Short Fuse - Μια Έκπληξη για το Ελληνικό Σινεμά

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε στο YouTube το trailer της επερχόμενης ταινίας των Κώστα Σκύφτα (σκηνοθεσία, σενάριο), Ανδρέα Λαμπρόπουλου (σκηνοθεσία) και Κωνσταντίνου Μουτσινά (σενάριο), με τίτλο Short Fuse. Πρόκειται για μια ταινία δράσης με μπόλικα στοιχεία θρίλερ, όπως φαίνεται από το βίντεο. Στην ταινία παίρνουν μέρος πλήθος γνωστών Ελλήνων ηθοποιών (Γιώργος Καραμίχος, Ειρήνη Μπαλτά, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Ορφανός, Θοδωρής Αθερίδης κ.ά.), ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει ο Αποστόλης Τότσικας.

Κρίνοντας από το trailer φαίνεται μια πολύ καλή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, το σημαντικό είναι ότι όλο και περισσότεροι νέοι ασχολούνται με ταινίες είδους (Το Κακό, Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα), κάτι που μπορεί ν' ανανεώσει σε σημαντικό βαθμό τον ελληνικό κινηματογράφο. Το Short Fuse αναμένεται να βγει στις αίθουσες μέσα στο 2015.

5 Σπουδαίες Ταινίες που δεν Πραγματοποιήθηκαν Ποτέ

Σε γενικές γραμμές το κοινό έχει την αίσθηση ότι κάθε ταινία που ξεκινάει, τελειώνει κιόλας. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, αφού υπάρχουν πάμπολλες ταινίες που σταμάτησαν στ' αρχικά στάδια ή στη μέση και ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκονται πολλά projects από σπουδαίους σκηνοθέτες, τα οποία ποτέ δεν έφτασαν στη μεγάλη οθόνη.

Napoleon του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Ο Κιούμπρικ μελετούσε με μεγάλη ζέση τη ζωή του Ναπολέοντα και σκόπευε να σκηνοθετήσει το βιογραφικό αυτό έπος μετά το 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος (1968). Είχε γράψει το σενάριο ήδη από το 1961 κι είχε έρθει σε επαφή με διάφορους ηθοποιούς, συμπεριλαμβανομένων των Όσκαρ Βέρνερ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και Όντρεϊ Χέπμπορν για το ρόλο της Ζοζεφίνας. Η ταινία είχε μπει για τα καλά στο προ-παραγωγικό κομμάτι, αλλά η Metro-Goldwyn-Mayer έβαλε φρένο, λόγω των υψηλών οικονομικών απαιτήσεων.

Leningrad: The 900 Days του Σέρτζιο Λεόνε

Τελειώνοντας την ταινία Κάποτε στην Αμερική, ο Λεόνε ήθελε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο Οι 900 Ημέρες: Η Πολιορκεία του Λένινγκραντ, γραμμένο από τον Αμερικανό δημοσιογράφο Χάρισον Σαλισμπέρι. Δεν είχε γράψει το σενάριο, παρότι είχε σκεφτεί την εναρκτήρια σκηνή, τη βασική πλοκή και το τέλος. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήθελε τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ενώ είχε συμφωνήσει με τους συχνούς του συνεργάτες Ένιο Μορικόνε και Τονίνο Ντέλι Κόλι για το soundtrack και τη φωτογραφία αντίστοιχα. Δυστυχώς, ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης πέθανε δύο μέρες προτού υπογράψει το συμβόλαιο για την ταινία.

Dune του Αλεχάντρο Γιοδορόφσκι

Ίσως η πιο γνωστή απραγματοποίητη ταινία. Το 1974 o Γιοδορόφσκι ξεκίνησε τα σχέδιά του για την ταινία, έχοντας κατά νου μια ονειρική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών, που περιλάμβανε τους Σαλβαντόρ Νταλί, Όρσον Γουέλς, Pink Floyd, Καρλχάιντς Στοκχάουζεν, Moebius, Χ. Ρ. Γκίγκερ και Νταν Ο' Μπάνον. Το φιλόδοξο, σχεδόν τρελό, project αυτό ακυρώθηκε το 1976, αφού από τα 9,5 εκατομμύρια δολάρια του μπάτζετ τα 2 είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί στα προ-παραγωγικά στάδια και καμία εταιρία δεν ήταν διατεθειμένη να αναλάβει τα έξοδα παραγωγής.

Kaleidoscope του Άλφρεντ Χίτσκοκ

Βλέποντας την ταινία Blow Up (1966) του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο Χίτσκοκ αισθάνθηκε ότι οι καιροί τον είχαν ξεπεράσει και ήθελε να σκηνοθετήσει μια ταινία με σκηνές απροκάλυπτης βίας και σεξ. Μετά τη συγγραφή του σεναρίου από το φίλο του Μπεν Λέβι έκανε πολλά δοκιμαστικά γυρίσματα. Η Universal απέρριψε την ταινία, θεωρώντας την πολύ τολμηρή, σχεδόν αηδιαστική, παρότι ο μετρ του θρίλερ υποσχέθηκε ότι θα τη γύριζε με μικρό μπάτζετ. Αργότερα ορισμένες ιδέες του για την ταινία αυτή ενσωματώθηκαν στο Frenzy (1972).

An American Tragedy του Σεργκέι Αϊζενστάιν

Το 1930 η Paramount έδωσε την ευκαιρία στο μεγάλο Ρώσο σκηνοθέτη να γυρίσει μια ταινία στις ΗΠΑ. Μετά από συζητήσεις, η ίδια η εταιρία πρότεινε τη μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Θίοντορ Ντράιζερ. Ο Αϊζενστάιν ενθουσιάστηκε με την ιδέα και γρήγορα ολοκλήρωσε το σενάριο. Η Paramount, όμως, το βρήκε πολύ καταθλιπτικό για να γίνει εμπορική επιτυχία. Εκτός αυτού οι φόβοι για εισροή κομμουνιστικών ιδεών στον αμερικανικό κινηματογράφο οδήγησε στη λύση του συμβολαίου με τον Αϊζενστάιν.

Κομικομάνια

Οι εκδόσεις του Comicon-Shop, του γνωστού κομιξάδικου της οδού Σόλωνος, διοργανώνουν την έκθεση κόμικς «ΚΟΜΙΚΟΜΑΝΙΑ», η οποία θα κρατήσει από τις 5 Δεκέμβρη έως τις 6 Ιανουαρίου. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον, επίσης στην οδό Σόλωνος, και θα περιλαμβάνει signings από διάφορους δημιουργούς, παρουσιάσεις νέων τίτλων και κληρώσεις δώρων. Μεταξύ των κομιστών που θα συμμετέχουν στην έκθεση είναι οι Βάλια Καπάδαη, Malk, Λευτέρης Καλυμιός, Χρήστος Μακροζαχόπουλος, Παναγιώτης Τσαούσης και Κώστας Φραγκιαδάκης.

Η Ενωμένη (;) Γερμανία

Σε μερικές μέρες, οι Γερμανοί θα γιορτάσουν την 25η επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου και την επανένωση της χώρας τους. Σήμερα, η Γερμανία φαίνεται να είναι έχει ξεπεράσει τη διαίρεση που της επιβλήθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μοιάζει πιο ενωμένη ακόμα από άλλα κράτη που ποτέ δε χωρίστηκαν. Ένα πρόσφατο άρθρο της έγκριτης εφημερίδας Die Zeit, ωστόσο, δείχνει πως η αλήθεια είναι μάλλον αρκετά διαφορετική.

Τα γραφήματα και οι χάρτες με τις κουκκίδες προέρχονται από το άρθρο της Die Zeit, ενώ τα υπόλοιπα από ένα άρθρο της αμερικανικής Washington Post, το οποίο βασίστηκε στο αντίστοιχο γερμανικό.

Ο χάρτης μιλάει από μόνος του. Το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι πολύ υψηλότερο στα εδάφη που αποτελούσαν τη Δυτική Γερμανία. Μετά την πτώση του Τείχους, οι εταιρείες και τα εργοστάσια της μέχρι τότε κομμουνιστικής Γερμανίας έπρεπε να προσαρμοστούν στο καπιταλιστικό σύστημα και ν' ανταγωνιστούν τις ανταγωνίστριες επιχειρήσεις της Δυτικής Γερμανίας. Πολλές φαλίρισαν και μερικές περιοχές δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το σοκ.

Το τελευταίο καλοκαίρι η ανεργία στη Γερμανία έφτασε στα υψηλότερα ποσοστά των τελευταίων σαράντα χρόνων. Όπως όμως φαίνεται και στον παραπάνω χάρτη, το πρόβλημα αυτό δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο. Τα δυτικά κρατίδια έχουν εμφανώς χαμηλότερους δείκτες, με τη Βαυαρία και τη Βάδη-Βυρτεμβέργη στο νότο να μοιάζουν ανεπηρέαστες.

Η υψηλή ανεργία στα εδάφη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας έχει ωθήσει πολλούς νέους από αυτά τα μέρη να μετακινηθούν στα αστικά κέντρα της ανατολής ή στην πάλαι ποτέ Δυτική Γερμανία. Αυτό έχει ως συνέπεια την άνοδο του ηλικιακού δείκτη στα ανατολικά κρατίδια και ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των δύο περιοχών.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εμφανίζει η σχέση των κατοίκων των πρώην κρατών με τα σκουπίδια. Όπως φαίνεται στο χάρτη, οι κάτοικοι της πρώην Δυτικής Γερμανίας παράγουν πολλά περισσότερα σκουπίδια. Η αιτία είναι αρκετά απλή και συνδέεται με την αντίθετη φύση του καπιταλισμού και του κομμουνισμού. Οι κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας είχαν μάθει την αξία της εξοικονόμησης και ν' αγοράζουν μόνο τ' απαραίτητα. Η στάση αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Τι γίνεται με την οπλοκατοχή στη Γερμανία; Όπως φαίνεται, η κατοχή όπλων στα κρατίδια που αποτελούσαν τη Δυτική Γερμανία είναι πολύ πιο διαδεδομένη. Αυτό ίσως και να συνδέεται με την καλύτερη οικονομική κατάσταση των εκεί κατοίκων: το χρήμα φέρνει απειλές και φόβο.

Το γερμανικό κράτος έχει περάσει εδώ και χρόνια νόμους με τους οποίους προσπαθεί να αποβάλει από πάνω του και το τελευταίο ίχνος της ναζιστικής κληρονομιάς. Παρά τη σπουδαία πρόοδο που έχει σημειωθεί, όμως, οι προσπάθειες για την απαγόρευση του νεοναζιστικού κόμματος NPD (Nationaldemokratische Partei Deutschlands) έχουν αποτύχει παταγωδώς. Το κόμμα αυτό, λοιπόν, απολαμβάνει μεγαλύτερης αποδοχής στα εδάφη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, χωρίς ωστόσο να έχει πραγματική πολιτική δύναμη.

Διαφορές υπάρχουν ακόμα και στο στο λεξιλόγιο των κατοίκων των δύο πρώην κρατών, κάτι που βεβαίως εντείνεται από την ισχυρή παρουσία των διαλέκτων στις διάφορες περιοχές της Γερμανίας. Για παράδειγμα, στα κρατίδια της πρώην Δυτικής Γερμανίας το συρραπτικό λέγεται Tacker, ενώ στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας χρησιμοποιείται κυρίως η λέξη Klammeraffe. Στον παραπάνω χάρτη φαίνεται η χρήση των δύο γερμανικών λέξεων για το πλαστικό.

Υπάρχουν κι άλλες μικροδιαφορές μεταξύ των δύο περιοχών, απόρροια της διαφορετικής οικονομικής δύναμης τους, που όμως ενισχύουν τον ισχυρισμό ότι η Γερμανία δεν έχει ενωθεί πλήρως ακόμη. Τη σεζόν 2014-2015 στην Α' Κατηγορία του Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου (Bundesliga) δε θ' αγωνιστεί καμία ομάδα από την πάλαι ποτέ Ανατολική Γερμανία*, ενώ στη Β' Κατηγορία (2. Bundesliga) θ' αγωνιστούν μόλις τρεις. Σύμφωνα με στοιχεία του 2009, οι δύο πρώτες επιλογές για διακοπές των Δυτικογερμανών είναι η Ισπανία (15,6%) και η Ιταλία (14,6%), ενώ οι Ανατολικογερμανοί προτιμούν τις γερμανικές ακτές της Βαλτικής (26,9%) και την κοντινή Αυστρία (13,3%). Οι κάτοικοι της Δυτικής Γερμανίας διαθέτουν επίσης σε μεγαλύτερο ποσοστό τροχόσπιτα, αλλά και περισσότερες οικιακές συσκευές.

___ ___ ___

*Η Χέρτα Βερολίνου ανήκε στο δυτικό κομμάτι της πόλης, κατά των διαχωρισμό της χώρας, οπότε ιστορικά ανήκει στη Δυτική Γερμανία

Το Θεώρημα Μηδέν

Για τους θαυμαστές του Τέρι Γκίλιαμ, στους οποίους περιλαμβάνομαι κι εγώ, η ταινία αυτή αποτελούσε ένα σπουδαίο γεγονός. Ο Γκίλιαμ, συνεργαζόμενος μ' ένα ενδιαφέρον καστ ηθοποιών, επέστρεφε στα λημέρια της επιστημονικής φαντασίας, όπου έχει διαπρέψει με τα αριστουργηματικά Brazil και 12 Monkeys.

Υπόθεση

Ο Κοέν Λεθ (Κριστόφ Βαλτς) είναι ένας εκκεντρικός μαθηματικός, που ζει απομονωμένος στο επιβλητικό του σπίτι, μέσα σ' έναν δυστοπικό κόσμο. Εργάζεται εξαντλητικά σε μια πανίσχυρη εταιρία, της οποίας πρόεδρος είναι ο "Διαχειριστής" (Ματ Ντέιμον). Η μυστηριώδης αυτός άντρας αναθέτει στον Λεθ να αποδείξει το Θεώρημα του Μηδενός, του οποίου η μαθηματική φόρμουλα θα αποφανθεί εάν η ζωή έχει κάποιο νόημα. Πάσχοντας από υπαρξιακό άγχος, η ζωή του αλλάζει άρδην όταν γνωρίζεται με τον γιο του εργοδότη του Μπομπ (Λούκας Χέτζις), αλλά και τη γοητευτική Μπέινσλι (Μελανί Τιερί).

Κριτική

Ας αρχίσουμε από τα (λιγοστά) θετικά της ταινίας. Το καστ είναι αρκετά καλό. Ίσως περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον πρωταγωνιστή Κριστόφ Βαλτς, που όμως έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Η φωτογραφία του Νικόλα Πεκορίνι είναι εξαιρετική, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Η Μελανί Τιερί είναι ίσως ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το έργο

Οι ιδέες του Γκίλιαμ είναι, στην πλειονότητά τους, μάλλον παλιομοδίτικες, παρότι υπήρχαν ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σκηνοθέτης φαίνεται κουρασμένος, ανακυκλώνοντας θέματα που έχει θίξει στο παρελθόν και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο. Η χαοτική του οπτική, που σε άλλες περιπτώσεις είναι eye candy, στην ταινία αυτή ήταν κουραστική. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να μη θυμάται κάτι συγκεκριμένο από την ταινία.

Γενικά στοιχεία

• Τίτλος: The Zero Theorem
• Είδος: επιστημονική φαντασία, δράμα
• Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
• Σενάριο: Pat Rushin
• Πρωταγωνιστές: Christoph Waltz, Lucas Hedges, Mélanie Thierry
• Χώρα/έτος παραγωγής: ΗΠΑ/2013
• Διάρκεια: 107 λεπτά