Η Αρχόντισσα της Θάλασσας

Είναι γενικά γνωστό ότι στα ελληνικά νερά ζει η θαλάσσια χελώνα Caretta caretta, ένα από τα περισσότερο απειλούμενα είδη της ελληνικής πανίδας. Είναι το μόνο είδος θαλάσσιας χελώνας που αναπαράγεται στην Ελλάδα, κυρίως (ίσως και μόνο) στο Ιόνιο Πέλαγος.

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στο χωριό του πατέρα μου, στη δυτική Μεσσηνία, στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, λίγο πιο κάτω από τη Ζάκυνθο. Πάντοτε θυμάμαι τα αυγά χελωνών που βλέπαμε στις διάφορες παραλίες, αλλά ποτέ μέχρι πρόσφατα δεν είχα δει νεογέννητα ή ενήλικες χελώνες. Μέχρι που μια μέρα, μετά από την εξιστόρηση ενός συγγενή, ο οποίος αγαπάει τις καταδύσεις και το ψαροντούφεκο, έμαθα πως σε μια συγκεκριμένη παραλία, οι χελώνες κολυμπάνε σε απόσταση αναπνοής από την ακτή.

Όταν λοιπόν μπήκα με τη μάσκα για να βρω κάποια, δεν περίμενα να είμαι τυχερός. Κι όμως, τη στιγμή που είχα απογοητευθεί και έκανα στροφή για να βγω, τσουπ μια μικρή. Μικρή σε σχέση με μια ενήλικη, πλήρως ανεπτυγμένη χελώνα. Όπως και να 'χει μου έκανε τρομερή εντύπωση η χάρη με την οποία κολυμπούσε: κουνούσε τα πτερύγια πάνω-κάτω, σα να πετούσε. Αν και στην αρχή την τρόμαξα και απομακρύνθηκε γρήγορα, με συνήθισε και κολύμπησα σε μικρή απόσταση από αυτή για αρκετή ώρα. Απλώς ένα από τα συγκλονιστικότερα βιώματα της μέχρι τώρα ζωής μου.

Έρχεται η Συνέχεια του Fight Club

Το Fight Club, σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Φίντσερ και με πρωταγωνιστές τους Έντουαρντ Νόρτον και Μπραντ Πιτ, αποτελεί μια από τις πιο ανατρεπτικές ταινίες της δεκαετία του 1990. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αμερικανού Τσακ Παλάνιουκ και δύσκολα θα περίμενε κάποιος ένα σίκουελ, είτε στην ταινία είτε στο βιβλίο. Κι όμως, ο Παλάνιουκ θα δημιουργήσει τη συνέχεια του βιβλίου του, αλλά μ' έναν διαφορετικό τρόπο.

Η πρώτη ανακοίνωση για το Fight Club 2 είχε γίνει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς του Σαν Ντιέγκο το 2013 και ένα χρόνο αργότερα, στην ίδια διοργάνωση επιβεβαιώθηκε: η Dark Horse Comics, μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές εταιρείες κόμικς στις ΗΠΑ, θα ξεκινήσει την κυκλοφορία του τίτλου μέσα στο 2015. Όπως έχει γίνει γνωστό, θα πρόκειται για μια σειρά 10 τευχών και η ιστορία θα εκτυλίσσεται δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του βιβλίου και της ταινίας. Το σχέδιο θα φέρει την υπογραφή του επιτυχημένου Καναδού κομίστα Κάμερον Στιούαρτ, ενώ τα εξώφυλλα θα σχεδιαστούν από τον Αμερικανό Ντέιβιντ Μακ.

Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές

Οι Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές (Pop. 1280 στ' αγγλικά) είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του Τζιμ Τόμσον. Ο Τόμσον, ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς νουάρ, αναγνωρίστηκε μετά το θάνατό του και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι πρέπει για να γνωριστεί κανείς μαζί του. Αξιοσημείωτο είναι ότι η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και εικονογράφηση από τον μεγάλο Ισπανό κομίστα Γιόρδι Μπερνέτ.

Υπόθεση

Το μυθιστόρημα αφηγείται ο πρωταγωνιστής, Νικ Κόρεϋ, σερίφης μιας μικρής πόλης του αμερικανικού νότου. Η εξιστόρηση ξεκινάει λίγο καιρό πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου σερίφη και ο Νικ έχει για πρώτη φορά έναν αξιόλογο αντίπαλό, που θα μπορούσε να του αρπάξει τη θέση. 

Ο Νικ κάθε άλλο παρά ένας έντιμος άντρας είναι: τεμπελιάζει όλη μέρα, λαδώνεται από τους νταβατζήδες του τοπικού μπορντέλου και διατηρεί αρκετές εξωσυζυγικές σχέσεις. Ταυτόχρονα, φαίνεται να είναι αφελής, σχεδόν βλάκας. Πώς είναι επομένως δυνατόν να διατηρεί το αξίωμά του όλα αυτά τα χρόνια; Εδώ ακριβώς κρύβεται το ζουμί της υπόθεσης.

Κριτική

Καταρχήν χρειάζεται να τονιστεί πως το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί ένα θρίαμβο της τέχνης της γλώσσας. Δε θα βρει κανείς σπάνιες λέξεις ή περίτεχνες φράσεις. Θα βρει όμως κάμποσες λέξεις, απαγορευμένες στην καθωσπρέπει λογοτεχνία. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού την ιστορία αφηγείται ο ελάχιστα μορφωμένος Νικ. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, ο Τόμσον επιτυγχάνει να κάνει το βιβλίο του λιτό και κατανοητό.

Σε μια επιφανειακή ανάγνωση, οι Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές αποτελούν ένα πολύ καλό νουάρ μυθιστόρημα, στο οποίο ο αναγνώστης μπαίνει στο πετσί του κακού. Αλλά ο Τόμσον δε σταματάει εκεί. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής ενός καθάρματος, αλλά και των ατόμων που τον περιτριγυρίζουν. Και δε χωράει αμφιβολία ότι αυτό το καταφέρνει σε τρομακτικό βαθμό. Με μεγάλη μαεστρία ανατρέπει τ' αρχικά δεδομένα και δείχνει στον αναγνώστη την ασχήμια της ψυχής του Νικ. Κάτω από το σχεδόν μαύρο χιούμορ, ελλοχεύει κάτι πιο σοβαρό και κυρίως πιο σκοτεινό. Ο Τόμσον σκιαγραφεί έναν ωμό και μηδενιστικό κόσμο, που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον την έζησε ο ίδιος.

Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

Πολλοί θεωρούν το αγγλικό χιούμορ εγκεφαλικό, πολλοί το θεωρούν κρύο. Προσωπικά συμφωνώ με τους πρώτους. Γι' αυτό θεωρώ έγκλημα να μην είναι ευρέως γνωστή η συγκεκριμένη κωμωδία. Μια ταινία η οποία συνδυάζει μια έξυπνη ιστορία, με αστείες ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες.

Υπόθεση

Ο Άγγλος γκάνγκστερ Τζορτζ (Τομ Τζόρτζισον) μαζί με το δεξί του χέρι, τον τραυλό φιλόζωο Κεν (Μάικλ Πέιλιν), συνεργάζεται με δύο Αμερικανούς κακοποιούς, τη φιλήδονη Γουάντα (Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον ψυχικά διαταραγμένο Ότο (Κέβιν Κλάιν), ώστε να ληστέψουν μια τράπεζα. Η ληστεία είναι επιτυχής και η συμμορία αποκτά μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Ωστόσο, κανείς δε θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο, όταν μετά από μια σειρά γεγονότων εμφανίζεται ο Άρτσι (Τζον Κλιζ), ο δικηγόρος του Τζορτζ, ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από τη γυναίκα και την κόρη του.

Κριτική

Το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα διαθέτει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα, με τις απαραίτητες αλλαγές, να ανήκει σε κάποιο φιλμ νουάρ. Το γεγονός αυτό από μόνο του κάνει την ταινία τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Το σενάριο, που υπογράφουν οι Τζον Κλιζ και Τσαρλς Κρίχτον, είναι απλά πανέξυπνο, με κάθε σχεδόν σκηνή να προφέρει γέλιο στο θεατή. Το κάστινγκ είναι τέλειο. Οι τέσσερις βασικοί ήρωες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό κάνει τους διαλόγους ακόμα πιο ξεκαρδιστικούς. Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον από τους Κλιζ, Πέιλιν, Κλάιν και Κέρτις.

Ο Κέβιν Κλάιν δίνει ρεσιτάλ γέλιου, σε μια ερμηνεία
που του χάρισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου

Κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολές στην πλοκή της ταινίας και μάλιστα πολλές. Δε θα έχουν άδικο, αλλά πιστεύω ότι εντάσσονται αρμονικά στο κλίμα της ταινίας και δεν ξενίζουν. Αναμφίβολα, αποτελεί μία από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες κωμωδίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: A Fish Called Wanda
• Είδος: Κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Σενάριο: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Πρωταγωνιστές: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πέιλιν
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ/1988
• Διάρκεια: 108 λεπτά

Μιλώντας με τον Μιχάλη Διαλυνά

Ο Μιχάλης Διαλυνάς είναι ένας από τους σημαντικότερους κομίστες στην Ελλάδα, αλλά και ο πιο δραστήριος στο εξωτερικό. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Trinkets - Ένα Πατάρι Γεμάτο Ιστορίες

Αν και είσαι πολύ νέος στην ηλικία, έχεις ήδη ένα πλούσιο βιογραφικό: εκδόσεις, εικονογραφήσεις, εκπαιδευτικό έργο, δημοσιεύσεις στο εξωτερικό κ.λπ. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ή ταλέντου;

Δεν πιστεύω στο ταλέντο πλέον. Ναι, ισχύει ότι όλοι από κάπου ξεκινάμε και ασχολούμαστε με το σκίτσο αλλά μετά από ένα σημείο είναι απλά εργατοώρες και θέληση για να γίνεις αυτό που θες. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς.

The Last Shop on the Street

Το παραμυθικό στοιχείο, η φαντασία, εξωπραγματικά πλάσματα και αλλόκοτοι κόσμοι βρίσκονται σε όλα τα έργα σου. Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσης;

Τα θέματά μου έχουν να κάνουν κυρίως με τη βιβλιοθήκη από παραμύθια που έχω δίπλα μου και το γεγονός ότι μεγάλωσα βλέποντας Ghostbusters, Gremlins, Goonies, Χελωνονιντζάκια κ.λπ. Ολα αυτά είναι βουτηγμένα στο παραφυσικό και στη λαογραφική φαντασία.


Είσαι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της νέας γενιάς Ελλήνων δημιουργών κόμικς. Νιώθεις μέρος μιας, έστω και άτυπης, ομάδας, ενός ρεύματος;

Σε ευχαριστώ, αλλά δεν το σκέφτομαι έτσι. Η δημιουργία ενός comic είναι μοναχικό σπορ, καταλαβαίνω πόσο καιρό δουλεύω ένα τεύχος από το πόσο έχει μακρύνει το μούσι μου... Δεν το βλέπω σαν ρεύμα αλλά χαίρομαι που υπάρχουν comic creators αυτή την περίοδο και απ’ ό,τι βλέπω θα συνεχίσουν να προκύπτουν και περισσότεροι.


Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που νιώθεις να σε διαφοροποιούν από την αμέσως προηγούμενη γενιά δημιουργών, αυτή που μεγάλωσε με Βαβέλ και Παρά Πέντε;

Πολλά πράγματα και τίποτα. Κατά βάση όλοι κάνουμε κόμικς, γράφουμε και λέμε ιστορίες. Πλέον, όμως, δεν απευθυνόμαστε στην ελληνική σκηνή και μόνο, ό,τι ιστορία φτιαχτεί μπορεί να είναι αύριο διαθέσιμη on-line σε άλλες γλώσσες. Οπότε ναι, υπάρχει μια διαφορά ως προς την προσβασιμότητα των έργων.


Οι περισσότεροι από τους νέους δημιουργούς εργάζεστε και στο εξωτερικό. Παίζει ρόλο αυτό στην πορεία σας και στη δημιουργία σας;

Ήταν όνειρό μου από μικρός να δουλέψω στην αμερικανική σκηνή, στους εκδοτικούς που διάβαζα από παιδάκι. Φυσικά και έχει παίξει ρόλο καθώς τώρα η δουλειά μου φτάνει σε πολλαπλάσιους αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό φτιάχνουμε ιστορίες, για να τις διαβάζει κόσμος.

Από το τεύχος Superior Spider-man Team-up Special 01,
σε σχέδιο του Διαλυνά

Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και συνεκδοχικά η κοινωνική κατάσταση πώς έχει επηρεάσει το έργο σου και τον τρόπο εργασίας σου; Ήταν αυτή μια αιτία για να στραφείς στις «ξένες αγορές»;

Μπορώ να πω ότι με ώθησε να κινηθώ πιο γρήγορα προς τα κει. Όταν απολύθηκα από τη διαφήμιση το 2010, αντιμετώπισα το μέλλον πιο σοβαρά και έβαλα στόχο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Ευτυχώς βρήκα μια κατάσταση πιο εύκολη απ’ ό,τι είχα συνηθίσει στην Ελλάδα.


Στο έργο σου δεν είναι εμφανή, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, κάποια στοιχεία πολιτικής κριτικής. Φαίνεται να το αποφεύγεις. Πρέπει να παίρνει θέση ο καλλιτέχνης με το έργο του για την πολιτική πραγματικότητα;

Όχι, δεν μου αρέσει αυτό, προσωπικά τα κρατώ ξεχωριστά. Είναι σαν το νερό και το λάδι. Μου αρέσουν τα παραμυθένια πράγματα όταν γράφω, εξάλλου δεν νομίζω να σκέφτονταν οι αδελφοί Γκριμ τα πολιτικά της εποχής όταν έγραψαν την «Κοκκινοσκουφίτσα»!

Από το Amala's Blade, μια συνεργασία με τον Steve Horton

Ανάφερέ μας κάποια ονόματα δημιουργών κόμικς που θαυμάζεις.

Πάντα θα αγαπώ τη δουλειά του Guy Davis (BPRD) και νομίζω ότι φαίνεται λίγο στα έργα μου. Ζηλεύω τις ιστορίες του Hayao Miyazaki (Naussicaa) και δίνω πάντα high-fives με τον Ηλία Κυριαζή επειδή είναι partner-in-crime.


Έρχεσαι συχνά σε επαφή με παιδιά μέσω των σεμιναρίων και των workshops στα οποία συμμετέχεις. Πώς βιώνεις αυτή την εμπειρία;

Πολύ τη χαίρομαι, μου ανοίγεται ένας νέος κόσμος κάθε φορά. Πριν από λίγες μέρες σε ένα workshop με τη Βασιλεία Βαξεβάνη, μας έλεγαν τα παιδιά ότι θα ήθελαν super δυνάμεις για να φτιάχνουν παγωτά με τα χέρια τους και να πετάνε με φτερά σπουργιτιού… Εγώ θα ήθελα απλώς τη δύναμη να μη νυστάζω το πρωί. Είναι ευχάριστο να τα ακούς και να βλέπεις τι σχεδιάζουν. Σου ανοίγει την όρεξη να δουλέψεις κι εσύ μαζί τους.


Η επόμενη γενιά αναγνωστών και δημιουργών σε τι νομίζεις ότι θα διαφέρει από την προηγούμενη;

Θα είναι καταπληκτικά παιδιά επειδή θα έχουν μεγαλώσει με τόση πληροφορία στα δάχτυλά τους. Ελπίζω να μην αφήσουν αυτή την ποσότητα της πληροφορίας να τα τρομάξει και να τη δαμάσουν σαν τεράστια φάλαινα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα χάσουμε την έντυπη μορφή των κόμικς, αν και ελπίζω να μη συμβεί αυτό επειδή το χαρτί έχει καλύτερη μυρωδιά από την ταμπλέτα.

Από το Woods, τη δουλειά του Διαλυνά με τον James Tynion IV, που
έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές στις ΗΠΑ