Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

Πολλοί θεωρούν το αγγλικό χιούμορ εγκεφαλικό, πολλοί το θεωρούν κρύο. Προσωπικά συμφωνώ με τους πρώτους. Γι' αυτό θεωρώ έγκλημα να μην είναι ευρέως γνωστή η συγκεκριμένη κωμωδία. Μια ταινία η οποία συνδυάζει μια έξυπνη ιστορία, με αστείες ατάκες και εξαιρετικές ερμηνείες.

Υπόθεση

Ο Άγγλος γκάνγκστερ Τζορτζ (Τομ Τζόρτζισον) μαζί με το δεξί του χέρι, τον τραυλό φιλόζωο Κεν (Μάικλ Πέιλιν), συνεργάζεται με δύο Αμερικανούς κακοποιούς, τη φιλήδονη Γουάντα (Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον ψυχικά διαταραγμένο Ότο (Κέβιν Κλάιν), ώστε να ληστέψουν μια τράπεζα. Η ληστεία είναι επιτυχής και η συμμορία αποκτά μια μεγάλη ποσότητα διαμαντιών. Ωστόσο, κανείς δε θέλει να τα μοιραστεί με τους άλλους. Το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο, όταν μετά από μια σειρά γεγονότων εμφανίζεται ο Άρτσι (Τζον Κλιζ), ο δικηγόρος του Τζορτζ, ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από τη γυναίκα και την κόρη του.

Κριτική

Το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα διαθέτει μια ιστορία που θα μπορούσε άνετα, με τις απαραίτητες αλλαγές, να ανήκει σε κάποιο φιλμ νουάρ. Το γεγονός αυτό από μόνο του κάνει την ταινία τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Το σενάριο, που υπογράφουν οι Τζον Κλιζ και Τσαρλς Κρίχτον, είναι απλά πανέξυπνο, με κάθε σχεδόν σκηνή να προφέρει γέλιο στο θεατή. Το κάστινγκ είναι τέλειο. Οι τέσσερις βασικοί ήρωες είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και αυτό κάνει τους διαλόγους ακόμα πιο ξεκαρδιστικούς. Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον από τους Κλιζ, Πέιλιν, Κλάιν και Κέρτις.

Ο Κέβιν Κλάιν δίνει ρεσιτάλ γέλιου, σε μια ερμηνεία
που του χάρισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου

Κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολές στην πλοκή της ταινίας και μάλιστα πολλές. Δε θα έχουν άδικο, αλλά πιστεύω ότι εντάσσονται αρμονικά στο κλίμα της ταινίας και δεν ξενίζουν. Αναμφίβολα, αποτελεί μία από τις πιο έξυπνες και καλογυρισμένες κωμωδίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: A Fish Called Wanda
• Είδος: Κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Σενάριο: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
• Πρωταγωνιστές: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πέιλιν
• Χώρα/έτος παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ/1988
• Διάρκεια: 108 λεπτά

Μιλώντας με τον Μιχάλη Διαλυνά

Ο Μιχάλης Διαλυνάς είναι ένας από τους σημαντικότερους κομίστες στην Ελλάδα, αλλά και ο πιο δραστήριος στο εξωτερικό. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Trinkets - Ένα Πατάρι Γεμάτο Ιστορίες

Αν και είσαι πολύ νέος στην ηλικία, έχεις ήδη ένα πλούσιο βιογραφικό: εκδόσεις, εικονογραφήσεις, εκπαιδευτικό έργο, δημοσιεύσεις στο εξωτερικό κ.λπ. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ή ταλέντου;

Δεν πιστεύω στο ταλέντο πλέον. Ναι, ισχύει ότι όλοι από κάπου ξεκινάμε και ασχολούμαστε με το σκίτσο αλλά μετά από ένα σημείο είναι απλά εργατοώρες και θέληση για να γίνεις αυτό που θες. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς.

The Last Shop on the Street

Το παραμυθικό στοιχείο, η φαντασία, εξωπραγματικά πλάσματα και αλλόκοτοι κόσμοι βρίσκονται σε όλα τα έργα σου. Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσης;

Τα θέματά μου έχουν να κάνουν κυρίως με τη βιβλιοθήκη από παραμύθια που έχω δίπλα μου και το γεγονός ότι μεγάλωσα βλέποντας Ghostbusters, Gremlins, Goonies, Χελωνονιντζάκια κ.λπ. Ολα αυτά είναι βουτηγμένα στο παραφυσικό και στη λαογραφική φαντασία.


Είσαι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της νέας γενιάς Ελλήνων δημιουργών κόμικς. Νιώθεις μέρος μιας, έστω και άτυπης, ομάδας, ενός ρεύματος;

Σε ευχαριστώ, αλλά δεν το σκέφτομαι έτσι. Η δημιουργία ενός comic είναι μοναχικό σπορ, καταλαβαίνω πόσο καιρό δουλεύω ένα τεύχος από το πόσο έχει μακρύνει το μούσι μου... Δεν το βλέπω σαν ρεύμα αλλά χαίρομαι που υπάρχουν comic creators αυτή την περίοδο και απ’ ό,τι βλέπω θα συνεχίσουν να προκύπτουν και περισσότεροι.


Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που νιώθεις να σε διαφοροποιούν από την αμέσως προηγούμενη γενιά δημιουργών, αυτή που μεγάλωσε με Βαβέλ και Παρά Πέντε;

Πολλά πράγματα και τίποτα. Κατά βάση όλοι κάνουμε κόμικς, γράφουμε και λέμε ιστορίες. Πλέον, όμως, δεν απευθυνόμαστε στην ελληνική σκηνή και μόνο, ό,τι ιστορία φτιαχτεί μπορεί να είναι αύριο διαθέσιμη on-line σε άλλες γλώσσες. Οπότε ναι, υπάρχει μια διαφορά ως προς την προσβασιμότητα των έργων.


Οι περισσότεροι από τους νέους δημιουργούς εργάζεστε και στο εξωτερικό. Παίζει ρόλο αυτό στην πορεία σας και στη δημιουργία σας;

Ήταν όνειρό μου από μικρός να δουλέψω στην αμερικανική σκηνή, στους εκδοτικούς που διάβαζα από παιδάκι. Φυσικά και έχει παίξει ρόλο καθώς τώρα η δουλειά μου φτάνει σε πολλαπλάσιους αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό φτιάχνουμε ιστορίες, για να τις διαβάζει κόσμος.

Από το τεύχος Superior Spider-man Team-up Special 01,
σε σχέδιο του Διαλυνά

Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και συνεκδοχικά η κοινωνική κατάσταση πώς έχει επηρεάσει το έργο σου και τον τρόπο εργασίας σου; Ήταν αυτή μια αιτία για να στραφείς στις «ξένες αγορές»;

Μπορώ να πω ότι με ώθησε να κινηθώ πιο γρήγορα προς τα κει. Όταν απολύθηκα από τη διαφήμιση το 2010, αντιμετώπισα το μέλλον πιο σοβαρά και έβαλα στόχο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Ευτυχώς βρήκα μια κατάσταση πιο εύκολη απ’ ό,τι είχα συνηθίσει στην Ελλάδα.


Στο έργο σου δεν είναι εμφανή, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, κάποια στοιχεία πολιτικής κριτικής. Φαίνεται να το αποφεύγεις. Πρέπει να παίρνει θέση ο καλλιτέχνης με το έργο του για την πολιτική πραγματικότητα;

Όχι, δεν μου αρέσει αυτό, προσωπικά τα κρατώ ξεχωριστά. Είναι σαν το νερό και το λάδι. Μου αρέσουν τα παραμυθένια πράγματα όταν γράφω, εξάλλου δεν νομίζω να σκέφτονταν οι αδελφοί Γκριμ τα πολιτικά της εποχής όταν έγραψαν την «Κοκκινοσκουφίτσα»!

Από το Amala's Blade, μια συνεργασία με τον Steve Horton

Ανάφερέ μας κάποια ονόματα δημιουργών κόμικς που θαυμάζεις.

Πάντα θα αγαπώ τη δουλειά του Guy Davis (BPRD) και νομίζω ότι φαίνεται λίγο στα έργα μου. Ζηλεύω τις ιστορίες του Hayao Miyazaki (Naussicaa) και δίνω πάντα high-fives με τον Ηλία Κυριαζή επειδή είναι partner-in-crime.


Έρχεσαι συχνά σε επαφή με παιδιά μέσω των σεμιναρίων και των workshops στα οποία συμμετέχεις. Πώς βιώνεις αυτή την εμπειρία;

Πολύ τη χαίρομαι, μου ανοίγεται ένας νέος κόσμος κάθε φορά. Πριν από λίγες μέρες σε ένα workshop με τη Βασιλεία Βαξεβάνη, μας έλεγαν τα παιδιά ότι θα ήθελαν super δυνάμεις για να φτιάχνουν παγωτά με τα χέρια τους και να πετάνε με φτερά σπουργιτιού… Εγώ θα ήθελα απλώς τη δύναμη να μη νυστάζω το πρωί. Είναι ευχάριστο να τα ακούς και να βλέπεις τι σχεδιάζουν. Σου ανοίγει την όρεξη να δουλέψεις κι εσύ μαζί τους.


Η επόμενη γενιά αναγνωστών και δημιουργών σε τι νομίζεις ότι θα διαφέρει από την προηγούμενη;

Θα είναι καταπληκτικά παιδιά επειδή θα έχουν μεγαλώσει με τόση πληροφορία στα δάχτυλά τους. Ελπίζω να μην αφήσουν αυτή την ποσότητα της πληροφορίας να τα τρομάξει και να τη δαμάσουν σαν τεράστια φάλαινα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα χάσουμε την έντυπη μορφή των κόμικς, αν και ελπίζω να μη συμβεί αυτό επειδή το χαρτί έχει καλύτερη μυρωδιά από την ταμπλέτα.

Από το Woods, τη δουλειά του Διαλυνά με τον James Tynion IV, που
έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές στις ΗΠΑ

Το Μουντιάλ των Αντιθέσεων

Άλλο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασε στο τέλος του, με τη Γερμανία να είναι (δικαίως) η πρωταθλήτρια. Παρακολουθήσαμε ένα από τα θεαματικότερα Μουντιάλ των τελευταίων χρόνων, με πολλά και όμορφα γκολ, απίστευτες ανατροπές και αγωνία στο κόκκινο. Ταυτόχρονα όμως, παρακολουθήσαμε μια από τις πιο αποκρουστικές διοργανώσεις, μια γιορτή του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού και του ξεδιάντροπου ρατσισμού.

Από την όμορφη κεφαλιά του φαν Πέρσι στη νίκη με 5-1 επί των Ισπανών...

... στις διαδηλώσεις πολλών Βραζιλιάνων για δημόσια υγεία και παιδεία.

Από την απίστευτη πρόκριση της Εθνικής μας στους 16...

... στην απόλυτη απεικόνιση των ταξικών διαφορών.

Από το άπιαστο σουτ του Τζέιμς Ροντρίγκεζ κόντρα στην Ουρουγουάη...

... στην κτηνώδη εκκαθάριση των φαβέλων.

Από το εξωπραγματικό 7-1 της Γερμανίας επί της Βραζιλίας...

... στην εκδήλωση ανεκδιήγητου κυνισμού και μικροψυχίας.

Bye Bye Tommy

Απεβίωσε χθες στα 62 του χρόνια ο ντράμερ και ιδρυτικό μέλος του πανκ συγκροτήματος Ramones, Tommy Ramone, μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Ο Tommy ήταν το μοναδικό εν ζωή μέλος της πρώτης σύνθεσης της θρυλικής μπάντας, αφού τα υπόλοιπα μέλη έχουν πεθάνει από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Ο Tamás Erdélyi, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, είχε γεννηθεί στη Βουδαπέστη από Εβραίους γονείς που είχαν γλιτώσει το θάνατο στα χέρια των Ναζί. Μεγάλωσε στο Κουίνς της Νέα Υόρκης, όπου ζούσαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Αρχικά προοριζόταν για μάνατζερ των Ramones, αλλά τελικά κάθισε πίσω από τα ντραμς. Αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Marky Ramone, αλλά συνέχισε να συνεργάζεται μαζί τους ως μάνατζερ, ενώ ήταν παραγωγός σε κάποιους δίσκους τους. Ο Tommy συνεργάστηκε επίσης με τους Replacements και Redd Kross, ως παραγωγός.

Ακολουθούν μερικά από τα τραγούδια των Ramones, στα οποία συμμετείχε ο Tommy ως στιχουργός και συνθέτης:

Η Ελληνική Stoner Rock Σκηνή

Το stoner rock ή stoner metal, είναι ένα σχετικά νέο υποείδος της ροκ/μέταλ μουσικής, που εδώ και λίγα χρόνια γνωρίζει μια τρομερή άνθηση στην Ελλάδα. Πολλές ταλαντούχες μπάντες έχουν ξεπηδήσει και μερικές από αυτές έχουν για τα καλά ταράξει τα νερά της εγχώριας σκηνής. Το γεγονός αυτό οδήγησε ένα φίλο μου, πιο μπασμένο στα πράγματα, να μου πει αστειευόμενος πριν 2-3 χρόνια: «Το stoner rock μπορεί πλέον να συγκαταλέγεται στην ελληνική παραδοσιακή μουσική».

Nightstalker, το συγκρότημα-θρύλος

Η αρχή έγινε με τους Nightstalker, ένα συγκρότημα που ιδρύθηκε το 1989 και έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό περίπου το 2000. Ξεκίνησαν τη δισκογραφία τους μ' ένα demo το 1991 και μέχρι σήμερα έχουν βγάλει τέσσερις ανεπανάληπτους δίσκους, με τεράστια επίδραση σε μεταγενέστερες μπάντες. Αποτελούν πλέον μια από ιστορικότερες και συνεπέστερες ροκ/μέταλ μπάντες στη χώρα μας και τους αδιαμφισβήτητους «πατριάρχες» της ελληνικής stoner rock σκηνής.

Η δεκαετία του 1990 πέρασε χωρίς να υπάρχει κάποιος σημαντικός εκπρόσωπος του είδους. Κατά την επόμενη δεκαετία όμως κάτι άρχισε ν' αργοσαλεύει. Μπάντες που ιδρύθηκαν γύρω στο 1999, όπως οι Planet of Zeus και Lord 13, έβγαλαν δίσκους και τα τραγούδια τους άρχισαν να τραγουδιούνται από τους ροκομεταλλάδες σε όλη τη χώρα. Από τα μέσα της δεκαετίας κι έπειτα άρχισαν να δραστηριοποιούνται μπάντες όπως οι Lucky Funeral και οι 1000mods. Εκεί ήταν που έγινε το μεγάλο μπαμ, υποβοηθούμενο και από το δίσκο των ανανεωμένων Nightstalker, Superfreak, που κυκλοφόρησε το 2009.

Planet of Zeus, οι ασταμάτητοι

Από εκείνη την περίοδο και μετά το είδος αυτό αποκτά συνεχώς νέους οπαδούς και διάφορα συγκροτήματα ιδρύονται. Σήμερα οι Planet of Zeus θεωρούνται επάξια η ναυαρχίδα του ελληνικού ροκ/μέταλ, έχοντας αποσπάσει τα καλύτερα λόγια από τον εγχώριο και διεθνή τύπο, αλλά και τον Μπρους Ντίκινσον των Iron Maiden. Έχουν βγάλει τρία άλμπουμ, ενώ είναι γνωστοί για τις δυναμικές συναυλίες τους, όπου επικρατεί το σύνθημα «Σεξ και βία στον πλανήτη Δία!».

Οι 1000mods live στα Τρίκαλα

Οι Lucky Funeral, αν και πλέον έχουν απομακρυνθεί κάπως από τις stoner ρίζες του, συνεχίζουν να μας χαρίζουν δυνατά τραγούδια (και πανέμορφα εξώφυλλα στα albums) και να οργώνουν την Ευρώπη. Οι 1000mods εκπροσωπούν επάξια τη λεγόμενη ελληνική επαρχία με δύο ατμοσφαιρικούς δίσκους. Οι Lord 13 έχουν εδραιωθεί ως μια από τις πιο έμπειρες ελληνικές μπάντες. Πολλά είναι όμως και τα μικρότερα συγκροτήματα (Bull Doza, Beyond Perception, Speedblow, Weird Totem, Heritage κ.ά.) σε όλη την Ελλάδα, που προσπαθούν  να διακριθούν. Σίγουρα κάποιες από αυτές έχουν τα φόντα.

Beers Made in Greece

Εδώ και χρόνια η ζυθοποιία στην Ελλάδα κάνει σταθερά βήματα προόδου. Από τη Φιξ, την πρώτη ελληνική ζυθοποιία μεγάλης κλίμακας, έως τις πολλές μικροζυθοποιίες που ανθίζουν στις μέρες μας, υπάρχει μια εξαιρετική ποικιλία μπυρών στη χώρα μας.

Αποτελεί μια από τις πλέον δημοφιλείς ελληνικές μπύρες, αλλά και παγκοσμίως, αφού εξάγει σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Μια εξαιρετική lager beer, από 100% ελληνικό κριθάρι, που μας έρχεται από τη Θράκη.

Μια πολύ ιδιαίτερη μαύρη μπύρα, η Santorini Black, παρασκευάζεται από την μικροζυθοποιία Volkan Beer. Έχει πολύ λεπτή και πολύπλοκη γεύση, αφού για την παρασκευή της χρησιμοποιείται μέλι, κίτρο και άλλα «παράξενα» υλικά.

Παρότι είναι μια νέα μπύρα, η Νέδα της Μεσσηνιακής Μικροζυθοποιίας, φαίνεται να έχει ήδη αποκτήσει φανατικό κοινό, κυρίως στην περιοχή καταγωγής της. Διαθέτει ευχάριστη και σχεδόν πικάντικη γεύση, ιδανική για τους καλοκαιρινούς μήνες.

Κι όμως είναι ελληνική, αφού παράγεται εξ ολοκλήρου στη Θεσσαλονίκη, διατηρώντας όμως τη γερμανική παράδοση που την έκανε τόσο περιζήτητη. Αποτελεί μια από τις ποιοτικότερες εγχώριες μπύρες, έχοντας μια χαρακτηριστική, μεστή γεύση.

Μια από τις πρώτες μικροζυθοποιίες στη χώρα μας, η Craft Microbreweries παράγει έξι γευστικότατες μπύρες. Από αυτές ίσως ξεχωρίζει η Smoked Lager, μια καπνιστή μπύρα με έντονη πικάντικη γεύση.

Συνεργασίες Σκηνοθέτη-Ηθοποιού που Άφησαν Ιστορία

Η ιστορία του κινηματογράφου είναι γεμάτη από λαμπρές συνεργασίες σκηνοθετών και ηθοποιών. Συνεργασίες που εκτόξευσαν και τους δύο στη δόξα ή τους κράτησαν στον κινηματογραφικό χάρτη. Ένας ιδιαίτερος δεσμός αναπτύσσεται σε τέτοιες περιπτώσεις, μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και ένας ειλικρινής αλληλοσεβασμός. Στη συνέχεια αναφέρονται μερικές από τις σημαντικότερες τέτοιες συνεργασίες, παρότι απουσιάζουν πολλές κορυφαίες, όπως του Άλφρεντ Χίτσκοκ με τον Τζέιμς Στιούαρτ ή του Τζον Χιούστον με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.

Φεντερίκο Φελίνι και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι

Έχει ειπωθεί ότι ήταν γραπτό να συνεργαστούν οι δυο τους. Πριν ακόμα συμβεί αυτό ήταν αρκετά επιτυχημένοι, κυρίως ο Φελίνι, αλλά μαζί εκτοξεύτηκαν σε παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες, κατά κύριο λόγο μέσα από τις ταινίες Γλυκιά Ζωή (1960) και 8½ (1963). Για πολύ καιρό, τα ονόματα και των δύο ήταν τόσο στενά συνδεδεμένα με τις κοινές τους ταινίες, που οι χωριστές δουλειές τους επισκιάστηκαν αρκετά. Συνεργάστηκαν σε πέντε ταινίες, από το 1960 ως το 1987.

Αδελφοί Κοέν και Φράνσις ΜακΝτόρμαντ

Οι Τζόελ και Ήθαν Κοέν είναι γνωστοί για τις πολλαπλές συνεργασίες με ηθοποιούς όπως ο Τζον Γκούντμαν και ο Τζον Τορτούρο. Η ΜακΝτόρμαντ, ωστόσο, αξίζει να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, όχι μόνο γιατί είχε την κορυφαία της κινηματογραφική στιγμή στην ταινία τους Fargo (1996), αλλά κι επειδή είναι παντρεμένη με τον Τζόελ Κοέν. Οι τρεις τους έχουν συνολικά συνεργαστεί σε έξι ταινίες, μεταξύ των οποίων οι Μόνο Αίμα (1984) και Ο Άνθρωπος που δεν ήταν Εκεί (1991).

Μάρτιν Σκορσέζε και Ρόμπερτ Ντε Νίρο

Η πρώτη συνεργασία σκηνοθέτη-ηθοποιού που έρχεται στο μυαλό κάποιου σινεφίλ. Οι Σκορσέζε και Ντε Νίρο δούλεψαν μαζί σε οκτώ ταινίες, οι οποίες σφυρηλάτησαν όχι μόνο τις προσωπικές τους καριέρες, αλλά και την πορεία του σύγχρονου κινηματογράφου. Από τις αρχές του 1970 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 μας προσέφεραν διαχρονικά διαμάντια: Ο Ταξιτζής (1976), Οργισμένο Είδωλο (1980), Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας (1985) και Τα Καλά Παιδιά (1990).

Τζον Γου και Τσόου Γιουν-Φατ

Πριν συνεργαστούν, ήταν σχεδόν άγνωστοι, αλλά η συνεργασία τους άλλαξε το σινεμά του Χονγκ Κονγκ και τις ταινίες δράσης. Από το 1986 έως το 1992 μας προσέφεραν 5 ταινίες. Με την ταινία Επαγγελματίας Δολοφόνος (1989) ο δυτικός κόσμος έστρεψε το βλέμμα του στο Χονγκ Κονγκ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα έκλεισαν τον κύκλο της συνεργασίας τους με το μνημειώδες Ο Τιμωρός του Χονγκ Κονγκ (1992). Έκτοτε ακολούθησαν χωριστές διαδρομές, αλλά κανείς τους δεν έφτασε στο ίδιο επίπεδο.

Κουέντιν Ταραντίνο και Ούμα Θέρμαν

Μπορεί να έχουν συνεργαστεί μόνο σε τρεις ταινίες, αλλά πρόκειται για μια από τις γνωστότερες συνεργασίες σκηνοθέτη με γυναίκα ηθοποιό. Όλα ξεκίνησαν το 1994 με την ταινία που έστρεψε τους προβολείς του Hollywood στον Ταραντίνο, το Pulp Fiction. Πολλά χρόνια αργότερα, ήρθε η κορυφαία ίσως στιγμή στην καριέρα της Θέρμαν: οι συνεργασία τους στις δύο ταινίες Kill Bill (2003, 2004). Ο ίδιος ο Ταραντίνο θεωρεί τη Θέρμαν ως τη μούσα του, ενώ επιμένει ότι η σχέση δεν ξέφυγε ποτέ από το πλατωνικό επίπεδο.

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και Μαξ φον Σίντοφ

Πολύ απλά μια από τις σπουδαιότερες συνεργασίες, ανάμεσα στις δυο σημαντικότερες φιγούρες του σουηδικού σινεμά. Από το 1957 ως το 1971 γύρισαν μαζί δεκατρείς θρυλικές ταινίες, όπως Η Έβδομη Σφραγίδα (1957), Άγριες Φράουλες (1957), Η Πηγή των Παρθένων (1960) και Το Πάθος (1969). Σύμφωνα με τον φον Σίντοφ υπήρχε μια ενστικτώδης αλληλοκατανόηση με τον Μπέργκμαν, κάτι που άλλωστε φαίνεται στις κοινές τους δουλειές. Μετά τη λύση της συνεργασία τους είχαν και οι δύο καλές στιγμές.

Ακίρα Κουροσάβα και Τοσίρο Μιφούνε

Μια από τις καθοριστικότερες και μακροβιότερες συνεργασίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Οι δυο θρυλικοί Ιάπωνες συνεργάστηκαν σε δεκαέξι ταινίες, προσφέροντάς μας αριστουργήματα όπως Η Γκέισα και ο Σαμουράι (1950), Οι Επτά Σαμουράι (1954), Ο Θρόνος του Αίματος (1957) και Γιοτζίμπο (1961). Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά το χωρισμό των δρόμων τους, ο Κουροσάβα δεν ξαναβρήκε τη φόρμα του για μια δεκαετία και πλέον, ενώ ο Μιφούνε έπαιξε σε πολλές μέτριες αμερικανικές ταινίες.

Πέδρο Αλμοδοβάρ και Πενέλοπε Κρουζ

Η προσωπική τους σχέση έχει συζητηθεί πολύ, αλλά όπως και να 'χει η πολύχρονη συνεργασία τους έχει προσφέρει σημαντικότατες ταινίες. Η Κρουζ αποτελεί μια από τις περίφημες μούσες του Αλμοδοβάρ, ο οποίος ως γνωστόν λατρεύει τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες στα έργα του. Μέχρι στιγμής, έχουν κάνει μαζί πέντε ταινίες, στις οποίες περιλαμβάνονται οι Όλα για τη Μητέρα μου (1999) και Γύρνα Πίσω (2006), δυο από τις σπουδαιότερες του σύγχρονου ισπανικού σινεμά.

Ζανγκ Γιμού και Γκονγκ Λι

Άλλη μία σημαντική συνεργασία στον ασιατικό σινεμά. Ο Ζανγκ Γιμού ανακάλυψε την Γκονγκ Λι στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν αυτή σπούδαζε ακόμα σε δραματική σχολή. Η επιτυχία της πρώτης τους κοινής ταινίας, Κόκκινοι Αγροί (1987), οδήγησε σε άλλες επτά συνεργασίες. Από τις ταινίες που έκαναν μαζί, ξεχωρίζουν οι Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια (1991) και Να Ζεις (1994). Η κοινή πορεία των Γιμού και Λι έφερε το κοινό της Δύσης πιο κοντά στον κινηματογράφο της Κίνας.

Βέρνερ Χέρτσογκ και Κλάους Κίνσκι

Η σχέση τους κάθε άλλο παρά αρμονική ήταν, καθώς η ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Κίνσκι ήταν γνωστή τοις πάσι. Κυκλοφορούν εξάλλου πολλές ιστορίες για τους τσακωμούς τους στα γυρίσματα. Αυτό ωστόσο δεν τους εμπόδισε να δουλέψουν μαζί σε πέντε ταινίες, οι οποίες τους έκαναν παγκοσμίως γνωστούς και αποτελούν τον κολοφώνα των καριέρων τους. Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού (1972), Νοσφεράτου: ο Δράκουλας της Νύχτας (1979) και Φιτσκαράλντο (1982) είναι οι καλύτερες αυτών.

Όταν η Λογοτεχνία Συναντά το Graffiti

Από τον Τζορτζ Όργουελ στον Τζ. Ντ. Σάλιντζερ και από τη Γαλλία ως την Αυστραλία, πολλοί τοίχοι σε όλο τον κόσμο φέρουν δημιουργίες εμπνευσμένες από τη λογοτεχνία.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία)

Μάκβεθ - Ουίλιαμ Σαίξπηρ (Μπρίσμπειν, Αυστραλία)

Φραντς Κάφκα (Παρίσι, Γαλλία)

Catch 22 - Τζόζεφ Χέλλερ (Κοπεγχάγη, Δανία)

Ο Φύλακας στη Σίκαλη - Ντ. Τζ. Σάλιντζερ (Ανν Άρμπορ, ΗΠΑ)

Ο Μικρός Πρίγκιπας - Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (Αδελαΐδα, Αυστραλία)

Σάμιουελ Μπέκετ (Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο)

Η Φάρμα των Ζώων - Τζορτζ Όργουελ (Σιγκαπούρη)

Η Ζωή δε με Τρομάζει - Μάγια Αγγέλου (Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο)

Χρονοσεισμός - Κουρτ Βόνεγκατ (Μελβούρνη, Αυστραλία)