Το Θεώρημα Μηδέν

Για τους θαυμαστές του Τέρι Γκίλιαμ, στους οποίους περιλαμβάνομαι κι εγώ, η ταινία αυτή αποτελούσε ένα σπουδαίο γεγονός. Ο Γκίλιαμ, συνεργαζόμενος μ' ένα ενδιαφέρον καστ ηθοποιών, επέστρεφε στα λημέρια της επιστημονικής φαντασίας, όπου έχει διαπρέψει με τα αριστουργηματικά Brazil και 12 Monkeys.

Υπόθεση

Ο Κοέν Λεθ (Κριστόφ Βαλτς) είναι ένας εκκεντρικός μαθηματικός, που ζει απομονωμένος στο επιβλητικό του σπίτι, μέσα σ' έναν δυστοπικό κόσμο. Εργάζεται εξαντλητικά σε μια πανίσχυρη εταιρία, της οποίας πρόεδρος είναι ο "Διαχειριστής" (Ματ Ντέιμον). Η μυστηριώδης αυτός άντρας αναθέτει στον Λεθ να αποδείξει το Θεώρημα του Μηδενός, του οποίου η μαθηματική φόρμουλα θα αποφανθεί εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα. Πάσχοντας από υπαρξιακό άγχος, η ζωή του αλλάζει άρδην όταν γνωρίζεται με τον γιο του εργοδότη του Μπομπ (Λούκας Χέτζις), αλλά και τη γοητευτική Μπέινσλι (Μελανί Τιερί).

Κριτική

Ας αρχίσουμε από τα (λιγοστά) θετικά της ταινίας. Το καστ είναι αρκετά καλό. Ίσως περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον πρωταγωνιστή Κριστόφ Βαλτς, που όμως έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Η φωτογραφία του Νικόλα Πεκορίνι είναι εξαιρετική, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Η Μελανί Τιερί είναι ίσως ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το έργο

Οι ιδέες του Γκίλιαμ είναι, στην πλειονότητά τους, μάλλον παλιομοδίτικες, παρότι υπήρχαν ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σκηνοθέτης φαίνεται κουρασμένος, ανακυκλώνοντας θέματα που έχει θίξει στο παρελθόν και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο. Η χαοτική του οπτική, που σε άλλες περιπτώσεις είναι eye candy, στην ταινία αυτή ήταν κουραστική. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να μη θυμάται κάτι συγκεκριμένο από την ταινία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Zero Theorem
• Είδος: επιστημονική φαντασία, δράμα
• Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
• Σενάριο: Pat Rushin
• Πρωταγωνιστές: Christoph Waltz, Lucas Hedges, Mélanie Thierry
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/2013
• Διάρκεια: 107 λεπτά

Ο Πρώτος Αγώνας του MJ

Στις 26 Οκτωβρίου του 1984, πριν 30 χρόνια δηλαδή, ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε το ντεμπούτο του στο NBA με τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς. Ο κατά πολλούς κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών έμελλε να γράψει ιστορία στο άθλημα του μπάσκετ, αλλά τότε λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν μια τέτοια πορεία.

Το ντραφτ του 1984 ήταν πραγματικά σπουδαίο, αφού επιλέχθηκαν θρυλικοί παίχτες, όπως ο Χακίμ Ολαζουόν, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και ο Τζον Στόκτον. Ο Μάικλ Τζόρνταν επιλέχτηκε στο νούμερο 3 από τους Μπουλς και λίγους μήνες αργότερα έπαιξε το πρώτο του επαγγελματικό παιχνίδι, κόντρα στους Ουάσιγκτον Μπούλετς. Οι Μπουλς κέρδισαν εύκολα με 109-93 τους αντιπάλους τους, ενώ ο ίδιος ο Τζόρνταν έκανε έναν εξαιρετικό αγώνα: σκόραρε 16 πόντους, μοίρασε 7 ασίστ και μάζεψε 6 ριμπάουντ.

Ξεκίνησε, έτσι, μια απίστευτη χρονιά για τον Τζόρνταν, αφού τελείωσε την κανονική σεζόν με 28,2 πόντους, 6,5 ριμπάουντ και 5,9 ασίστ ανά παιχνίδι, κερδίζοντας επάξια το βραβείο του Ρούκι της Χρονιάς. Στα πλέι-οφ έκανε επίσης τρομερές εμφανίσεις (29,3 πόντοι, 5,8 ριμπάουντ και 8,5 ασίστ μ.ό.), αλλά η ομάδα του αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τους Μιλγουόκι Μπακς. Κι όμως οι σεζόν που θ' ακολουθούσαν για τον Air θα ήταν ακόμα πιο μαγικές.

Ο Ανθρωπιστής Πικάσο

Σαν σήμερα, στις 25 Οκτωβρίου του 1881, γεννήθηκε ο Πάμπλο Πικάσο. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα, όντας εκ των πρωτοπόρων του Κυβισμού και του κολλάζ. Επηρέασε όσο λίγοι τη σύγχρονη τέχνη και πολλοί από τους πίνακές του περιλαμβάνονται στ' ακριβότερα έργα τέχνης.

Πέρα όμως από εικαστική αξία, ο Πικάσο διέθετε και ανθρωπιστική συνείδηση. Μέσα από τα έργα του προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη βία οποιασδήποτε μορφής. Σε μερικά εκφράζει την αντίθεσή του στον πόλεμο, ενώ σε άλλα στηλιτεύει τον φασισμό που επικρατούσε στη χώρα του επί δικτατορίας του Φράνκο.

Όνειρο και Ψέμα του Φράνκο: ο πρώτος ξεκάθαρα πολιτικός πίνακας του Πικάσο.
Δημιουργήθηκε για να κυκλοφορήσει σε καρτ ποστάλ, με σκοπό τη συγκέντρωση
χρημάτων υπέρ των Δημοκρατικών

Η περίφημη Γκέρνικα, έργο αντίδρασης στην ισοπέδωση της ομώνυμης βάσκικης
πόλης από τα βομβαρδιστικά του Χίτλερ το 1937. Όταν ένας Γερμανός αξιωματικός
ρώτησε τον Πικάσο «Εσείς το κάνατε αυτό;», εκείνος απάντησε «Όχι, εσείς.»

Το Οστεοφυλάκιο, ένας πίνακας-διαμαρτυρία για τις βαναυσότητες
των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Ο πίνακας Σφαγή στην Κορέα παρουσιάζει τις μαζικές δολοφονίες αμάχων στην
πόλη Σιντσόν, κατά τον Πόλεμο της Κορέας

Αστακό Παρακαλώ;

Ο Γιώργος Λάνθιμος, το μεγαλύτερο όνομα που διαθέτει αυτή τη στιγμή ο ελληνικός κινηματογράφος, ετοιμάζεται για την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία. Θα ονομάζεται Lobster και θα έχει ένα μάλλον ενδιαφέρον και ταλαντούχο καστ: Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λεά Σεϊντού και Τζον Κ. Ράιλι είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστές.

Φωτογραφία της ταινίας που δημοσιεύτηκε
πριν μερικούς μήνες

Η υπόθεση έχει ως εξής. Στο δυστοπικό μέλλον οι άνθρωποι αναγκάζονται να βρουν το ταίρι τους μέσα σ' ένα ξενοδοχείο, σε μια περίοδο 45 ημερών. Όσοι αποτυγχάνουν, μετατρέπονται σε ζώα και τους στέλνουν στο δάσος. Αν μη τι άλλο η κεντρική ιδέα είναι άκρως πρωτότυπη και αυξάνει ακόμα περισσότερο την ανυπομονησία μας.

Το σενάριο είναι του Λάνθιμου και του μόνιμου συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου. Η ταινία, που βρίσκεται πλέον στο στάδιο του post-production, είναι μια συμπαραγωγή της Ελλάδας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιρλανδίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Δουβλίνο και άλλες περιοχές της Ιρλανδίας.

Ο Κόρτο Μαλτέζε Επιστρέφει

Ο Κόρτο Μαλτέζε αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες κόμικς στην Ευρώπη. Δημιουργήθηκε το 1967 από τον σπουδαίο Hugo Pratt και η τελευταία του ιστορία δημοσιεύτηκε το 1989. Πρόσφατα όμως ανακοινώθηκε από τον βελγικό εκδοτικό οίκο Casterman, που επί σειρά ετών εκδίδει τα άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε, ότι το 2015 θα κυκλοφορήσει μια νέα ιστορία του.

Καθώς ο Pratt πέθανε το 1995, οι Ισπανοί Juan Díaz Canales, συγγραφέας του βραβευμένου Blacksad, και ο έμπειρος σχεδιαστής Rubén Pellejero. είναι αυτοί που θ' αναλάβουν το δύσκολο έργο αναβίωσης του δημοφιλούς ήρωα.

Οι πρώτες αντιδράσεις των περισσότερων θαυμαστών του Κόρτο Μαλτέζε δεν ήταν ιδιαίτερα θετικές, τόσο στη Γαλλία, όσο και στη χώρα μας. Παρότι αναγνωρίζουν ότι οι δύο συντελεστές είναι αξιολογότατοι, θεωρούν τον ρομαντικό ναύτη ένα τοτέμ που δε θα έπρεπε να αγγίξει άλλος, πόσο μάλλον να γίνει ένα ακόμα franchise στον κόσμο της ένατης τέχνης. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ένας ήρωας δεν πεθαίνει μαζί με τον δημιουργό του, αλλά παραμένει στο χρόνο και άρα μπορεί να εξελιχτεί. Όπως και να έχει, το όλο εγχείρημα θα αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον.