Το Μπλουζ Ημερολόγιο του Ζητιάνου (?)

Αυτή είναι κατά προσέγγιση η μετάφραση του ονόματος μιας ελληνικής hard rock μπάντας, αγγλιστί Beggar's Blues Diary. Επηρεασμένη από διάφορους ξένους καλλιτέχνες, όπως οι Motörhead, οι The Answer και ο Joe Bonamassa, χαρακτηρίζεται από φρέσκο όσο και κλασικό ήχο, κάτι που έχει ανάγκη η ελληνική μέταλ-ροκ σκηνή.

Από αριστερά προς δεξιά:
Chili (μπάσο), Γιάννης Πασσάς (φωνητικά, κιθάρα), Άγγελος Τάνης (ντραμς)

Οι Beggar's Blues Diary ιδρύθηκαν το 2009 στην Αθήνα. Τα ιδρυτικά μέλη, Γιάννης Πασσάς και Chili είχαν ξανάσυνεργαστεί στο παρελθόν σε άλλα σχήματα. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, Back to the Basics..., ο οποίος περιέχει μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια τους και έγινε επιτυχία σε Ελλάδα και Κύπρο. Το επόμενο άλμπουμ τους, The Truth, βγήκε στις αρχές του 2013 και είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά δουλειά τους. Περιέχει κομμάτια όπως τα Not my War και Truth. Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε ο τελευταίος τους δίσκος, ονόματι Desperate Rock 'n' Roll. Όπως και ο προηγούμενος ήταν διαθέσιμος και σε βινύλιο. Ο Γιάννης Πασσάς γράφει τη μουσική και του στίχους.

Όπως καταλαβαίνεις, my dear reader, πρόκειται για μια δυναμική μπάντα με πολύ μέλλον μπροστά της. Το χαρακτηριστικό, ωστόσο, που την κάνει αγαπητή είναι τα live της. Έχουν κυριολεκτικά οργώσει την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο, παίζοντας όπου και όποτε μπορούν. Σύμφωνα με το επίσημο σάιτ τους, έχουν εμφανιστεί σε περισσότερα από 150 συναυλίες. Η λίστα με τα μέρη που έχουν παίξει είναι πραγματικά εντυπωσιακή: Αθήνα (από Νέα Σμύρνη και Ηλιούπολη, μέχρι Γλυφάδα και Γκάζι), Θεσσαλονίκη, Λάρνακα, Κοζάνη, Σαλαμίνα, Πάτρα, Λευκωσία, Θήβα, Χανιά, Νάξος, Δονούσα, Ικαρία και πολλά πολλά άλλα.

Έχουν εμφανιστεί με άλλα δύο ελληνικά σχήματα, τους Planet of Zeus και The Big Nose Attack, ήταν δε support group στους Dan Reed Network, The Godfathers και Thin Lizzy. Οι αμέτρητες συναυλίες είναι ένα παραπάνω από αξιέπαινο γεγονός και σίγουρα τους καθιστά ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής.

Cowboy Bebop - Ένα Ξεχασμένο Διαμάντι

Τα μέλη του πληρώματος

Παρότι δεν είμαι μεγάλος φαν των anime σειρών, μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη μ' έκανε ν' αναθεωρήσω κάπως την άποψή μου. Μια σειρά που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι όσο τα Naruto, One Piece και Full Metal Alchemist, αλλά είναι πολύ αγαπητή σε χώρες έξω από την Ιαπωνία, κυρίως τις ΗΠΑ. Το anime αυτό ακολουθεί τις περιπέτειες μιας ομάδας κυνηγών επικηρυγμένων του μέλλοντος, οι οποίοι ταξιδεύουν στο διάστημα.

Το Cowboy Bebop θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα και επιδραστικότερα anime όλων των εποχών. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που βρίσκεται σε πολλές λίστες με τα κορυφαία έργα του είδους.

Σκηνικό και χαρακτήρες

Η σειρά διαδραματίζεται το έτος 2071, όταν ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα είναι προσβάσιμο με διαστημόπλοια και "υπερδιαστημικές πύλες". Η Γη έχει καταστεί σχεδόν μη κατοικήσιμη λόγω της πτώσης μετεωριτών και έτσι το ανθρώπινο γένος έχει εγκατασταθεί στους άλλους πλανήτες. Παρά τον προφανή μελλοντολογικό χαρακτήρα της σειράς, εντούτοις η τεχνολογία αποτελεί μια μείξη φουτουριστικών και σύγχρονων στοιχείων. Παραδείγματος χάρη, η ρομποτική και η χρήση αστρόπλοιων θεωρείται δεδομένη, αλλά ακόμα χρησιμοποιούνται αυτοκίνητα και όπλα με σφαίρες.

Σε αυτό το σκηνικό δρουν τα μέλη του πληρώματος του διαστημόπλοιου Bebop, τα οποία έχουν πιο πολλά να τους χωρίζουν, παρά να τους ενώνουν. Όντας ομάδα κυνηγών επικηρυγμένων, κύρια (αλλά όχι μοναδική) πηγή των περιπετειών τους είναι η αντιμετώπιση λιγότερο ή περισσότερο επικίνδυνων εγκληματιών. Οι κύριοι χαρακτήρες της σειράς είναι οι εξής:

Spike Spiegel, ο βασικός ήρωας
της σειράς

• Spike Spiegel: πρώην μέλος ενός ισχυρού εγκληματικού συνδικάτου, ο Spike είναι ικανότατος μαχητής και πιλότος. Ταυτόχρονα προφέρει συχνά αστείες στιγμές, κυρίως λόγω της ακόρεστης πείνας του.
• Jet Black: τέως αστυνομικός και ιδιοκτήτης του Bebop. Κατά τη θητεία του ως ντετέκτιβ έχασε το αριστερό του χέρι, το οποίο έχει αντικαταστήσει με μηχανικό μέλος.
• Faye Valentine: αρχάριος κυνηγός επικηρυγμένων, εθισμένη στο τζόγο. Έχει άστατο χαρακτήρα και κατά τη διάρκεια της σειράς παρατάει αρκετές φορές την ομάδα.
• Ed: παρότι μονάχα ένα παιδί, η Ed είναι ιδιοφυής χάκερ. Παρά την εξυπνάδα της συνεχίζει να συμπεριφέρεται παιδιάστικα.
• Ein: ένας σκύλος ράτσας Pembroke Welsh Corgi, πρώην πειραματόζωο. Είναι απείρως εξυπνότερος από ένα μέσο κατοικίδιο, αλλά τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος, με εξαίρεση την Εντ, συνήθως δεν αντιλαμβάνονται τις ικανότητές του.
• Vicious: ο μεγάλος εχθρός του Spike, είναι ο μόνος ανταγωνιστής που εμφανίζεται σε παραπάνω από ένα επεισόδια. Πρώην φίλος του Spike, διατηρεί τη θέση του στην εγκληματική οργάνωση που μεγαλούργησε μαζί του.

Μουσική

Δίχως αμφιβολία ένα από τα πιο σημαντικά γνωρίσματα του Cowboy Bebop είναι η μουσική που χρησιμοποιείται, αλλά και γενικότερα η επιρροή από τον κόσμο της μουσικής. Πρώτα και κύρια, bebop ονομάζεται ένα στυλ της τζαζ μουσικής, που χαρακτηρίζεται από αυτοσχεδιασμούς και γρήγορο τέμπο. Τα περισσότερα από τα επεισόδια της σειράς έχουν όνομα που παραπέμπει σε  κάποιο μουσικό είδος (π.χ. Heavy Metal Queen, Mushroom Samba). Παρότι σε γενικές γραμμές η μουσική κάθε επεισοδίου συνάδει με τον τίτλο του, πολλά από τα κομμάτια πλησιάζουν στα είδη της μπλουζ και της τζαζ.

Κριτική

Ένα από τα πιο σημαντικά συν του Cowboy Bebop είναι ο ρεαλισμός του. Στη σειρά αυτή δε θα δει κανείς μάχες στις οποίες ο πρωταγωνιστής πηδάει στο θεό και με μια κίνηση σκοτώνει καμιά δεκαριά εχθρούς. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ωραίες σκηνές μάχης, από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης της σειράς, Σινιτσίρο Γουατανάμπε, έχει επηρεαστεί από τις ταινίες του Μπρους Λι και του Τζον Γου. Οι χαρακτήρες δεν είναι μονοδιάστατοι και συχνά τα όρια μεταξύ καλού και κακού δεν είναι ευδιάκριτα. Το animation είναι εξαιρετικό, όντας απλό και στυλάτο, ενώ η μουσική ταυτότητα προσθέτει πολλά. Ταυτόχρονα, η σειρά διαθέτει σπάνια ισορροπία ανάμεσα στο δράμα, τη δράση και το χιούμορ. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα επεισόδια δε διαθέτουν την ένταση και τη δράση των επόμενων. Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ και σε καμία περίπτωση δεν τα καθιστά βαρετά.

Stephen King - Ο Βασιλιάς του Τρόμου

Όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερη δημοσίευσή μου, είμαι φανατικός αναγνώστης του Στήβεν Κινγκ. Συνεπώς ήταν θέμα χρόνου να καταπιαστώ με κάποιο άρθρο σχετικό με το σπουδαίο αυτό συγγραφέα.

Ο Κινγκ θεωρείται από πολλούς ως ο μετρ της λογοτεχνίας τρόμου, έχοντας γράψει πληθώρα θρυλικών μυθιστορημάτων, όπως τα Κάρυ, Η Λάμψη, Το Αυτό και Μίζερι. Ταυτόχρονα, μας έχει προσφέρει σημαντικά βιβλία φαντασίας (Το Κοράκι, η σειρά Ο Μαύρος Πύργος, Το Πράσινο Μίλι) και ρεαλιστικά έργα (Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Το Τέλος της Αθωότητας), με αποτέλεσμα να θεωρείται και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες των ημερών μας εν γένει.

Οι αριθμοί, παρότι δεν αντικατοπτρίζουν πάντοτε την αξία ενός συγγραφέα, είναι ενδεικτικοί για το έργο του Κινγκ: έχει ολοκληρώσει περισσότερα από 50 μυθιστορήματα και 200 διηγήματα και συνεχίζει να είναι ενεργός. Μεταξύ αμέτρητων αμερικανικών και διεθνών βραβείων, έχει επανειλημμένως κερδίσει Locus Awards, Bram Stoker Awards, World Fantasy Awards και British Fantasy Society Awards. Επίσης, έχει προταθεί για το βραβείο Nebula και έχει αποσπάσει από ένα βραβείο Hugo και O. Henry. Το 2003 τιμήθηκε με το μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.

H ζωή του Στήβεν Κινγκ κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι. Ήδη από τη δεκαετία του 1970 ήταν εθισμένος στο αλκοόλ και αργότερα έκανε χρήση πληθώρας ναρκωτικών ουσιών, μεταξύ άλλων κοκαΐνης και μαριχουάνας. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το πρόβλημα ήταν τόσο σοβαρό κατά τη δεκαετία του 1980, που με ζόρι θυμάται τη συγγραφή του μυθιστορήματος Cujo. Τον Ιούνιο του 1999 χτυπήθηκε άσχημα από αυτοκίνητο και τραυματίστηκε σοβαρά σε διάφορα όργανα. Χρειάστηκε πέντε επεμβάσεις μέσα σε δέκα μέρες για ν' αποκατασταθεί η υγεία του και πολύ περισσότερο καιρό μέχρι να περάσει ο αφόρητος πόνος στο ισχίο του.

Ο Κινγκ έγραψε μερικά από τα βιβλία του με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν (Έργα Οδοποιίας, Μπλέιζ κά) και συνεργάστηκε με τον πολυβραβευμένο Πήτερ Στράουμπ σε δύο περιπτώσεις (Το Φυλαχτό, Το Μαύρο Σπίτι). Πολλά από τα βιβλία του, και ιδιαίτερα τα τρόμου, φέρουν ενδιαφέροντα κοινά στοιχεία. Συχνά η ιστορία διαδραματίζεται στην πολιτεία του Μέιν, όπου μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει (Οργή, Νεκρή Ζώνη, Το Παιχνίδι του Τζέραλντ, Ο Θόλος κά). Πολλές φορές ο πρωταγωνιστής είναι συγγραφέας (Σάλεμς Λοτ, Μίζερι, Σάκος με Κόκαλα κά), ενώ σε μερικές περιπτώσεις πάσχει από αλκοολισμό (Η Λάμψη, The Dark Half, Δόκτωρ Ύπνος). Επιπλέον, στα περισσότερα έργα του ασχολείται με το υπερφυσικό (Κάρυ, Η Λάμψη, Το Αυτό, Ντούμα Κη κλπ).

Μερικά από τα Σημαντικότερα Βιβλία του Στήβεν Κινγκ

Στα ελληνικά, τα έργα του Κινγκ κυκλοφορούν από τον Εκδοτικό Οίκο Λιβάνη, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά.

Το Carrie (Κάρυ) δημοσιεύτηκε το 1974 και αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του Κινγκ που κυκλοφόρησε. Ξεκίνησε σαν μια σύντομη ιστορία που ο Κινγκ, απογοητευμένος, πέταξε στα σκουπίδια. Η σύζυγός του, ωστόσο, τη μάζεψε και τον έπεισε να τη συνεχίσει.

Το βιβλίο μιλάει για την ομώνυμη πρωταγωνίστρια, μια ντροπαλή και καταπιεσμένη έφηβη, η οποία χρησιμοποιεί τις τηλεκινητικές της δυνάμεις για να εκδικηθεί όσους την καταδυναστεύουν.

Το Κάρυ είναι ένα από τα πιο πολυαπαγορευμένα βιβλία σε σχολεία των ΗΠΑ, ενώ έχει γίνει πηγή έμπνευσης για τρεις ταινίες (γνωστότερη είναι αυτή του Μπράιαν Ντε Πάλμα με τη Σίσι Σπέισεκ), ένα μιούζικαλ και μια τηλεταινία. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επιλογή/Θύραθεν.

Το δεύτερο μυθιστόρημα του Κινγκ, 'Salems' Lot (Σάλεμς Λοτ), κυκλοφόρησε το 1975, μετά από απανωτές αλλαγές στον τίτλο του. Είναι εμπνευσμένο από το Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια φανταστική επαρχιακή πόλη του Μέιν. Ο πρωταγωνιστής, Μπεν Μίαρς, έρχεται αντιμέτωπος με ένα βρικόλακα που πρόσφατα μετακόμισε εκεί και προσπαθεί να μετατρέψει τους κατοίκους της σε βαμπίρ.

Σε δύο συνεντεύξεις του, ο Κινγκ έχει δηλώσει πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι το αγαπημένο του. Το Σάλεμς Λοτ έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση δύο φορές, το 1979 και το 2004. Το 1995 μεταφέρθηκε από το BBC στο ραδιόφωνο.

Το 1977 κυκλοφόρησε ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα του Κινγκ, ονόματι The Shining (Η Λάμψη). Είναι εμπνευσμένο από διάφορες προσωπικές του εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένου του εθισμού του στο αλκοόλ.

Ο Τζακ Τόρανς, επίδοξος συγγραφέας που προσπαθεί να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός κλειστού ξενοδοχείου, μαζί με το γιο του και τη γυναίκα του. Όταν μια χιονοθύελλα τους αποκλείει από τον έξω κόσμο, οι υπερφυσικές δυνάμεις του ξενοδοχείου οδηγούν τον Τζακ στην τρέλα και την οικογένειά του σε κίνδυνο.

Η Λάμψη ήταν το πρώτο bestseller του Κινγκ και αυτό που τον καθιέρωσε ως έναν εξέχοντα συγγραφέα ιστοριών τρόμου. Αποτελεί το πιο γνωστό έργο του που έχει μεταφερθεί στο σινεμά. Ο Κινγκ, δυσαρεστημένος με την ταινία, επέβλεψε μια μίνι τηλεοπτική σειρά πολλά χρόνια μετά.

To 1978 εκδόθηκε το The Stand (Το Κοράκι), ένα βιβλίο φαντασίας με αρκετά στοιχεία τρόμου. Επανεκδόθηκε το 1990 με διάφορες αλλαγές από τον ίδιο τον Κινγκ.

Ένας άκρως θανατηφόρος ιός, αποτέλεσμα πειραμάτων του αμερικανικού στρατού, απελευθερώνεται κατά λάθος, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα ν' αποδεκατιστεί. Οι επιζήσαντες θα πρέπει πλέον να αγωνιστούν για την επιβίωση, αλλά και να επιλέξουν στρατόπεδα.

Το Κοράκι ήταν υποψήφιο για το World Fantasy Award Καλύτερου Μυθιστορήματος. Παρά τα σχέδια για μια ταινία, τελικά το βιβλίο έγινε μια επιτυχημένη μίνι σειρά το 1994. Το 2008 η Marvel το μετέφερε σε μια μικρή σειρά κόμικς.

To 1982 δημοσιεύτηκε το The Gunslinger (Ο Τελευταίος Πιστολέρο), το πρώτο μέρος της σειράς The Dark Tower (Ο Μαύρος Πύργος). Επηρεασμένος από πολλές διαφορετικές πηγές*, ο Κινγκ ολοκλήρωσε τη σειρά το 2004. Τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς είναι: Το Κάλεσμα των Τριών (1987), Οι Ρημαγμένοι Τόποι (1991), Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα (1997), Οι Λύκοι της Κάλα (2003), Το Τραγούδι της Σουζάννα (2004) και Ο Μαύρος Πύργος (2004). Το 2012 εκδόθηκε το The Wind Through the Keyhole (Ο Άνεμος μέσα από την Κλειδαρότρυπα), που χρονικά τοποθετείται μεταξύ του τέταρτου και πέμπτου βιβλίου, αλλά λειτουργεί αυτοτελώς. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν, ο Ρόλαντ Ντεσέιν, το τελευταίο εν ζωή μέλος ενός ιπποτικού τάγματος, αναλαμβάνει να προστατέψει τον Μαύρο Πύργο, το κέντρο όλου του κόσμου, από τις δυνάμεις του χάους.

                                  

 

                                   

Ο Κινγκ θεωρεί τη σειρά το magnum opus του. Από το 2007 γίνονται συζητήσεις για τη μεταφορά της στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, αλλά καμία ουσιαστική πρόοδος δεν έχει γίνει. Η Marvel έχει κυκλοφορήσει κόμικς εμπνευσμένα από τη σειρά. Ο Μαύρος Πύργος κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Bell.

Το δέκατο τρίτο μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ, Pet Sematary (Νεκροταφείο Ζώων), βγήκε το 1983. Όπως και πολλά άλλα έργα του, το βιβλίο αυτό εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Μια οικογένεια μετακομίζει σ' ένα παλιό σπίτι στην εξοχή του Μέιν και όλα φαίνεται να είναι ιδανικά. Η φρίκη ωστόσο ελλοχεύει στο κοντινό δάσος. όπου γενιές και γενιές αθώων παιδιών θάβουν τα πεθαμένα ζωάκια τους.

Το Νεκροταφείο Ζώων προτάθηκε για το World Fantasy Award Καλύτερου Μυθιστορήματος, ενώ έγινε ταινία, μάλλον μέτρια, το 1989.

Το 1986 κυκλοφόρησε το It (Το Αυτό), ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Κινγκ.

Το βιβλίο ακολουθεί τις περιπέτειες επτά παιδιών και αργότερα την επανένωσή τους ως ενήλικες. Οι φίλοι τρομοκρατούνται από το ομώνυμο πλάσμα, το οποίο παρότι εμφανίζεται με τη μορφή ενός κλόουν, εκμεταλλεύεται τις φοβίες των θυμάτων του, ώστε να μεταμορφώνεται ανάλογα.

Το Αυτό προτάθηκε και κέρδισε αρκετά βραβεία και ήταν νούμερο ένα στις πωλήσεις στις ΗΠΑ το 1986. Μια τηλεταινία βασισμένη στο βιβλίο βγήκε το 1990 και έκτοτε γίνονται προσπάθειες για τη μεταφορά του και στη μεγάλη οθόνη.

Άλλο ένα πολυαγαπημένο βιβλίο του Κινγκ είναι το Misery (Μίζερι), που κυκλοφόρησε το 1987. Ο Κινγκ έγραψε το μυθιστόρημα αυτό, ύστερα από τις αρνητικές αντιδράσεις πολλών φαν του για το βιβλίο φαντασίας The Eyes of the Dragon (1987).

Ο Πωλ Σέλντον, διάσημος συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων, χάνεται σε μια χιονοθύελλα. Για καλή του τύχη (;) όμως σώζεται από την Άννι Γουίλκς, πρώην νοσοκόμα και μεγάλη θαυμάστριά του.

Με το Μίζερι ο Κινγκ απέσπασε το πρώτο του Bram Stoker Award. Το βιβλίο έγινε ταινία το 1990 και αποτελεί τη μοναδική ταινία βασισμένη σε έργο του Κινγκ που έχει κερδίσει Όσκαρ. Επίσης, έχει μεταφερθεί στο θέατρο. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί από τις εκδόσεις Bell.

Το 1996 ήρθε άλλο ένα εμβληματικό έργο του Κινγκ. Δεν είναι άλλο από το The Green Mile (Το Πράσινο Μίλι), που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες. Το βιβλίο αυτό θεωρείται δείγμα μαγικού ρεαλισμού.

Ο Πωλ Έτζκομπ είναι ένας φύλακας και επόπτης εκτελέσεων σε μια αμερικανική φυλακή των αρχών του 1930. Η ζωή του αλλάζει όταν έρχεται σ' επαφή με τον έγχρωμο θανατοποινίτη Τζον Κόφι, ο οποίος επιδεικνύει υπερφυσικές δυνάμεις.

Το βιβλίο αυτό κέρδισε το Bram Stoker Καλύτερου Μυθιστορήματος και προτάθηκε για βραβεία British Fantasy και Locus. Η ομώνυμη ταινία, που κυκλοφόρησε το 1999, ήταν υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell. 

Το 1998 εκδόθηκε το Bag of Bones (Σάκος με Κόκαλα), ένα από τα βιβλία του Κινγκ με τις καλύτερες κριτικές. 

Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο συγγραφέας Μάικ Νούναν αδυνατεί να γράψει έστω και μια λέξη. Ο ύπνος του στοιχειώνεται από εφιάλτες σχετικά με το εξοχικό τους και παρά το γεγονός, ή και εξαιτίας του, αποφασίζει να επιστρέψει στο απομονωμένο σπίτι δίπλα στη λίμνη.

Το μυθιστόρημα κέρδισε δύο λογοτεχνικά βραβεία και το 2011 έγινε μίνι τηλεοπτική σειρά. Στα ελληνικά έχει βγει από τις εκδόσεις Bell.

Το 2011 δημοσιεύτηκε το 11/22/63 (22/11/63). Είναι ένα από τα πιο διαφορετικά έργα του Στήβεν Κινγκ, καθώς κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας.

Ο καθηγητής αγγλικής φιλολογίας Τζέικ Έπινγκ ανακαλύπτει με το φίλο του Αλ ότι η αποθήκη στο μικρό εστιατόριο του τελευταίου είναι μια πύλη στο χρόνο και βγάζει σε μια συγκεκριμένη μέρα του 1958. Έτσι, οι δυο τους αποφασίζουν να γυρίσουν στο παρελθόν, ώστε ν' αποτρέψουν τη δολοφονία του Τζον Κένεντι.

Το μυθιστόρημα αυτό έτυχε ευρείας αποδοχής, παραμένοντας στη λίστα των αμερικανικών besteseller για πάνω από 17 βδομάδες, ενώ προτάθηκε για διάφορα λογοτεχνικά βραβεία. Από τις αρχές του 2013 γίνονται συζητήσεις για τη μεταφορά του στην τηλεόραση. Στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.

Ένα από τα δύο μυθιστορήματα του Κινγκ που κυκλοφόρησαν τo 2013 είναι το Doctor Sleep (Δόκτωρ Ύπνος). Αποτελεί σίκουελ της θρυλικής Λάμψης.

Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στο προηγούμενο βιβλίο. Ο μεσήλικας πια Ντάνι Τόρανς, γιος του Τζακ, προσπαθεί να σώσει ένα ξεχωριστό δωδεκάχρονο κορίτσι από μια συμμορία παραφυσικών δολοφόνων.

Το μυθιστόρημα έπιασε την πρώτη θέση στη λίστα bestseller των New York Times. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.

Πέρα, όμως, από τα παραπάνω μυθιστορήματα, ο Κινγκ έχει γράψει πολλές σπουδαίες νουβέλες και διηγήματα. Μερικά από αυτά τα έργα είναι τα εξής:

• Children of the Corn (1977): μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1984 και έγινε η πηγή ενός επιτυχημένου franchise ταινιών τρόμου.
• Apt Pupil (1982 - Το Καλοκαίρι της Διαφθοράς, Επιλογή/Θύραθεν): έγινε ταινία το 1998, με πρωταγωνιστές τους Ίαν ΜακΚέλλεν και Μπραντ Ρένφρο.
• The Body (1982 - Τέλος της Αθωότητας, Επιλογή/Θύραθεν): η ταινία που βασίστηκε στη νουβέλα αυτή, Stand by Me (1986), προτάθηκε για ένα Όσκαρ και δύο Χρυσές Σφαίρες.
• Rita Hayworth and the Shawshank Redemption (1982 - Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Επιλογή/Θύραθεν): μια από τις γνωστότερες μεταφορές έργου του Κινγκ είναι η ομώνυμη ταινία με τους Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν.
• The Man in the Black Suit (1994): κέρδισε τα βραβεία World Fantasy και O. Henry Καλύτερου Διηγήματος.
• 1408 (1999): η ταινία του 2007 κέρδισε κοινό και κριτικούς.

Ο Κινγκ έχει γράψει και μερικά δοκίμια με ποικίλα θέματα. Από αυτά ξεχωρίζουν τα Danse Macabre (1981), σχετικά με το είδος του τρόμου στα μέσα ψυχαγωγίας, και On Writing (2000 - Περί Συγγραφής, Bell), στο οποίο γράφει για τη συγγραφική τέχνη, αλλά και τη ζωή του.

_____ _____ _____
*Και ο Μικρός ο Ρόλαντ στον Σκοτεινό τον Πύργο Ήρθε (γνωστό ποίημα του Άγγλου Ρόμπερτ Μπράουνινγκ), Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ταινίες γουέστερν, Αρθουριανοί Θρύλοι και άλλα.

Η Τέχνη του Δρόμου στην Αθήνα

Πριν μερικές ημέρες δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στους New York Times, στο οποίο η Αθήνα αποκαλείται η σύγχρονη Μέκκα του ευρωπαϊκού street art. Δε γνωρίζω αν ο χαρακτηρισμός αυτός είναι υπερβολικός ή όχι, πάντως είναι αναμφίβολο πως η συγκεκριμένη μορφή τέχνης ανθίζει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πρωτεύουσα.

Οδός Πιττακή, Μοναστηράκι

Δυστυχώς, πολλοί συγχέουν την τέχνη του δρόμου με τις ταγκιές, τις απλές υπογραφές δηλαδή ατόμων που κάνουν γκράφιτι, κάτι που πράγματι πλησιάζει προς το βανδαλισμό. Αντιθέτως, σε όλη την Αθήνα, και ιδιαίτερα στο κέντρο και στις γύρω συνοικίες, έχουν κάνει την εμφάνισή τους πανέμορφα γκράφιτι, μερικά εκ των οποίων αληθινά έργα τέχνης. Αυτά λοιπόν τα έργα είναι που ομορφαίνουν μια πόλη γκρίζα και γερασμένη και προκαλούν αισθήματα ευφορίας. Γιατί άλλο να βλέπεις ένα μισοξεφλουδισμένο τοίχο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου και άλλο μια αστεία φιγούρα ή ένα εντυπωσιακό καράβι.

Εκφράσεις της street art μπορούν πλέον να βρεθούν παντού: στους τοίχους, τα τρένα, τα φορτηγά, τις τράπεζες, τα περίπτερα και τα παρατημένα κτίρια. Σε γενικές γραμμές, οι graffiti artists δεν έχουν προβλήματα με την αστυνομία στην Αθήνα, αν και πάντα υπάρχει ο παράγοντας «τι πας να κάνεις και πού».

Η street art έκανε τα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980. Σήμερα, σχετίζεται άρρηκτα με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας. Ο iNo, ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες street artists, υποστηρίζει πως η οικονομική κρίση προκάλεσε ένα ξέσπασμα δημιουργικής ενέργειας, το οποίο με τη σειρά του οδήγησε στην εξάπλωση του γκράφιτι στους δρόμους της Αθήνας. «Αν θες να μάθεις για την πόλη, μπορείς να κοιτάξεις τους τοίχους της», δήλωσε στους New York Times.

Ο Σόλων στο Μεταξουργείο, έργο του iNo

«Εκεί που θα έπινα και θα γινόμουν χάλιας και μπεκρής λόγω των εκάστοτε περιστάσεων, πήγαινα έβαφα και ίσιωνα ψυχολογικά, ηρεμούσα, σκεφτόμουν πιο καθαρά», έχει πει σε μια συνέντευξή του ο writer με το ψευδώνυμο INTS.

Adiós Gabo!

Έφυγε χθες από τη ζωή ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, γνωστός ως Γκάμπο στη Λατινική Αμερική, ύστερα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο των λεμφαδένων. Ο Μάρκες θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μορφές της ισπανόφωνης λογοτεχνίας και ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του μαγικού ρεαλισμού, ρεύματος που χαρακτηρίζεται από μαγικά στοιχεία και γεγονότα σε κατά τ' άλλα πραγματικές καταστάσεις.

Συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, έχοντας γράψει μνημειώδη μυθιστορήματα, με κυριότερα τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς (1967), Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη (1975), Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου (1981) και Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (1985). Τα βιβλία του του χάρισαν παγκόσμια φήμη, κερδίζοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982.

Είχε τη φήμη του αριστερού διανοούμενου: ποτέ δε σταμάτησε ν' ασκεί ανηλεή κριτική στους πολιτικούς της πατρίδας τους και στο λεγόμενο Πόλεμο κατά των Ναρκωτικών των ΗΠΑ, ο οποίος, όπως έλεγε, δεν είναι «τίποτε άλλο παρά ένα εργαλείο επέμβασης στη Λατινική Αμερική».

Πολλά από τα έργα του, χαρακτηριζόμενα από απλότητα και ευαισθησία, τοποθετούνταν στο φανταστικό χωριό Μακόντο, εμπνευσμένο από τη γενέτειρά του Αρακατάκα. Στα βιβλία του ερευνούσε συχνά τα ζητήματα της μοναξιάς και της θλίψης, αλλά και τα προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια τώρα την πατρίδα του.

                     Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη.

Μετά τα Μεσάνυχτα

Σήμερα θα ασχοληθώ με μια ταινία του αγαπημένου μου Μάρτιν Σκορσέζε. Όχι όμως, με κάποιο από τα (πολλά) γνωστά του αριστουργήματα, αλλά με μια ξεχασμένη του ταινία. Μια ταινία που όταν κυκλοφόρησε, κέρδισε τους κριτικούς, αλλά όχι το κοινό, με αποτέλεσμα λίγοι να τη θυμούνται σήμερα. Παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ταινία προτάθηκε για μια Χρυσή Σφαίρα, βραβεία BAFTA και César, ενώ ο Σκορσέζε κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στις Κάννες. Προσωπικά, την κατατάσσω μέσα στις δέκα καλύτερες δουλειές του Σκορσέζε.

Υπόθεση

Ο Πωλ (Griffin Dunne), ένας απλός χειριστής υπολογιστών (η ταινία γυρίστηκε το 1985, όταν οι προσωπικοί υπολογιστές ήταν ακόμα στην αρχή τους), γνωρίζει σ' ένα καφέ μια όμορφη κοπέλα (Rosanna Arquette). Η άγνωστη τον καλεί να την επισκεφτεί στο σπίτι της φίλης της, στο κέντρο της Νέας Υόρκης, όπου μένει προσωρινά. Το ίδιο βράδυ, γεμάτος ελπίδα, αποφασίζει να πάει να τη βρει. Ωστόσο, η ατυχία τον συναντά με το που θα βγει στο δρόμο. Το περίεργο αυτό ραντεβού δε θα καταλήξει όπως θα ήλπιζε και δυστυχώς γι' αυτόν, αλλά ευτυχώς για εμάς, θα ζήσει το χειρότερο βράδυ της ζωής του.

Κριτική

Πριν καν δω την ταινία, περίμενα να είναι απλώς μια καλή ταινία με την οποία περνάς ευχάριστα την ώρα σου. Ωστόσο διαψεύσθηκα, αφού το Μετά τα Μεσάνυχτα αποδείχθηκε κάτι παραπάνω. Η ταινία αντλεί το χιούμορ της περισσότερο από τις καταστάσεις του πρωταγωνιστή και τις εκφράσεις των ηθοποιών, παρά από συγκεκριμένες ατάκες, οι οποίες όμως δε λείπουν. Ο Ντιουν είναι πολύ καλός στο ρόλο του, όπως άλλωστε και οι συμπρωταγωνίστριές του, Ροζάνα Αρκέτ, Τέρι Γκαρ και Κάθριν Ο' Χάρα. Η σκηνοθεσία του Σκορσέζε ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας κωμωδίας και με το παραπάνω, ενώ ωραία είναι και η φωτογραφία του Μίκαελ Μπάλχαους. Να σημειωθεί πως αυτή είναι η πρώτη από τις πολλές συνεργασίες του Σκορσέζε με τον Μπάλχαους (Goodfellas, Gangs of New York, The Departed κά). Τέλος, θεωρώ πως η ταινία έχει το σωστό μέγεθος.

Ο Γκρίφιν Ντιουν (αριστερά) προσθέτει πολλά στην ταινία

Ας περάσουμε στα αρνητικά της ταινίας. Στο δεύτερο μισό της ταινίας, εξατμίζεται αρκετό από το χιούμορ που σε τραβάει στην αρχή της. Παράλληλα, όμως, το χιούμορ που τράβηξε εμένα, μπορεί να μην ενθουσιάσει κάποιον άλλο θεατή, καθώς είναι αρκετά υπόγειο. Επιπλέον, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν υπερβολικές τις συμπτώσεις που βρίσκουν τον πρωταγωνιστή.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: After Hours
• Είδος: Μαύρη κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
• Σενάριο: Joseph Minion
• Πρωταγωνιστές: Griffin Dunne, Rosanna Arquette, Catherine O' Hara, Teri Garr
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/1985
• Διάρκεια: 97 λεπτά

Το Φαινόμενο Game of Thrones

Με αφορμή την πρεμιέρα της τέταρτης σεζόν του Game of Thrones, αποφάσισα να προσπαθήσω να εξηγήσω με λίγα λόγια το γιατί αυτή η σειρά έχει εξελιχθεί στην πιο μαζική pop culture μανία των τελευταίων ετών. Δεν κρύβω πως κι εγώ είμαι φαν της σειράς αυτής, οπότε ξέρω αρκετά καλά τα πλεονεκτήματά της. Valar morghulis λοιπόν και ξεκινάμε.

Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να σταθώ στο τεχνικό κομμάτι. Η παραγωγή είναι πολύ υψηλού επιπέδου, επιπέδου που αγγίζει αυτό του κινηματογράφου. Σε γενικές γραμμές, η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και η φωτογραφία ακόμα καλύτερη. Αυτό που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη σειρά, όμως, είναι το εκπληκτικό σενάριο, που είναι γεμάτο ίντριγκα, πάθη, έρωτες, δολοπλοκίες, παρεξηγήσεις και κόντρες. Το σενάριο είναι αναμφισβήτητα εκείνο που προσελκύει άτομα άσχετα από το fantasy genre.

Επιπλέον, εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στον τομέα του κάστινγκ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, έχουν επιλεγεί οι καταλληλότεροι ηθοποιοί. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν ο κάθε φαν μπορεί να «αγαπά» και από ένα διαφορετικό χαρακτήρα, παρότι υπάρχουν ορισμένα κοινά σημεία. Ποιον να πρωτοαναφέρεις; Τον στιβαρό Σον Μπιν (Νεντ Σταρκ) ή την αφοπλιστική Εμίλια Κλαρκ (Νταϊνέρυς Ταργκάρυεν); Τον πολυαγαπημένο Πίτερ Ντίνκλατζ (Τύριον Λάννιστερ) ή τον απεχθή Τζακ Γκλήσον (Τζόφρυ Μπαράθηον); Ειδικά στον τελευταίο αξίζουν πολλά μπράβο, καθώς έχει πλέον γίνει ο ορισμός του κακού που αγαπάμε να μισούμε.

Μερικοί από τους πρωταγωνιστές της σειράς

Αν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά στην ουσία, θα δούμε πως το Game of Thrones διαθέτει ένα ρεαλισμό, που σπάνια συναντά κανείς σε δουλειές της μικρής ή της μεγάλης οθόνης. Όταν λέω ρεαλισμό, βέβαια, δεν εννοώ την απουσία νάνων ή ξωτικών, αφού στη σειρά εμφανίζονται δράκοι, ζόμπι και άλλα πράγματα του φανταστικού. Εννοώ ένα ρεαλισμό σχετικά με την ψυχοσύνθεση και τις πράξεις των πρωταγωνιστών και τα γεγονότα στο σύνολό τους. Οι χαρακτήρες δεν είναι μονολιθικοί. Δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ καλών και κακών, όπως στα έργα του Τόλκιν. Υπάρχουν μόνο αυτοί οι χαρακτήρες που συμπαθείς και αυτοί που μισείς. Σε αυτό το επίτευγμα, τα εύσημα θα πρέπει ν' αποδοθούν στο συγγραφέα των βιβλίων, Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, στα οποία έχει βασιστεί η σειρά, αλλά και στους δημιουργούς της, Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουάις.

Για όλους τους λόγους που αναλύθηκαν παραπάνω το Game of Thrones έχει καταφέρει να αγγίξει ένα σχετικά ευρύ φάσμα ηλικιών. Τη σειρά παρακολουθούν πέρα από έφηβους και μετα-έφηβους (aka εικοσάρηδες), άτομα που έχουν πατήσει τα λεγόμενα «άντα». Όπως καταλαβαίνετε, είναι λίγο δύσκολο να βρει κανείς έναν πενηντάρη που να περιμένει σαν τρελός το επόμενο επεισόδιο, ωστόσο έχω ακούει για περίπτωση γονιού (φαντάζομαι σ' αυτήν την ηλικία περίπου), ο οποίος τέλειωσε δύο σεζόν μέσα σε μια βδομάδα!

Ας περάσουμε τώρα στο θέμα των φύλων. Τόσο το βιβλίο, όσο κυρίως η σειρά, παρουσιάζει δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, πολύ καλά δουλεμένους. Όπως καταλαβαίνετε, το γεγονός αυτό έχει κάνει το Game of Thrones ιδιαίτερα αγαπητό και μεταξύ του γυναικείου πληθυσμού. Από τις, αν μη τι άλλο, δυναμικές παρουσίες των Καλίσι και Άρυα Στάρκ έως τη ραδιούργα Σέρσεϊ Λάννιστερ, ο κόσμος του Γουέστερος είναι γεμάτος γυναίκες που (ευτυχώς) δεν κάθονται στ' αυγά τους, αλλά συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στο παιχνίδι του στέμματος. Τα νούμερα άλλωστε τα λένε όλα: σύμφωνα με φετινά στοιχεία που δημοσίευσε το αμερικανικό περιοδικό Wired, το 42% των τηλεθεατών του Game of Thrones είναι γυναίκες.