... and now for something completely different

Οι λέξεις αυτές αποτελούν για κάποιους τον ορισμό του γέλιου. Σε κάποιους είναι τελείως άγνωστες. Το άρθρο αυτό λοιπόν είναι γραμμένο για τους δεύτερους. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορούν να το διαβάσουν και οι πρώτοι, αν δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Οι λεβέντες στους οποίους αναφέρεται η δημοσίευση

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1969 οι Έρικ Άιντλ, Μάικλ Πέιλιν, Τέρι Γκίλιαμ, Τζον Κλιζ, Γκράχαμ Τσάπμαν και Τέρι Τζόουνς, γνωστοί ως Monty Python, δημιούργησαν την κωμική εκπομπή Monty Python's Flying Circus για το BBC. Η εκπομπή αποτελούνταν από σκετσάκια και δε διέθετε κάποια συνοχή. Χρησιμοποιώντας κυρίως σουρεαλιστικό και μαύρο χιούμορ, η ομάδα σατίριζε τη νοοτροπία της βρετανικής ζωής. Όντας όλοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, το χιούμορ τους ήταν πνευματώδες, με πληθώρα φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών. Η εκπομπή κράτησε τέσσερις σεζόν και άφησε εποχή στην ιστορία της μικρής οθόνης.

Το 1971 βγήκε η ταινία And Now for Something Completely Different. Αποτελούμενη από σκετσάκια της εκπομπής που είχαν ξαναγυρίσει, η ταινία προοριζόταν ουσιαστικά για το αμερικανικό κοινό, το οποίο δεν είχε μέχρι τότε δει την εκπομπή. Ο τίτλος προέρχεται από τη φράση που έλεγε ο Τζον Κλιζ για να ενώσει τα διάφορα σκετς, ευρισκόμενος σε περίεργες καταστάσεις (π.χ. ενώ τον σούβλιζαν ή πάνω σ' ένα γραφείο φορώντας ροζ μπικίνι).

Λίγο πριν την ολοκλήρωση της τέταρτης σεζόν ο Τζον Κλιζ αποχώρησε και έτσι διεκόπη η εκπομπή. Ευτυχώς όμως, οι Monty Python δε διαλύθηκαν. Το 1975 κυκλοφόρησε η πρώτη κανονική τους ταινία, Monty Python and the Holy Grail (Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης). Ήταν μια παρωδία του θρύλου του Βασιλιά Αρθούρου, όπου έγινε και πάλι χρήση του χαρακτηριστικού σουρεάλ χιούμορ της ομάδας. Σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.

Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε το Monty Python's Life of Brian (Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!). Ακολουθώντας τη ζωή ενός νεαρού Εβραίου, που λανθασμένα θεωρείται ο Μεσσίας, η ταινία καυτηριάζει κυρίως το θρησκευτικό φανατισμό, χωρίς ωστόσο να προσβάλλει το πρόσωπο του Χριστού. Σύμφωνα με κάποιους είναι η καλύτερη ταινία των Monty Python, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τη θεωρούν τη σπουδαιότερη κωμωδία στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μετά την ταινία αυτή, που βραβεύτηκε στις Κάννες παρακαλώ, ακολούθησε το 1983 το Monty Python's Meaning of Life. Παρότι αποτελείται και αυτή από σκετσάκια, αυτά δεν είναι από την εκπομπή, αλλά καινούργιο υλικό. Κατά κοινή ομολογία δεν είναι τόσο καλή όσο οι προηγούμενες δουλειές της ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνει το θεατή να γελάσει δυνατά.

Αυτή ήταν και η τελευταία δουλειά των Monty Python. Ο καθένας ακολούθησε σόλο καριέρα, παρόλο που κάποιοι συνεργάστηκαν μεταξύ τους, όπως οι Τέρι Γκίλιαμ και Έρικ Άιντλ στην ταινία του πρώτου, The Adventures of Baron Munchausen (Οι Περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν). Κάθε φήμη για επανένωσή τους, σταμάτησε το 1989 με το θάνατο του Γκράχαμ Τσάπμαν από καρκίνο.

Τα χρόνια πέρασαν με το κάθε μέλος να ακολουθεί δικιά του πορεία αν και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν αρκετές φορές σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες. Η τελευταία φορά που το κοινό είχε την ευκαιρία να τους απολαύσει ήταν το 1998 στο φεστιβάλ κωμωδίας στο Άσπεν. Μέχρι που το 2013 ανακοινώθηκε ότι όλοι οι εναπομείναντες Monty Python θα έδιναν μία και μόνο παράσταση στην O2 Arena του Λονδίνου την 1 Ιουλίου 2014. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η προπώληση χρειάστηκαν μόλις 43 δευτερόλεπτα για να εξαντληθούν τα εισιτήρια! Τελικά προστέθηκαν άλλες πέντε παραστάσεις.

(Από αριστερά προς δεξιά)
Πίσω: Γράχαμ Τσάπμαν, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ
Μπροστά: Τέρι Τζόουνς, Τζον Κλιζ, Μάικλ Πέιλιν

Το Φαινόμενο Game of Thrones

Με αφορμή την πρεμιέρα της τέταρτης σεζόν του Game of Thrones, αποφάσισα να προσπαθήσω να εξηγήσω με λίγα λόγια το γιατί αυτή η σειρά έχει εξελιχθεί στην πιο μαζική pop culture μανία των τελευταίων ετών. Δεν κρύβω πως κι εγώ είμαι φαν της σειράς αυτής, οπότε ξέρω αρκετά καλά τα πλεονεκτήματά της. Valar morghulis λοιπόν και ξεκινάμε.

Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να σταθώ στο τεχνικό κομμάτι. Η παραγωγή είναι πολύ υψηλού επιπέδου, επιπέδου που αγγίζει αυτό του κινηματογράφου. Σε γενικές γραμμές, η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και η φωτογραφία ακόμα καλύτερη. Αυτό που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη σειρά, όμως, είναι το εκπληκτικό σενάριο, που είναι γεμάτο ίντριγκα, πάθη, έρωτες, δολοπλοκίες, παρεξηγήσεις και κόντρες. Το σενάριο είναι αναμφισβήτητα εκείνο που προσελκύει άτομα άσχετα από το fantasy genre.

Επιπλέον, εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στον τομέα του κάστινγκ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, έχουν επιλεγεί οι καταλληλότεροι ηθοποιοί. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν ο κάθε φαν μπορεί να «αγαπά» και από ένα διαφορετικό χαρακτήρα, παρότι υπάρχουν ορισμένα κοινά σημεία. Ποιον να πρωτοαναφέρεις; Τον στιβαρό Σον Μπιν (Νεντ Σταρκ) ή την αφοπλιστική Εμίλια Κλαρκ (Νταϊνέρυς Ταργκάρυεν); Τον πολυαγαπημένο Πίτερ Ντίνκλατζ (Τύριον Λάννιστερ) ή τον απεχθή Τζακ Γκλήσον (Τζόφρυ Μπαράθηον); Ειδικά στον τελευταίο αξίζουν πολλά μπράβο, καθώς έχει πλέον γίνει ο ορισμός του κακού που αγαπάμε να μισούμε.

Μερικοί από τους πρωταγωνιστές της σειράς

Αν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά στην ουσία, θα δούμε πως το Game of Thrones διαθέτει ένα ρεαλισμό, που σπάνια συναντά κανείς σε δουλειές της μικρής ή της μεγάλης οθόνης. Όταν λέω ρεαλισμό, βέβαια, δεν εννοώ την απουσία νάνων ή ξωτικών, αφού στη σειρά εμφανίζονται δράκοι, ζόμπι και άλλα πράγματα του φανταστικού. Εννοώ ένα ρεαλισμό σχετικά με την ψυχοσύνθεση και τις πράξεις των πρωταγωνιστών και τα γεγονότα στο σύνολό τους. Οι χαρακτήρες δεν είναι μονολιθικοί. Δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ καλών και κακών, όπως στα έργα του Τόλκιν. Υπάρχουν μόνο αυτοί οι χαρακτήρες που συμπαθείς και αυτοί που μισείς. Σε αυτό το επίτευγμα, τα εύσημα θα πρέπει ν' αποδοθούν στο συγγραφέα των βιβλίων, Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν, στα οποία έχει βασιστεί η σειρά, αλλά και στους δημιουργούς της, Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουάις.

Για όλους τους λόγους που αναλύθηκαν παραπάνω το Game of Thrones έχει καταφέρει να αγγίξει ένα σχετικά ευρύ φάσμα ηλικιών. Τη σειρά παρακολουθούν πέρα από έφηβους και μετα-έφηβους (aka εικοσάρηδες), άτομα που έχουν πατήσει τα λεγόμενα «άντα». Όπως καταλαβαίνετε, είναι λίγο δύσκολο να βρει κανείς έναν πενηντάρη που να περιμένει σαν τρελός το επόμενο επεισόδιο, ωστόσο έχω ακούει για περίπτωση γονιού (φαντάζομαι σ' αυτήν την ηλικία περίπου), ο οποίος τέλειωσε δύο σεζόν μέσα σε μια βδομάδα!

Ας περάσουμε τώρα στο θέμα των φύλων. Τόσο το βιβλίο, όσο κυρίως η σειρά, παρουσιάζει δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, πολύ καλά δουλεμένους. Όπως καταλαβαίνετε, το γεγονός αυτό έχει κάνει το Game of Thrones ιδιαίτερα αγαπητό και μεταξύ του γυναικείου πληθυσμού. Από τις, αν μη τι άλλο, δυναμικές παρουσίες των Καλίσι και Άρυα Στάρκ έως τη ραδιούργα Σέρσεϊ Λάννιστερ, ο κόσμος του Γουέστερος είναι γεμάτος γυναίκες που (ευτυχώς) δεν κάθονται στ' αυγά τους, αλλά συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στο παιχνίδι του στέμματος. Τα νούμερα άλλωστε τα λένε όλα: σύμφωνα με φετινά στοιχεία που δημοσίευσε το αμερικανικό περιοδικό Wired, το 42% των τηλεθεατών του Game of Thrones είναι γυναίκες.