R.I.P. Lemmy

Τα λόγια είναι φτωχά για τον metal θεό που ακούει στο όνομα Lemmy. Ας μιλήσει η μουσική του γι' αυτόν.

Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου, ούτε και στον τρόπο που έζησα. Όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να το πουν αυτό...

Τρομακτικές Παραδόσεις των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η πιο ανέμελη και διασκεδαστική περίοδος του χρόνου. Γλυκά, δώρα, χιονοπόλεμος, κι άλλα γλυκά, Άι Βασίλης, τζάκι... Στις παραδόσεις διάφορων λαών της Ευρώπης, ωστόσο, υπάρχουν σκοτεινές ιστορίες, που δίνουν μια πιο νοσηρή διάσταση στην γιορτή αυτή.

Père Fouettard

Πρόκειται για μια φιγούρα που συναντάμε στην Γαλλία και τις νότιες περιοχές του Βελγίου. Υπάρχουν παραλλαγές στον μύθο του εν λόγω κυρίου, αλλά η πιο δημοφιλής μας έρχεται από τον 12ο αιώνα. Ο Père Fouettard ήταν ένας άπληστος ξενοδόχος, ο οποίος λήστεψε τρεις πλούσιους νεαρούς, αφού πρώτα τους έκοψε το λαιμό, τους κομμάτιασε και τους μαγείρεψε. Ο Άγιος Νικόλαος (ο δικός μας Άι Βασίλης) ανακάλυψε το αποτρόπαιο έγκλημα και ανέστησε τα παιδιά. Ο Père Fouettard μετανόησε κι έκτοτε ακολουθεί τον άγιο, κάνοντας την βρώμικη δουλειά, μαστιγώνοντας δηλαδή τ' ανυπάκουα παιδάκια. Παρόμοιες φιγούρες υπάρχουν και σε άλλες χώρες, με κυριότερο τον Hans Trapp της Γερμανίας.

Krampus

Ο μαλλιαρός, κερασφόρος Krampus, με τις αλυσίδες και την κρεμαστή γλώσσα, αποτελεί σημαντική χριστουγεννιάτικη φιγούρα του αυστριακού και βαυαρικού φολκλόρ. Είναι μάλιστα ο πιο ευρέως γνωστός από τους βάναυσους βοηθούς του Αγίου Νικολάου, καθώς έχει εμφανιστεί σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, κόμικς και video games αμερικανικής παραγωγής. Ο Krampus, λοιπόν, τιμωρεί τα άτακτα παιδιά με ποικίλους τρόπους: τα χτυπάει με μαστίγιο ή κλαδιά σημύδας και τα ρίχνει στο τσουβάλι του, για να τα φάει, να τα πνίξει ή να τα πάει κατευθείαν στην Κόλαση. Η καταγωγή του μύθου δεν έχει αποσαφηνιστεί, αλλά φαίνεται να σχετίζεται με προ-χριστιανικές παραδόσεις των αλπικών περιοχών. Κατά το Krampusnacht, στις 5 Δεκεμβρίου, άντρες με στολές του δαίμονα τριγυρίζουν στους δρόμους και επισκέπτονται σπίτια κι επιχειρήσεις, τρομάζοντας τον κοσμάκη.

Jólasveinarnir και jólakötturinn

Οι jólasveinarnir είναι φιγούρες της ισλανδικής παράδοσης, που πιθανώς έχουν τις ρίζες τους σε μύθους πριν από τον 17ο αιώνα. Στις μέρες μας, είναι απλώς δεκατρία σκανταλιάρικα ξωτικά και αποτελούν την ισλανδική βερσιόν του Άι Βασίλη. Σε παλαιότερες εποχές, όμως, θεωρούνταν τρολλ που κατεβαίνουν από τα βουνά για να τρομάξουν, αλλά και να καταβροχθίσουν τα παιδιά. Όσον αφορά, την jólakötturinn, δεν είναι παρά μια αθώα μαύρη γάτα, που τρώει όσα παιδάκια δεν παίρνουν καινούργια ρούχα για τα Χριστούγεννα.

The Republic

Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει πολλά σπουδαία επιτεύγματα. Ταυτόχρονα, όμως, διακρίνεται από μία έντονη μονομέρεια, καθώς η πλειονότητα των ταινιών είναι δράματα ή κωμωδίες. Η εν λόγω ταινία, όμως, έρχεται να δώσει μια ανάσα στο εγχώριο σινεμά, καθώς αποτελεί ένα βίαιο neo noir, στα πρότυπα του Hollywood, αλλά με την σοβαρότητα που αποζητά ένας σινεφίλ.

Υπόθεση

Ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) είναι ένας νεαρός που μισθώνεται από τον διαπλεκόμενο μεγαλοδημοσιογράφο Μάριο Σφήκα (Τάκης Σπυριδάκης) να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Κάποια στιγμή αναλαμβάνει -εν αγνοία του- να φωτογραφήσει μια συνάντηση παραλαβής γυναικών που προορίζονται για τους οίκους ανοχής της Αθήνας, στην οποία εμπλέκονται διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας (Ερρίκος Λίτσης). Παραιτείται αυθημερόν, αλλά τα πράγματα θα πάρουν μια τραγική τροπή και θα φτάσει ένα βήμα πριν τον θάνατο.

Κριτική

Όλα τα στοιχεία της ταινίας αποδεικνύουν ότι υπάρχει πολύ ταλέντο στην εγχώρια αγορά. Το cast, που δεν περιέχει μόνο ηθοποιούς, είναι εξαιρετικό και με δυσκολία μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιον. Το σενάριο έχει πολλές ανατροπές και δυνατές στιγμές, ενώ οι χορογραφίες στις σκηνές μάχης είναι απολαυστικές. Ας μην ξεχνάμε και το soundtrack, στο οποίο συμμετέχουν ο Μηνάς Λιάκος και οι Planet of Zeus. Και τέλος, η στιβαρή σκηνοθεσία του Τζέτζα τα ενώνει όλα μαζί, παραδίδοντας στον θεατή ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.

Ο πρωταγωνιστής Π. Αλειφερόπουλος συνδυάζει άψογα την ενεργητικότητα
με τη λακωνικότητα και την ηρεμία

Το αίμα ρέει άφθονο και το γυμνό εμφανίζεται συχνά στην οθόνη, αλλά το μόνο σοβαρό μειονέκτημα είναι κάποια εξόφθαλμα σεναριακά κενά. Ωστόσο, δεν ενοχλούν ιδιαίτερα και δεν αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, πρόκειται για μια πραγματικά καλοφτιαγμένη ταινία δράσης, με έντονα δραματικά στοιχεία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Republic
• Είδος: δράσης, δράμα
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τζέτζας
• Σενάριο: Γιάννης Γεωργίου, Δημήτρης Τζέτζας
• Πρωταγωνιστές: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Τάκης Σπυριδάκης, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ελλάδα/2015
• Διάρκεια: 112 λεπτά

Hideshi Hino - Ο Μετρ του Ιαπωνικού Τρόμου

Ο Hideshi Hino είναι Ιάπωνας μανγκάκα, με μια βιβλιογραφία που αριθμεί εκατοντάδες τίτλους. Έχει ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τον τρόμο και αποτελεί έναν από τους επιδραστικότερους δημιουργούς του είδους. Η φήμη του έχει προ πολλού ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του και εξαπλώνεται πια σε Ευρώπη και Αμερική.

Γεννήθηκε το 1946 στην πόλη Qiqihar της βόρειας Κίνας, που τότε τελούσε υπό ιαπωνική κατοχή. Σύντομα, με την προέλαση του σοβιετικού στρατού, η οικογένειά του επέστρεψε στην Ιαπωνία. Η τραυματική του παιδική ηλικία, καθώς και η τραγική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, έχουν αποτυπωθεί βαθύτατα στα μάνγκα του, πολλά από τα οποία έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Αρχικά, ο Hino ήθελε να κυνηγήσει μια καριέρα στο σινεμά, αλλά τελικά επέλεξε τα μάνγκα. Ξεκίνησε με αυτοεκδόσεις και οι πρώτες του επαγγελματικές δουλειές ήταν για τα περιοδικά COM και Garo. Τα πρώτα του μάνγκα ήταν εποχής, χιουμοριστικά και επιστημονικής φαντασίας. Η αλλαγή πορείας έγινε το 1969 με το πρώτο horror κόμικ του, το Zōroku no kibyō (Zoroku’s Strange Disease), που γνώρισε αρκετή επιτυχία.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Hino υπήρξε τρομερά παραγωγικός. Μόνο τη δεκαετία του 1980, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες περιόδους του, δημιούργησε πάνω από 30 τίτλους για διάφορες εκδοτικές. Όπως είναι φυσικό, μέσα σε έναν τέτοιο όγκο υπάρχουν πολλά μέτρια ή μη πρωτότυπα έργα. Τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου έχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των τίτλων του και πλέον διδάσκει character design στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών της Οσάκα.

Σε πολλά από τα μάνγκα του Hino, ο πρωταγωνιστής είναι καλλιτέχνης (μανγκάκα, ζωγράφος κλπ) και συχνά αυτοσυστήνεται με το όνομα του δημιουργού. Το Jigoku no Komoriuta (Lullabies from Hell) είναι κλασικό παράδειγμα και ένα από τα γνωστότερα κόμικς του. Το κατά πολλούς αριστούργημα του Hino είναι το Jigokuhen (Panorama of Hell), που πρακτικά αποτελεί μια ανανεωμένη και εμπλουτισμένη εκδοχή του Jigoku no Komoriuta. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και το 2005 προτάθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Άλμπουμ στο Διεθνές Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ.

Στ’ αγγλικά έχουν κυκλοφορήσει διάφορα από τα σπουδαιότερα έργα του Hino, πολλά όμως από μικρές εκδοτικές. Αν σκεφτεί κανείς ότι βγήκαν πριν 10-20 χρόνια, γίνεται κατανοητό πόσο δυσεύρετα είναι. Ακόμα και scanlations των κόμικς του δε βρίσκονται εύκολα. Πάντως, ανάμεσα στα κορυφαία του περιλαμβάνονται τα Akai Hebi (Red Snake), Dokumushi Kozou (The Bug Boy) και Gaki Jigoku (Hell Baby).

Η ανάμειξη του Hino με τον κινηματογράφο είναι επίσης άξια αναφοράς. Υπήρξε ο παραγωγός της σειράς ταινιών τρόμου Guinea Pig, ενώ σε κάποιες εξ αυτών αναμείχθηκε ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι ταινίες, έχουν βασιστεί σε κόμικς του ίδιου. Το 2004 βγήκε μια σειρά έξι live action ταινιών βασισμένων στα μάνγκα του Hino.

Το σχεδιαστικό στυλ του Hino είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και τελείως διαφορετικό από τη νόρμα των ιαπωνικών κόμικς. Το καρτουνίστικο σκίτσο του δείχνει απρόσμενα ταιριαστό μέσα στην γκροτέσκα και μακάβρια ατμόσφαιρα των ιστοριών του. Συνδυάζει τα προσωπικά του βιώματα με φανταστικά γεγονότα, δίνοντας μια ξεχωριστή σφραγίδα στα κόμικς του. Οι ήρωές του δεν αντιμετωπίζουν τα κακά της μοίρας τους για να τα νικήσουν· πρέπει να προσαρμοστούν στην ασχήμια του κόσμου τους, αν θέλουν να επιβιώσουν.

Ανάμεσα στις επιρροές του Hideshi Hino είναι οι Shigeru Sugiura και Yoshiharu Tsuge, γνωστοί για τις σουρεαλιστικές τους ιστορίες. Πράγματι, τα μάνγκα του περίεχουν αυτό το στοιχείο του «αλλόκοτου», που τόσο καλά κατέχουν οι Ιάπωνες. Πολλοί νεότεροι μανγκάκα έχουν επηρεαστεί από τα κόμικς του, συμπεριλαμβανομένων του Junji Ito και της Kanako Inuki, ενώ σημαντική είναι και η συμβολή του στη διαμόρφωση του J-Horror, δηλαδή των ιαπωνικών ταινιών τρόμου. Σήμερα ο Hino αποτελεί μια cult φιγούρα στην πατρίδα του.

Ο Καβαλάρης του Θανάτου

Κατά την περίοδο άνθησης των spaghetti western, δηλαδή μεταξύ 1964 και 1976, κυκλοφόρησαν αναρίθμητες ταινίες. Μέσα στον σωρό, αναδείχθηκαν κάποιες που σήμερα θεωρούνται κορυφαίες στο είδος τους και όχι μόνο. Στη σκιά αυτών όμως, υπάρχουν και ορισμένα έργα που δεν έχουν λάβει την πρέπουσα αναγνώριση. Ανάμεσα σ' αυτά, βρίσκεται και η εν λόγω ταινία, ένα ξεχασμένο διαμαντάκι.

Υπόθεση

Μια συμμορία σκοτώνει την οικογένεια ενός μικρού αγοριού (Τζον Φίλιπ Λο) μπροστά στα μάτια του. Με την επέμβαση ενός άγνωστου, το παιδί γλυτώνει. Δεκαπέντε χρόνια μετά, κι ενώ έχει γίνει άριστος στη χρήση του πιστολιού, διψά για εκδίκηση. Βρίσκει τελικά την άκρη του νήματος και προσπαθεί να συνεργαστεί μ' έναν πρώην κατάδικο (Λι Βαν Κλιφ), ο οποίος έχει επίσης παλιούς λογαριασμούς με την ίδια συμμορία. Ωστόσο, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα κι έτσι η σχέση τους δεν είναι η καλύτερη. Ο καθένας προσπαθεί να φτάσει πρώτος στο στόχο του, αλλά οι δρόμοι τους θα συναντηθούν πολλές φορές.

Κριτική

Η ταινία αυτή διαθέτει όλο το πακέτο.  Το κεντρικό δίδυμο έχει αρκετά καλή χημεία και η σκηνοθεσία του Πετρόνι είναι στιβαρή. Από το καλογραμμένο σενάριο λείπουν τα πολλά κλισέ, ενώ υπάρχουν και μερικές χιουμοριστικές στιγμές, προσεκτικά τοποθετημένες. Κι επιπλέον, η μουσική επένδυση από τον αξεπέραστο Ένιο Μορικόνε ανεβάζει την όλη εμπειρία ένα κλικ παραπάνω.

Ο σπουδαίος Βαν Κλιφ προσφέρει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του

Ο Καβαλάρης του Θανάτου δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ίσως ο Λο να είναι κάπως μονοκόμματος στην ερμηνεία του, αλλά δε χτυπάει άσχημα στο μάτι. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα spaghetti western που έχω δει και αναμφίβολα συναγωνίζεται τις ταινίες των Leone και Corbucci.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: Da Uomo a Uomo
• Είδος: western, δράμα
• Σκηνοθεσία: Giulio Petroni
• Σενάριο: Luciano Vincenzoni
• Πρωταγωνιστές: Lee Van Cleef, John Phillip Law, Luigi Pistilli
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ιταλία/1967
• Διάρκεια: 120 λεπτά