. Σε τελική ανάλυση μιλάμε για μια αξιόλογη ταινία γεμάτη σασπένς, που αποδεικνύει τις δυνατότητες των κινουμένων σχεδίων.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: パーフェクトブルー - Pāfekuto Burū
• Είδος: μυστηρίου, θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Satoshi Kon
• Σενάριο: Sadayuki Murai, βασισμένο στο βιβλίο Pefect Blue: Complete Metamorphosis του Yoshikazu Takeuchi
• Πρωταγωνιστές: Junko Iwao, Rica Matsumoto, Shinpachi Tsuji
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιαπωνία/1997
• Διάρκεια: 81 λεπτά

Jason - Ο Βίκινγκ των Κόμικς

Η αλήθεια είναι ότι ο Jason, δεν θυμίζει άγριο Βίκινγκ, ούτε τα κόμικς του είναι γεμάτα από μυώδεις ναυτικούς και βάρβαρους πολεμιστές. Απλώς, έψαχνα έναν ωραίο τίτλο. Όπως και να 'χει πάντως, ο Jason, κατά κόσμον γνωστός ως John Arne Sæterøy, είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δημιουργός. Με καταγωγή από τη Νορβηγία, διαθέτει έναν «σκανδιναβικό» τρόπο αφήγησης και ένα πολύ ξεχωριστό σχέδιο. Οι ιστορίες του έχουν κερδίσει διάφορα βραβεία όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σ' άλλες χώρες ανά τον κόσμο.

Ο Jason λοιπόν γεννήθηκε το 1965 στο Molde. Ξεκίνησε να σκιτσάρει από χόμπι στην ηλικία των 13 και μόλις στα 16 του, άρχισε να στέλνει στριπάκια σ’ ένα χιουμοριστικό περιοδικό. Το 1989 έγινε δεκτός σε σχολή του Όσλο, όπου ασχολήθηκε με το graphic design και την εικονογράφηση. Το 1991 κέρδισε το βραβείο της Νορβηγικής Ένωσης Κόμικς για το Pervo.

Το πρώτο άλμπουμ του ήταν το Pocket Full of Rain (1995), που διαφέρει τελείως από τα μεταγενέστερα έργα του και θεωρείται ένα από τα κορυφαία του. Το 1999, μάλιστα, αναδείχθηκε από το περιοδικό TEGN ως το καλύτερο νορβηγικό κόμικ όλων των εποχών. Ακολούθησαν διάφοροι τίτλοι, όπως η πειραματική σειρά σύντομων ιστοριών Mjau Mjau (1997-2002) και το Schhh! (2002).

Τα The Left Bank Gang (2005) και I Killed Adolf Hitler (2006) είναι δύο από τα γνωστότερα κόμικς του. Το ενδιαφέρον έγκειται στο γεγονός ότι πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά έργα. Το πρώτο είναι ένα χιουμοριστικό tribute σε μεγάλες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο Ernest Hemingway και ο James Joyce, ενώ το δεύτερο θυμίζει έντονα B-movie επιστημονικής φαντασίας. Και τα δύο του χάρισαν από ένα Eisner Award και μάλιστα σε δύο συναπτά έτη.

Το 2007, ο Jason εγκαταστάθηκε στο Μονπελιέ κι έκτοτε όλα τα κόμικς του εκδίδονται από μεγάλους γαλλικούς εκδοτικούς οίκους. Ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται τα The Last Musketeer (2007), μια τρελή sci-fi περιπέτεια, και Low Moon (2008), ένα σκακιστικό... γουέστερν. Την περίοδο αυτή αρχίζει να γίνεται ευρέως γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο, αν και ήδη από το 2002 η αμερικανική Fantagraphics μετέφραζε πολλά από τα κόμικς του στα αγγλικά.

Το 2011 κυκλοφόρησε το μοναδικό προϊόν συνεργασίας του Jason με κάποιον άλλο σεναριογράφο. Πρόκειται για το Isle of 100,000 Graves, σε σενάριο του Γάλλου Fabien Vehlmann. Το πιο πρόσφατο πόνημά του είναι το graphic novel Le Perroquet de Frida Kahlo (2015).

Τα κόμικς του Jason είναι από τα πλέον ιδιαίτερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλές από τις ιστορίες του αποτελούν ένα περίεργο κοκτέιλ ειδών, όπως η επιστημονική φαντασία, ο τρόμος και το ρομάντσο, πάντοτε με την παρουσία λεπτού χιούμορ. Η ροή της ιστορίας είναι γραμμική, χωρίς captions και με ελάχιστους διαλόγους. Βέβαια, αυτό που τον διαχωρίζει περισσότερο, είναι το σκίτσο του. Είναι ο ορισμός του μινιμαλισμού και οι δε χαρακτήρες του είναι συνήθως απροσδιόριστα ζωόμορφοι.

Οι επιρροές του Jason παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία. Από τον χώρο της ένατης τέχνης έχει επηρεαστεί περισσότερο από τον Hergé, αλλά και τους Jaime Hernandez, Daniel Clowes, Chester Brown και Jim Woodring. Σύμφωνα με τον ίδιο βέβαια, σημαντικότερη στη διαμόρφωση της τέχνης του μπορεί να θεωρηθεί η συμβολή του κινηματογράφου. Αγαπάει ιδιαίτερα τα B-movies, ταινίες του βωβού κινηματογράφου και τα κλασικά γουέστερν της δεκαετίας του ‘50.

Appalachian Cobra Worshipers

Η μουσική των ορεινών περιοχών της Αμερικής, με φυσαρμόνικα, μπάντζο και κιθάρα, βγάζει μια περίεργη μελαγχολία, ιδιαίτερα δύσκολο να μιμηθεί από μη Αμερικανούς. Κι όμως οι Appalachian Cobra Worshipers καταφέρνουν να την αποδώσουν τέλεια. Σύμφωνα με τους ίδιους η μουσική που παίζουν ανήκει στα swamp blues, trash country και dirty Gospel.

Ιδρύθηκαν στην Αθήνα, πιθανώς το 2014, από τους Μανώλη Αγγελάκη (κιθάρα, φωνητικά), Στάθη Ιωάννου (μπάντζο, κιθάρα), Γιώργο Τσαλκίδη (κοντραμπάσο, φωνητικά) και Μάριο Σαρακηνό (ντραμς). Δεν έχουν βγάλει κάποιο δίσκο ακόμα, αλλά έχουν εμφανιστεί σε διάφορα live, με σημαντικότερο το support που έκαναν στον CW Stoneking το 2015. Όλα τους τα τραγούδια είναι διασκευές ξένων ροκ και folk κομματιών, στα οποία προσδίδουν αυτή την hillbilly αισθητική, που μυρίζει παράνομο bourbon και φρέσκα φύλλα καπνού.

Καλό Ταξίδι Γιάννη!

Έφυγε από κοντά μας μία ακόμα σπουδαία προσωπικότητα, αυτή τη φορά από τον χώρο της γελοιογραφίας και των κόμικς. Ο Γιάννης Καλαϊτζής έφυγε μετά από μακρά μάχη με την επάρατη νόσο.

 

Ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς της γενιάς του, μας άφησε ένα σπουδαίο έργο. Σχεδίασε αμέτρητες καυστικές γελοιογραφίες για δεκάδες περιοδικά και εφημερίδες, όπως η Ελευθεροτυπία, η Αυγή, η Βαβέλ, η Γαλέρα και η Εφημερίδα των Συντακτών, ενώ δημιούργησε λίγα, αλλά σημαντικότατα, άλμπουμ, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα Τσιγγάνικη Ορχήστρα και Το Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης.

ΦantastiCon 2016

Μετά την επιτυχία του 1^ου  Πανελλήνιου Συνεδρίου του Φανταστικού, που πραγματοποιήθηκε τις 3 και 4 Οκτωβρίου του 2015, έρχεται η συνέχεια! Το 2^ο ΦantastiCon έρχεται το σαββατοκύριακο 1-2 Οκτωβρίου. Βιβλία, κόμικς, boardgames, σεμινάρια και άλλα πολλά θα φιλοξενηθούν στο κτίριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι). Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινώνονται σιγά-σιγά στη σελίδα της οργάνωσης.

Joint Security Area

Είναι τρομερά ενδιαφέρον για έναν θεατή να αναζητεί τις ρίζες ενός κινηματογραφικού ρεύματος ή τα πρώιμα βήματα ενός αγαπημένου του σκηνοθέτη. Η αναζήτηση αυτή αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον όταν αυτά τα δύο ταυτίζονται. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την εν λόγω ταινία: αποτελεί ένα από τα πρώτα έργα του σπουδαίου Τσαν-γουκ Παρκ και ταυτόχρονα ένα από τα φιλμ που γέννησαν το σύγχρονο κινηματογραφικό κύμα της Νότιας Κορέας.

Υπόθεση

Δύο Βορειοκορεάτες στρατιώτες σκοτώνονται κι ένας τρίτος (Kang-ho Song) τραυματίζεται σε ένα φυλάκιο τους στην αποστρατικοποιημένη ζώνη μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Λίγο αργότερα ένας Νοτιοκορεάτης λοχίας (Byung-hun Lee) προσπαθεί να διασχίσει τη γέφυρα, για να επιστρέψει πίσω στην χώρα του. Ανταλλάσσονται πυροβολισμοί και η εκεχειρία φαίνεται πιο εύθραυστη από ποτέ. Έτσι, καταφθάνει για λογαριασμό της Επιτροπής Ουδέτερων Εθνών Εποπτείας, η ταγματάρχις του ελβετικού στρατού, Sophie E. Jean (Yeong-ae Lee), κόρη ενός εκπατρισμένου Κορεάτη και μίας Ελβετίδας, με σκοπό να διεξάγει ειδική έρευνα για το συμβάν.

Κριτική

Η ταινία περιέχει πολλά από τα στοιχεία που έχουν κάνει γνωστό τον Παρκ, με κυριότερα την ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του και το χιούμορ εν μέσω δραματικών καταστάσεων. Το καστ είναι πολύ καλό και πρόκειται για μια ταινία που έφερε στο προσκήνιο τους Byung-hun Lee και Kang-ho Song, δύο από τους σημαντικότερους σταρ του κορεατικού σινεμά. Η φωτογραφία είναι επίσης εξαιρετική και προσθέτει πολλά στην ατμόσφαιρα. Αλλά αυτό που μετράει περισσότερο απ' όλα, είναι η αισιοδοξία και η ελπίδα που βγάζει η ταινία, ενάντια στην τραγικότητα των καταστάσεων και την καχυποψία μεταξύ των στρατιωτικών.

Ο Kang-ho Song δίνει, έστω και με μικρή διαφορά, την καλύτερη
ερμηνεία της ταινίας

Η αλήθεια είναι πάντως, ότι η ταινία ξεκινάει κάπως νωθρά και πρέπει να περάσουν μερικά πολύτιμα λεπτά για να κινήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Εκτός αυτού, η Yeong-ae Lee δεν φαίνεται να έχει μπει στο πετσί του σχετικά απαιτητικού ρόλου της, χωρίς ωστόσο να είναι κακή. Συνολικά, είναι μια θαυμάσια ταινία, που με σοβαρότητα περνάει το ανθρωπιστικό της μήνυμα, χωρίς να γίνεται διδακτική ή κουραστική.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: 공동경비구역 JSA - Gongdong gyeongbi guyeok JSA
• Είδος: μυστηρίου, δράμα, θρίλερ
• Σκηνοθεσία: Chan-wook Park
• Σενάριο: Kim Hyun-seok, Jeong Seong-san, Lee Moo-yeong, Park Chan-wook, βασισμένο στο βιβλίο DMZ του Sang-yeon Park
• Πρωταγωνιστές: Yeong-ae Lee, Byung-hun Lee, Kang-ho Song 
• Χώρα/έτος παραγωγής: Νότια Κορέα/2000
• Διάρκεια: 110 λεπτά

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα επισκιασμένο από το (αριστουργηματικό) φιλμ του Stanley Kubrick. Είναι το γνωστότερο βιβλίο του Anthony Burgess, αν και ο ίδιος το θεωρούσε κατώτερο άλλων έργων του. Γραμμένο το 1962, παραμένει ζωντανό, και παρότι διαθέτει στοιχεία επιστημονικής, θα μπορούσε άνετα να περιγράφει την σύγχρονη κοινωνία.

Υπόθεση

Σε μια μελλοντική Αγγλία, όπου ο κοινωνικός ιστός φαίνεται να καταρρέει, ζει ο δεκαπεντάχρονος Άλεξ, αρχηγός μιας άγριας συμμορίας. Χρησιμοποιώντας την αργκό των συνομηλίκων του, μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τα «κατορθώματά» του, που περιλαμβάνουν ληστείες, ξυλοδαρμούς και βιασμούς, αλλά και την αγάπη του για τους κλασικούς μουσικοσυνθέτες, με πρώτο και καλύτερο τον Μπετόβεν.

Όλα πήγαιναν φίνα για τον ίδιο και τους φίλους του, μέχρι που καταλήγει στην φυλακή. Εκεί συμμετέχει εθελοντικά σε ένα πειραματικό πρόγραμμα, με το οποίο η Κυβέρνηση επιθυμεί να διαγράψει τα βίαια συναισθήματά του και να τον καταστήσει καλό πολίτη.

Κριτική

Όσον αφορά τη χρήση της γλώσσας, ο Burgess μας προσέφερε ένα ασύγκριτο αποτέλεσμα. Η προφορικότητα του λόγου του πρωταγωνιστή δημιουργεί ένα αληθινό αίσθημα άμεσης επαφής με τον αναγνώστη. Η αργκό, επηρεασμένη από τα ρώσικα, διανθίζεται έξυπνα με μερικές λογιότερες λέξεις ή εκφράσεις, δείγμα της αναμφισβήτητης εξυπνάδας του Άλεξ. Η ίδια η υπόθεση παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον καθώς ο Burgess προσπαθεί να εκθέσει τους προβληματισμούς του. Όσοι προσπαθούν να πατάξουν την εγκληματικότητα, χρησιμοποιούν οι ίδιοι μέσα ανείπωτης βίας, προσπαθώντας παράλληλα να απαλείψουν κάθε έννοια ελεύθερης επιλογής μεταξύ καλού και κακού.

Από την ταινία του Kubrick απουσιάζει το τελευταίο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα να αλλάζει άρδην το νόημα που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας. Σε σημείωμά του, ο Burgess αναφέρει πως θεωρεί το συγκεκριμένο κεφάλαιο υπέρ του δέοντος διδακτικό, αλλά ζωτικό τμήμα του έργου του. Και όντως ο διδακτισμός, μαζί με την δυσκολία που μπορεί να φέρει η αργκό, αποτελούν τα σημαντικότερα μειονεκτήματα. Ωστόσο, το μεν περνάει καθαρά το ελπιδοφόρο μήνυμα του συγγραφέα, το δε προσδίδει μια ιδιαίτερα ρεαλιστική ατμόσφαιρα στο έργο. Συνολικά, ένα κορυφαίο ανάγνωσμα, επίκαιρο και αριστοτεχνικά γραμμένο.

Avanti Maestri!

Από τα πρώτα κιόλας βήματα του κινηματογράφου, η μουσική έπαιζε καταλυτικό ρόλο στις ταινίες. Δεν είναι, άλλωστε, λίγες οι φορές που το soundtrack έχει ξεπεράσει τη σημασία της σκηνοθεσίας ή του σεναρίου. Και ευτυχώς, υπάρχουν αναρίθμητοι συνθέτες που μας προσφέρουν υπέροχες μουσικές, μέσα από περισσότερο ή λιγότερο υπέροχες ταινίες. Παρακάτω αναφέρω τις προσωπικές μου αδυναμίες.

6. Joe Hisaishi (1950 - )

Ο ένας εκ των δύο Ιαπώνων της λίστας. Ο πολυβραβευμένος Joe Hisaishi έχει αφήσει εποχή με τις μελωδίες του για τις anime ταινίες του Hayao Miyazaki, από τις οποίες ξεχωρίσουν τα Spirited Away (2001), Howl's Moving Castle (2004), Ponyo (2008) και The Wind Rises (2013). Επιπλέον, έχει συνεργαστεί με τους Takeshi Kitano, Yojiro Takita και Isao Takahato, για τις ταινίες Sonatine (1993), Hana-bi (1997), Kikujiro (1999), Dolls (2002), Okuribito (2008) και The Tale of Princess Kaguya (2013).

5. Shigeru Umebayashi (1951 - )

Πρώην μέλος ροκ μπάντας, ο βραβευμένος Ιάπωνας συνθέτης έχει γράψει μουσική για πάνω από εβδομήντα ταινίες, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές. Έχει διαγράψει μάλιστα μια πραγματικά διεθνή καριέρα, αφού οι νότες του έχουν ντύσει ταινίες όχι μόνο από την πατρίδα του, αλλά και την Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, το Μεξικό, τη Σερβία και τις ΗΠΑ. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του soundtracks είναι αυτά για τις ταινίες Yumeji (1991), House of the Flying Daggers (2004), 2046 (2004) και The Grandmaster (2013).

4. Luis Bacalov (1933 - )

Ένας σχετικά άγνωστος συνθέτης, παρότι έχει κερδίσει πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου κι ενός Όσκαρ. Γεννημένος στην Αργεντινή, με βουλγαρικές ρίζες, ο Bacalov έχει γράψει μουσική για διάφορα είδη ταινιών, από spaghetti western μέχρι θρησκευτικά δράματα. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι Sergio Corbucci, Federico Fellini και Pier Paolo Pasolini. Κάποια από τα σημαντικότερα soundtrack του είναι αυτά των ταινιών Il Vangelo Secondo Matteo (1964), Django (1966), Il Grande Duelo (1972) και Il Postino (1994).

3. Gustavo Santaolalla (1951 - )

Ο έτερος Αργεντινός της λίστας. Έχει κερδίσει, μεταξύ άλλων, δύο Όσκαρ και μάλιστα σε δύο συνεχόμενες χρονιές, για τις ταινίες Brokeback Mountain (2005) και Babel (2006). Γνωστός για την συχνή χρήση παραδοσιακών έγχορδων οργάνων, ο Santaolalla είναι σίγουρα ένας από τους σημαντικότερους μουσικοσυνθέτες ταινιών των ημερών μας. Η μουσική του ακούγεται σε ταινίες όπως οι Amores Perros (2000), 21 Grams (2003), Diarios de Motocicleta (2004) και Biutiful (2010), αλλά και στο πολυβραβευμένο video game The Last of Us (2013).

2. Nino Rota (1911 - 1979)

Ένας από τους διασημότερους συνθέτες ταινιών. Συνεργάστηκε με τεράστια ονόματα του παγκόσμιου σινεμά, αλλά ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό. Πάνω από εκατό ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, τηλεταινίες και ντοκιμαντέρ έχουν επενδυθεί με μουσικές του σπουδαίου Ιταλού. Μεταξύ όλων αυτών, ξεχωρίζουν τα soundtrack των ταινιών La Dolce Vita (1960), 8 1/2 (1963), Il Gattopardo (1963), Romeo and Juliet (1968) και φυσικά των The Godfather (1972) και The Godfather Part II (1974).

1. Ennio Morricone (1928 - )

Ο αειθαλής Morricone έχει καταφέρει να συνδυάσει με απίστευτο τρόπο την ποιότητα με την ποσότητα. Με πάνω από 500 συνθέσεις για το σινεμά και την τηλεόραση, έχει γράψει μουσική για κάθε κινηματογραφικό είδος. Η δισκογραφία του περιλαμβάνει μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα soundtracks, όπως τα Le Professionel (1981), The Thing (1982), The Mission (1986), The Untouchables (1987), Cinema Paradiso (1988) και πολλά άλλα. Και, βέβαια, στην κορυφή οι μουσικές του για τις ταινίες του φίλου του Sergio Leone Per un Pugno di Dollari (1964), Per Qualche Dollaro in Più (1965), Il Buono, il Brutto, il Cattivo (1966), C'era una volta il West (1968) και C'era una volta in America (1984).